3.0

- Moje ciało jest jak najbardziej żywe, jest w stanie produkować krew jak każde inne.

- ALe mimo wszystko...

- Spokojnie. Jestem za pannę odpowiedzialny. Wiem, co robię. - Wstałem powoli z krzesła, przecierając twarz dłonią. Zmęczenie i mnie dopada, a dziś sporo zdziałałem. Odstawiłem krzesło na miejsce i wróciłem do tymczasowo swojego łóżka. Wysłałem jeszcze wiadomość do sekretariatu, że jestem dziś niedysponowany i nie będzie mnie w szkole. Cóż, pobyt w szpitalu. Panna Revens podobnie.

Dziewczyna pokiwała głową. I wróciła do rozmyślania o dupie maryni

Ja zaś ułożyłem się w łóżku i próbowałem zasnąć. Też potrzebuję snu, normalnie mniej niż inni, ale w przypadku osłabienia już nie tak mało. I nawet udało mi się zasnąć.

Jej również.

Lekarze zaś zadowoleni, że pacjenci nie uciekają, tylko grzecznie śpią.

I się jej śni straszna rzecz. Mianowicie, że wyznała dyrciowi miłość a on ją wyśmiał, po czym oznajmił że woli jej korepetytorkę

Znów się obudziła z krzykiem? Ja nie miałem snów. Cóż, najwyraźniej organizm uznał, że nie potrzebuje.

Tym razem z płaczem a nie z krzykiem. I była przekonana że w rzeczywistości też by się tak stało

Cóż, płacz dziewczyny obudził mnie równie szybko, co kilka dni wcześniej jej krzyk.
- Coś się stało? - spytałem, obracając się w jej stronę.

Wyciera oczy.
- Nie.... Zły sen miałam..... - tak cichutku.

Z cichym westchnieniem wstałem z łóżka. Była już noc, a pielęgniarka na dyżurze siedziała w kanciapce wraz z lekarką. Plotkowały. Podszedłem więc do uczennicy, pochylając przy niej.
- Już jest dobrze?

Zerka na niego i zasłania twarz bo chce jej się bardziej płakać. W dodatku się rumieni ze Mef tak blisko. Kręci głową.
- Nie

Uznałem, że dobrze nie jest, więc objąłem dziewczynę delikatnie, by nie sprawić jej bólu.
- Nadal pannę boli?

Się trochę zatrzęsła kiedy ją obejmował. Robi sobie niepotrzebnie nadzieje ze dyrciu cos tego do niej.
- Nie tak bardzo

Może, może, kto wie... Morze jest długie i szerokie.
Przysiadłem na brzegu jej łóżka.
- Zostać z panną?

Próbuje przestać płakać.
- Nie musi pan

- Zostanę. Przynajmniej, póki panna się nie uspokoi.

Pokiwała głową slabo. Się tak nieśmiało przytuliła.

Przyciągnąłem dziewczynę nieco bliżej siebie.
- Na pewno panny nie boli? Mogę przestać.

Zamknęła oczy i pokrecila głową.
- Nie

Pielęgniarka, zwabiona rozmową przerywającą ciszę, wyjrzała zza drzwi dyżurki. Miała jednak na tyle rozumu, by nie irytować demona, którego i tak już zirytowano, zmuszając do pozostania w szpitalu i nie słuchając wyjaśnień, odnośnie mojej przyspieszonej regeneracji. Kazała nam tylko nigdzie nie uciekać i wróciła do dyżurki.
- Mam mówić do panny w taki sposób, jak dotychczas, czy też po imieniu?

Nadal się do niego tuli i próbuje zrelaksować. Albo uspokoić.
- Jaka pan woli.

- Victoria... To ładne imię. I tak będziemy spędzać zapewne razem sporo czasu, więc czemu by nie? Panna... ty też możesz się do mnie zwracać po imieniu, przynajmniej prywatnie, czyli z dala od innych. Na przykład na naszych zajęciach. Czy mogłabyś mi też powiedzieć, jakim cudem znalazłaś się w tym lesie? Mam nadzieję, że nie próbowałaś sobie nic zrobić.