3.0

- Na końcu będzie biegł profesor Cerber z pupilem. Cerberem.

- Wolimy pana Ponczka - krzyknął ktoś z tłumu. - Pan Ponczek kontra pani Rexona!

- To nie podlega dyskusji. Mogę przyzwać demona, co by was przypilnował, ale tego nie chcecie.

- Jak się rysuje krąg do przywołania pani Rexony? - zapytał jeden z nauczycieli. Tak, nawet wśród nich nie była lubiana

Wyciągnąłem komórkę i spokojnie wpisałem numer.
- Tak.

Wszyscy się śmiali. O formułkę nilt nie dopytał, nikt nie chciał Rexony na obozie.

Zapędziłem wiec hałastrę do rozstawienia namiotów i wraz z reszta nauczycieli doglądaliśmy pracy. Cóż, im rozbicie namiotów zajęło więcej czasu niźli nam...

Zdarza się

Gdyby się nie kłócili zapewne problemów mieliby mniej. Cóż. Po rozbiciu obozu rozdzielono zadania. Jedna grupa (głównie przywoływaczy, bo dobrze malują) miała narysować symbole ochronne wokół całego obozu, druga popisać się umiejętnościami kulinarnymi, trzecia ogarnąć skład broni, a czwarta biegała po wodę.

Przeczytałam wódkę.
Victoria pomagała przy rozbijaniu namiotów. I myślała sobie o piesku dyrcia. I o dyrciu.

Bieganie po wodę skończyło się na powolnym człapania. Ja pomagałem grupie zabezpieczającej miejsce obozowiska. Wszak bariery to moja specjalność. Po wieczór wszyscy zgromadzili się na ognisku.

A ci, którzy się nie zgromadzili spali w namiotach.
Przy ognisku żartowano z pani Rexony i innych nauczycieli, obecnych tu lub nie.

Cóż, spać też mogli. Nie mieli więc szans posłuchać strasznych historii oraz legend świata (w tym i z Zakonu) w wykonaniu demona.

Więc wszyscy słuchali strasznych historii pałaszując kiełbaski i patrząc na Mefa.

Historie wychodziły tym lepiej, że jedynymi źródłami światła były płomienie pełgające w ognisku i gwiazdy ponad nami.
Wtem, bez zapowiedzi ni widocznej przyczyny, wpadła Shura z trąbką. Cieszył mnie fakt, że jednak się zgodziła na taką zabawę. Wygrywany na trąbce sygnał alarmu zdołał pobudzić większość uczniów, nauczyciele wyrzucali z namiotów resztę.
- Czas na pierwsze zadanie, wyprawę do lasu.

- TERAZ?! - oburzyli sie uczniowie.

- Dokładnie. Teraz. W lesie ukryte są punkty z odblaskowymi numerami wielkości kartki z zeszytu. Każdy ma stempel. Musicie odnaleźć wszystkie i tutaj wrócić. Punkty oznaczone są na mapach, zaraz je dostaniecie. Ruszacie pojedynczo, liczy się czas i ilość odnalezionych punktów. Tak, w lesie są demony. Jeśli będziecie w poważnych kłopotach, wystrzelcie flarę.

- Kogoś poebało... - stwierdził jeden z uczniów. Mianowicie ten, który pijał z dyrciem herbatkę, podczas swoich codziennych wizyt "na dywaniku".

Dobyłem szabli, mierząc w pyskatego ucznia.
- To nie jest prośba. To rozkaz.

- Nie zmienia to faktu, że ktoś ma nierówno pod sufitem. Idę pierwszy

- Idziecie o tej samej porze, każdy w inną stronę. Bez przesady, skauci w podstawówce się w to bawią. Macie przecież latarki.

- Skauci w podstawówce nie będą biegać pośród demonów.

- Biegają, biegają, demony są wszędzie. Niektórzy nawet je widzą, a są bezbronni. Wy nie.

- Już widzę arię broniącego się przed stadem demonów

- Znam wszystkie istoty zamieszkujące tę wyspę. osobiście. Nic potężniejszego nie przebije się przez te bariery, a mieszkańcy lasu was nie będą dręczyć. Wychodzicie pojedynczo. Co zrobicie później to już wasza sprawa.