3.0

- ... pułapek na wszelkiej maści istoty magiczne. - Doprecyzowałem.

Pokiwała głową i wzięła do łapki jakieś wieeeeeelkie tomiszcze ze spisem demonów. I się gały zaświeciły, bo książka ładna, gruba i wygląda na starą. Więc szczegółowa i fajna.
I sobie zagląda i próbuje czytać. I patrzy na obrazki, bo obrazki zawsze spoko.

Zerknąłem na wybrany przez nią tom.
- To akurat łacina. Współczesne przekłady również posiadam, aczkolwiek zawierają błędy, wynikające z niedomówień bądź zwyczajne uogólnień. Mniej treści.

- Francuski jest względnie podobny do łaciny. Włoski też, wiec na pewno coś zrozumiem - powiedziała z uśmiechem.
I zaczęła czytać sobie, albo przerzucać kartki. Zależy co jej sie chciało czytać, a co nie. I dotarła do spisu cholernie silnych diabelstw. I sobie czyta i obrazki ogląda. I tak nagle widzi mefa w dziwnych ciuszkach. I się cofa stronę i czyta co to za demon jest. I jebutnie Samael. Albo Samuel. Ale chyba Samael. I się wraca na obrazek i zerka na dyrcia. Potem czyta sobie o tym złym demonie i potem zerka na dyrcia. I myśli, że dyrciu jest zuuuy. I jest demonem i wgl. I gdzie jest krzyż?!
- Proszę pana... - trzyma książkę tak, żeby nic nie widział, ale debilem nie jest więc pewnie i tak wie na co trafiła.

- Tak? - spytałem, zerkając na dziewczynę sponad własnych notatek.

Myśli jak zadać pytanie.
- Bo na korytarzu są zdjęcia poprzednich dyrektorów... I wszyscy bardzo do siebie podobni... I nie tylko do siebie...

Uśmiechnąłem się iście diabelsko, ukazując na sekundę kły.
- To się nazywa rodzinne podobieństwo. Do rzeczy, panno Revens. O cóż chodzi?

Się trochę rumieni jak ten uśmiech widzi. A kły jej uwadze nie umknęły.
- Ma pan jakiegoś przodka, który był demonem? Albo czy pan jest demonem?
Pokazuje mu rysunek z książki. I potem imię. I wciąż nie wie, czy Samuel czy Samael.

- To chyba dość łatwo sprawdzić, nie sądzi panna? Poza tym na tym świecie żyje naprawdę wielu ludzi z domieszką demonicznej krwi, a większość z nich można znaleźć wśród egzorcystów. - Czyli można się znów pobawić.

Patrzy na niego i się czuje trochę jak idiotka. Czerwona na twarzy idiotka.
- No można, ale aż takie podobieństwo... I przed chwilą pokazał pan kły, normalni ludzie aż tak długich nie mają.

- Powtarzam, dość łatwo można to sprawdzić. Podtrzymuję również swoje słowa o mieszańcach.

- ... Jak to mawiał Jan Paweł II "Pomódlmy się razem"? - pełna powaga.
A po chwili.
- Na potężne demony to nie działa.

- Owszem, co najwyżej je irytuje. Jednak niektórych imion nie mogą wymówić. Jaka modlitwa? - spytałem z niewinnym uśmiechem.

- W to się nie bawię - odpowiedziała patrząc na dyrektora. - Chyba że założy pan poświęcony medalik na szyję, uklęknie przed krzyżem i będzie się modlił różańcem, też poświęconym. Na głos. I jeszcze omówmy sobie tajemnice różańca używając słów "Chrystus", "Duch Święty", "Bój Ojciec".
A potem pójdziemy do kościoła na mszę po Ciało Chrystusa.
I wszystko powiedziane z szerokim uśmiechem. Bardzo nawet.

- Różaniec czy medalik to jedynie drobne... niewygody. Nie sprawiają mi problemu. Klękanie przez krzyżem nie sprawia mi najmniejszego problemu, to tylko pusty gest. Gorzej z wymawianiem imion Trójcy. O czym to świadczy? Tak rozrzedzona krew demona, czy też ma panna inne wnioski? I popełnia panna dość kardynalny błąd zakładając, że jestem chrześcijaninem.

Tak patrzy na niego i takie "RUKiddingMe?"
- Samael, Anioł Śmierci, kontrowersyjny anioł, oskarżyciel, uwodziciel, duch zniszczenia. W tradycji żydowskiej Samael to anioł śmierci, zarządzający Piątym Niebem, jeden z siedmiu wysłanników Boga na świecie. Służą mu dwa miliony aniołów. Niektóre teksty żydowskie, mówią, że Samael został stworzony szóstego dnia Stworzenia i był ulubionym Aniołem Boga.
Z Judaizmu wywodzi się chrześcijaństwo, więc chcąc nie chcąc jest związany również z chrześcijaństwem. Dodatkowo i żydzi i chrześcijanie czczą to samo bóstwo.
Samael jest wygnanym z piekła za okrucieństwo upadłym aniołem, ojcem Asmodeusza, psychopatą i gwałcicielem dokonującym na Ziemi seryjnych morderstw na tle seksualnym. Nie podlega władzy Lucyfera, Pana Głębi. Jest anarchistą, który dawniej nakłonił Lucyfera do wzniecenia rebelii przeciwko hierarchii niebiańskiej. Ostatecznie bierze udział w walce przeciwko Antykreatorowi.
A co do krwi. Bez przesady. Szkołę założono pięć wieków temu. Zakładając, że pierwszy dyrektor był pół demonem, czy nawet demonem, ta krew byłaby teraz za bardzo rozrzedzona, żeby aż działało na pana coś takiego jak wymowa słów "Chrystus", "Duch Święty", "Bóg Ojciec" albo poświęcony medalik, czy trzymanie różańca.

Słuchałem tego monologu z rosnącym zdumieniem. Uniosłem brwi, przyglądając się dziewczynie z politowaniem.
- Ciekawych rzeczy można się o sobie dowiedzieć... Wiele mi można zarzucać, ale nie bycie gwałcicielem, psychopatą i upadłym wygnanym z piekieł. Chyba naczytała się panna za dużo fantastyki. Choć zawsze możemy przetestować te tezy... Ma panna ochotę na rolę króliczka doświadczalnego? - spytałem z iście diabelskim uśmiechem na twarzy.

Patrzy na dyrcia trochę zdziwiona, ze się od tak przyznał. Ale "króliczek doświadczalny" ją wprawił w zakłopotanie. I się czerwona zrobiła, ale. No waśnie ale. Nie da się tak łatwo ogłupić głupim słówkiem kojarzącym się z playboyem. Dlatego schowała łapkę do kieszeni, w której miała krąg i mały scyzoryk. Otwarty. I zrobiła sobie kuku w paluszek, celowo.
Wstała i się odsunęła znacząco od biurka.
- Raczej nie - odpowiedziała a przed nią pojawił się Mod. Lepiej sie czymś takim zasłonić i mieć czas zwiać.

Strzeliłem palcami, zamykając tym samym jedyne drzwi na klucz, choć nie było w nich klucza. Cóż, mogłem się spodziewać, że dziewczyna spanikuje i spróbuje uciekać. Gdy wezwała Asmodeusza uśmiechnąłem się tylko do syna, który odpowiedział dość zakłopotanym uśmiechem.
- Wybacz, wole nie irytować własnego ojca - stwierdził, posyłając dziewczynie przepraszające i po trochu bezradne spojrzenie, po czym zniknął.
- Dlaczego panna ucieka? Przecież gdyby zależało mi na panny krzywdzie bądź śmierci, już dawno zająłbym się tą kwestią.

A ona na kolanach. Zawiedziona postawą Moda.
- Ciepłe kluchy, a nie demon... - tak sobie szeptem.
Się mimo wszystko przysuwa do drzwi. Bezpieczne są. I takie... Zwykłe.
- Niewątpliwie. Wolę jednak nie przebywać tutaj zbyt długo.

- Drzwi są zamknięte - zauważyłem ze spokojem, podpierając głowę jedna ręką.
- Współpracuję z Zakonem od przeszło połowy milenium. Sugeruje panna, że nie miałem wystarczająco wielu okazji by zrobić coś naprawdę złego? Lubię ludzi.

- Można kombinować tak, żeby nikt sie nie zorientował - odpowiedziała tuląc się do drzwi. I myślała, czy liseł próbowałby coś zrobić, czy lepszy niezniszczalny Natsu...
Patrzy na dyrcia wystraszona. I wciąż sobie przypomina króliczka doświadczalnego. I przez to jest czerwona.

Nie wstawałem nawet od biurka, tylko policzyłem po niemiecku do trzech i teleportowałem się w obłoku fioletowawego dymu, pojawiając się obok dziewczyny.
- Jestem jedną z najpilniej śledzonych osób. Choćby przez wzgląd na nieufność aktualnego paladyna.

- Pan Angel po prostu się o wszystkich martwi. I słusznie, że każe pana szpiegować.

- Poprzedni paladyn był moim bliskim przyjacielem. Chyba powinienem pannę kiedyś zapoznać z żoną "Pana Angela".