Wymiar Gox 2

- Co jest nie tak? - spytałem wciąż obejmując dziewczynę i otulając ją ogonem.

- {an psuje wszystko czego uczył ksiądz...

- Jestem demonem, taka praca, moja mała egzorcystko - odpowiedziałem nie bez cienia rozbawienia w głosie.

Spojrzała na niego groźnie. Jednocześnie zaczęła się zastanawiać czy nie wyciągnąć spod koszulki krzyżyka.

- Mogę ci zacząć cytować jeszcze Apokryfy. Księgi, o których ludzie zadecydowali, że nie są godne wchodzenia w skład Biblii, gdyż nie zostały napisane pod natchnieniem Ducha Świętego. Co mogą o tym wiedzieć ludzie? Toż to bzdura. - Zaśmiałem się cicho z ciepłym, szczerym uśmiechem na ustach.

- A co ma do gadania w tej sprawie demon? - zapytała niezadowolona z wyśmiewania decyzji podjętych tyle lat temu i to pod taką presją. Prześladowania chrześcijan i palenie tekstów sprawiło, ze wybrano takie, a nie inne księgi.

Westchnąłem cicho.
- To, że znam prawdę. Widziałem to na własne oczy. "Rozłup belkę a będe w niej, unieś głaz a znajdziesz mnie." To też Apokryf, gdyż uznając go Kościół straciłby racje bytu, skoro Bóg jest wszędzie i nie potrzebuje świątyń. Albo Ewangelia Judasza... Jezus wiedział, ze go zdradzi, więc współpracowali w rzeczywistości. Świat nie jest czarno biały, a tym bardziej kościół. Żaden.

Patrzyła na niego wciąż niezadowolona z tego co robił.

Westchnąłem znów niepocieszony widokiem jej niezadowolenia.
- Mam ci przestać psuć wizję pięknego i dobrego kościoła, prawda?

- O tym, że kościół jest zepsuty wiedzą wszyscy - odpowiedziała spokojnie. - Ale nie podoba mi się mimo wszystko, że tak pan wyśmiewa tych, wszystkich którzy wierzą.To tak jakby śmiał się pan ze mnie.

- Nie wyśmiewam was, lecz instytucję i jej błędy. To różnica. Ludzie mnie fascynują, ich wiara również. ja takiej wiary nigdy nie poznałem, gdyż po prostu wiem, znam waszego Boga i inne bóstwa - odpowiedziałem wciąż zachowując pełen spokój.

- Brzmi to trochę inaczej.

- Każdy mierzy swoją miarą. W dodatku może i przyzwyczajona jesteś do osób wyklinających wierzących, ale nie do demonów, które ich lubią. Nie przejmuj się, nie obrażałbym ciebie i Shiro, dwóch tak bliskich mi osób - zapewniłem ją z ręką na sercu.

Westchnęła tylko.

Obejmując Revens przysunąłem ją nieco bliżej do siebie.
- Jeśli coś ci przeszkadza, to po prostu mów.

- Przeszkadza - odpowiedziała przytulając się do mężczyzny.

- Dobrze by było, gdybyś zaznaczała jeszcze, co takiego. - Otuliłem ją szczelniej ogonem. Po zastanowieniu kita nie była taka zła, ale wolałem swój zwyczajny, lwi ogon z chwostem.

Dziewczyna zaczęła gładzić dłonią futro z ogona.

- Więc? Co ci przeszkadza? - spytałem poruszając końcówka ogona przez jej dotyk.

- To, że nie umie pan gotować.

- Gotować? Jestem w stanie pozbawić przytomności zupą. Rina udało mi się tak pokonać. Trucicielstwo więc wychodzi mi, jak widać, nad wyraz dobrze. Niestety przez eony nie opanowałem tajemnej sztuki gotowania. Ot, taki mankament mojej osoby, podobnie jak brak talentu rysowniczego. Myślałaś, że dlaczego mój brat żywi się głównie chipsami? - spytałem przyglądając się jej z niejakim rozbawieniem.

- Pan ma brata? - spytała zdziwiona.

- Mhm - mruknąłem przyglądając się puklowi włosów Revens, który trzymałem miedzy palcami.
- Amaimon, Król Ziemi. Niski, zielone włosy, je chipsy i słodycze, zazwyczaj nie do końca przytomny.

- Ćpun? - tak jej się skojarzyło z ostatnią cechą.

Pokręciłem głową z cichym śmiechem.
- Nie. Niezbyt dobrze rozumie ludzkie emocje.