Wymiar Gox 2

- Bo jest dziki - odpowiedziałem spokojnie, siadając na podłodze przy łóżku.

- Tyle czasu? Nadal

- Trzy dni to nie jest dużo czasu. Przejdzie mu, przynajmniej kiedyś.

- Ale..

- Hm? To nie psiak ze schroniska, który po kilku dniach zaczyna nabierać pewności.

Pokiwała głową siadając na podłodze.

- Jak przestanie się bać i choć trochę ci zaufa, to wrócimy do szkoły. Takie odcięte od innych miejsca potrafią doprowadzić na skraj szaleństwa.

- jest internet przecież... - powiedziałą nie rozumiejąc o co chodzi. Zawsze moze się czymś zająć. A towarzystwo ma - dyrciu.

- Społeczeństwo to nie internet.

- W internecie jest wszystko

- Twoje pokolenie jest stracone...

Zaśmiała sie cicho.
- Moje jeszcze nie, my wychodziliśmy na dwór i za dobrą rozrywkę uważaliśmy granie w gonito. Teraz dla dzieci liczy się to, kto ma lepsze ciuchy i telefon. A o większości zabaw nie słyszały. Nie wspominając już o filmach disneya, tych starszych, jak Król Lew.

- O Królu Lwie chyba każdy słyszał... To tak kultowe jak Doctor Who czy Star Wars. I jestem jedna z tych osób, które się wychowaniem tychże dzieci zajmują. Znają zabawy jak każdy inny. To zależy od jednostki... chodzi mi jednak o zepsucie. Separacje.

Machneła reka.

... Such careless.
- Mniejsza...

Zjadła kanapkę do końca uśmiechając się do siebie, bo czekolada.

Zastanawiałem się, czy by nie pogadać z wilczkiem. W jego języku.

Co by Vic znowu miała doła, że zwierzak woli Mefa. Gdy już zjadła przytuliła się do pleców Mefiego.

- Hm? - mruknąłem cicho, odwracając głowę lekko w bok tak, że kątem oka widziałem Victorie.

Się tylko uśmiechnęła i otarła policzek o Mefiowe plecki.

Bez słowa pozwoliłem się jej tak przytulać. I niech ma ten puszysty ogon.

Teraz furorę robią szerokie plecki, już nie ogon.
- Pan ma takie fajne plecy...

Bo ma się do czego tulić.
- Tylko mi nie zaśnij...

I nie łaskoczą w nosie.
- Dlaczego? Spanie jest fajne.

- Bez wątpienia. Więc przynajmniej ostrzegaj, co byś przypadkiem nie wylądowała na ziemi.