Wymiar Gox

Po jakims czasie znalazla dyrektora stojacego przed jakims portretem. Płakał? Chciała zapytać co sie stalo, poczula sie winna, ale zobaczywszy portret kobiety poczula nagly przyplyw negatywjych emocji. Dawna zona? Kupil jej portret a z dziewczyną ani jednego zdjecia sobie nie zrobil. Panujac nad soba resztkami woli pobiegla do swojego pokoju.

Z potoku wspomnień gęsto znaczonych emocjami wyrwał mnie niosący się korytarzem dźwięk szybkich, oddalających się kroków. Spojrzałem w tamtym kierunku i zobaczyłem oddalającą się biegiem Victorię. Naprawdę nie miałem już sił by zastanawiać się, co tym razem było dla niej powodem do kolejnej, śmiertelnej obrazy majestatu. Westchnąłem ciężko siadając pod ścianą, tyłem do portretu Kyd i podciągając kolana pod brodę. Skrzyżowane ręce oparłem o kolna i położyłem na nich głowę, oplatając przy tym ogon wokół samego siebie. Powoli zaczynałem mieć dość humorów Revens i maiłem szczerą nadzieję, że jej niedługo przejdzie ten stan.

Rzucila sie na lozko , po czym schowala twarz w poduszke i zaczela plakac i uzalac sie nad soba. Doszla tez do wnisoaku, ze dla dyrektora jest zwykla zabawka.

Po prawdzie już miałem dość. Mam sporo cierpliwości do ludzi wiedząc, że często działają irracjonalnie, ale po tych snach to było dla mnie aż nadto. Skuliłem się pod ścianą pragnąc odgrodzić się od otaczającego mnie świata. Nie mogłem uciec z tego wymiaru, byłby to wyrok dożywocia w samotności tutaj dla Victorii, a tego bym jej nigdy nie zrobił. Siedziałem więc w ciszy nie powstrzymując łez i zastanawiałem się, co takiego mógłby zrobić, póki w końcu nie usnąłem. Toć przez ostatnie dwa dni wcale nie spałem, za to załatwiłem sobie kolejną kilkugodzinną wędrówkę po puszczy, zaraz po poprzedniej.

Płakała jeszcze przez chwilę, po czym ponownie usiadla na podlodze.

Wilczek spał twardym snem nie zrażony szlochem Victorii, wciąż zwinięty w kłębek pod jej łóżkiem.

Ocknąłem się leżąc na podłodze zziębnięty przez chłód ciągnący od ściany. Fakt, za mną jest szyb dla powietrza... Wstałem rozcierając ścierpniętą rękę, na której leżałem. Po kilkudziesięciu sekundach poruszania palcami odzyskałem niemal całkowicie czucie w dłoni. Zszedłem do korytarza z sypialniami, a kiedy mijałem drzwi do pokoju Victorii zawahałem się i zatrzymałem przed nimi. Dziewczyna już wcześniej narzekała mi, że uważa swoje życie za straszne, a mnie za jedyną miłą rzecz ostatnich lat. Teraz zaś obraziła się nie mnie... Miałem nadzieję, że nie postanowiła sobie nic zrobić.
- Victoria? - spytałem niepewnie pukając do drzwi.

Spojrzała na drzwi, do ktorych otwarcia sie nie kwapiła. Wziela z szafki obok dosc ciezki przedmiot i rzucila nim w okno, ktore sie stluklo. Troche nerwow mu nie zaszkodzi.

Słysząc miast odpowiedzi dźwięk tłuczonego szkła natychmiast wpadłem do pokoju mając w głowie same czarne scenariusze możliwych wydarzeń. Widząc siedzącą na podłodze Revens, która wyglądała na całą i zdrową, poczułem ulgę, ale jednocześnie ukłucie żalu. Bawią ją takie żarty?
- Czyś ty oszalała? Chyba nie zamierzasz się zabić?! - spytałem wskazując ostre odłamki szkła wciąż tkwiące w ramie okiennej.

Podeszła do okna.
- Dla pana to chyba bez różnicy. Jedna zabawka mniej lub wiecej...

Podbiegłem do okna łapiąc dziewczynę w pasie i odciągając ją w tył.
- Zabawka? O czym ty mówisz, o co ci tym razem chodzi? - spytałem przytrzymując Victorię w miejscu przy drzwiach, byle dalej od okna.

- Ile ma pan rzeczy w jakikolwiek sposob zwiazanych ze mna? - zapytala nie patrzac na niego. - Kiedy o cos poprosze moge to dostac tylko jesli sie z panem przespie, albo wskocze do pana wanny "na waleta". Kiedy opowiadam o sobie nie wyglada pan na zainteresowanego tym co mowie.

- Oczywiście, że jestem zainteresowany. To ja rozmawiałem z twoim bratem, kiedy próbował się skontaktować. Wyjaśniałem mu, że nie jesteś chora psychicznie. Masz u mnie nieskończenie wiele życzeń, ale jakoś z tego nie korzystasz. Zabrałem cię do Paryża kiedy powiedziałaś, że twoim marzeniem jest odwiedzenie rodzinnych stron. Prosiłaś mnie jedynie o wilczka, którego planowałem ci dać przed tą kąpielą, ale aż żal było jej odmawiać, oraz o zostanie tutaj na zawsze, na co z oczywistych względów zgodzić się nie mogę, bo to niemalże wyrok dożywocia w izolatce. Pozłacanej, ale wciąż w klatce. Co do rzeczy... - Wyjąłem z kieszeni komórkę z barwnymi breloczkami i włączyłem ją pokazując dziewczynie tapetę, na której była szeroko uśmiechnięta Victoria na tle Luwru. - To, że tego nie widzisz, nie znaczy, że tego nie ma.

- Ja jednak mam inne wrażenie. Z życzeń nie korzystam, bo nie lubię komukolwiek rozkazywać.A jedna jaskółka wiosny nie czyni - odpowiedziała na argument pod tytułem Paryż. Niechętnie spojrzała na tapetę telefonu. Niby jakies zdjęcie ma... - Telefon może się panu popsuć, zgubić, albo może go ktoś roztrzaskać czy ukraść.

Westchnąłem ciężko niechętnie puszczając Victorię, wciąż gotów ją złapać, gdyby nadal zamierzała sobie coś zrobić.
- Powiedz wprost, do czego pijesz. To dlatego, że nie pozwalam ci spędzić całego życia z dala od Ziemi, innych ludzi? - spytałem patrząc jej w oczy, choć ona najwyraźniej nie chciała utrzymywać ze mną kontaktu wzrokowego.
- Victorio, na Pustkę, kochaliśmy się dwa razy i to nie z powodu jakiś zachcianek czy prób przekonania mnie do czegoś, więc nie próbuj mi tego wmawiać.

- Jakby się pan poczuł gdybym patrzyła na zdjęcie innego i płakała? Jestem zazdrosna. Jej kazał pan namalować portret, a ja mam jedno głupie zdjęcie. I nie wiem czy faktycznie je pan wtedy zrobił, czy nie cofnął się teraz w czasie i dopiero wtedy.

Zamknąłem oczy krzywiąc się w zrozumieniu. Czyli to o to jej cały czas chodziło.
- To były inne czas, nie było zdjęć, jedynie obrazy czy rysunki. Poza tym portret namalowano sześć lat po naszym ślubie, to zupełnie inna sytuacja, inny obyczaj i konwenanse. Victorio, nawet traktując Kyd, Leokadię, jedynie jako przyjaciółkę żałowałbym jej śmierci. Spędzając z kimś pół wieku nawet demon potrafi się przywiązać. Shiro też mi brak, też go opłakuję. - Urwałem na chwilę starając się odpędzić obrazy obu tych zmarłych, tak bliskich mi osób.
- Jako Król Czasu wiem, że nie można, a przynajmniej nie powinno się zmieniać raz zapisanej historii. Nie wiem jak ty, ale ja w Paryżu nie widziałem drugiego siebie. To jedna z najgorszych opcji, spotkanie samego siebie z innego czasu. Nie dopuściłbym do czegoś takiego.

Niezbyt przekonały ją argumenty dyrektora. Jakby chciał to mógłby i głupią fotkę oprawić w ramkę z Ikei i powiesić na ścianie gdzieś tutaj.

Wpatrywałem się w dziewczynę czekając na jakąś odpowiedź, jednak Victoria najwyraźniej się do tego nie kwapiła, więc postanowiłem sam przerwać ciszę.
- Zamierzasz się teraz na mnie obrażać przez to, że śmiałem przeszło siedemset lat temu zakochać się w innej kobiecie i żałować jej śmierci? Po tylu latach bolą głównie wspomnienia, a nie jej brak.

Pokręciła głową starając się skleić w głowie jakąś sensowną odpowiedź.

- Więc o co ci teraz chodzi? - dopytywałem pragnąc rozwiązać tę kwestię. Naprawdę nie miałem sił na znoszeni jej humorów przez kolejnych kilka dni, a na to właśnie się zanosiło.
- Czego oczekujesz?

- Czuję się jakbym dla pana nic nie znaczyła i była zwykłą zabawką... - powiedziała patrząc w podłogę.

- Oczywiście, że nie jesteś dla mnie zabawką. Jesteś moją ukochana, piękną księżniczką. Naprawdę dużo dla mnie znaczysz, choć nie zawsze umiem to pokazać. - Mogłem ją teraz zapewnić o tym ledwie słowami, bo co innego miałem zrobić?

Nadal patrzyła na podłogę. Nigdy nie sądziła, że stwierdzi iż jest ona tak ciekawym tworem.

- Victorio... czego ty ode mnie oczekujesz? Jak twoim zdaniem powinien zachowywać się kochający partner? - Wolałem spytać, gdyż być może to różnice w wychowaniu i kulturach, czy może czasie, w jakim żyliśmy powodowały te nieporozumienia i doprowadzały Victorię do dąsów, a mnie do irytacji i bezsilności.

- Ogląda pan tyle tych wszystkich anime, filmów itd i nie wie? Nie potrafię panu powiedzieć czego oczekuję...