Wymiar Gox

Po wysuszeniu skóry, wyczesaniu z niej trocin i wyprasowaniu jej odłożyłem tak niemalże oprawioną skórę na wieszak, by spokojnie odczekała do jutra. na dziś miałem stanowczo dość, a cała pracownia pachniała intensywnie niezbyt miłą wonią garbników. Poszedłem do łazienki by się wykąpać i pozbyć się tego wszechobecnego zapachu.

Po kilku godzinach maluch się obudził i nie wyglądał na zadowolonego faktem, że Victoria go obejmuje. Zaczął głośno wyć

Kąpiąc się usłyszałem donośne, przejmujące wycie małego wilczka. Cóż, Victoria sama mnie o niego tak pięknie prosiła, niech więc teraz pokaże, że potrafi się nim zająć.

Dziewczyna obudziła się niezadowolona i wypuściła malucha z objęć i spod kołdry. Wstała i zaczęła się zastanawiać czy jest głodny, spragniony, musi za potrzebą, czy tęskni za mamą.
- Chodź, nic ci nie zrobię - starała się przekonać malucha co do swoich zamiarów.

Wilczek nie był przekonany o słuszności czy choćby dobroci planów Victorii. Z podkulonym ogonem, cicho skamląc, uciekł pod łóżko chowając się przed dziewczyną.

Victoria westchnęła. Wstała z łóżka i uklękła przy nim. Naczyliła sie kładąc twarz na ziemi.
- Nie bój się - mówiła łagodnie. - Nic ci nie zrobię, chodź. - Próbowała zachęcić malucha do wyjścia spod łóżka klepiąc podłogę obok siebie.

Zwierzak był głuchy na jej prośby. Skulił się tylko jak najdalej mógł poza zasięgiem rak dziewczyny.
Skończywszy kąpiel z ulgą stwierdziłem, że udało mi się pozbyć zapachu garbników. Wyszedłem z wanny i ubrałem się, po czym postanowiłem zajrzeć do Victorii.
- Chcesz coś do jedzenia? - spytałem przez zamknięte drzwi, w które chwile wcześniej zapukałem.

Dziewczyna wstała i zrezygnowana podeszła do drzwi, po czym opuściła pokój by pójść do kuchni i przygotować maluchowi coś do jedzenia.

Odprowadziłem wzrokiem Revens do końca korytarza, po czym wszedłem do jej pokoju szukając wzrokiem futrzaka. Znalazłem go dopiero przez cichy skowyt wydobywający się spod łózka, jakby mały wzywał matkę na pomoc. Ukucnąłem an podłodze i zacząłem przemawiać do zwierzaka w dziwnym, charczącym i twardym języku, zdecydowanie zbyt dzikim, pierwotnym, wolnym jak na ludzka mowę. Wilczątko wysłuchawszy mnie wyszło spod łóżka i usiadło przede mną zaciekawione.

Dziewczyna wróciła do pokoju po kilku minutach z zamiarem nakarmienia malucha. Ku jej zdumieniu maluch siedział przy dyrektorze i słuchał jego charkotania. Wat...
Stała tak w wejściu i patrzyła na to trochę zasmucona.

Przywołałem malca, a ten z ociąganiem podszedł do mnie. Dał się podnieść, a wtedy wstałem z nim na rękach i podszedłem do Victorii.
- Nie wymagaj za dużo na raz. Powiedziałem mu, że nie musi się ciebie bać, ale jego zaufania nie zdobędziesz od razu. - Podałem Victorii futrzaka.

Odebrała zwierzaka od dyrektora zastanawiając się co w takim razie może zrobić, żeby maluch jej zaufał.

Opuściłem jej pokój postanawiając powłóczyć się bez celu po zamku. W końcu to mój zamek i mogę się po nim włóczyć bez celu. Uznałem, że na Ziemie wrócimy, gdy Victoria choć trochę przekona do siebie wilczka. Nie chciałem dzikiego i przerażonego zwierzaka ganiającego po całej szkole.

Dziewczyna postawiła malucha na ziemi i wskazała mu miskę z jedzeniem, ktore mu przygotowała.
- Jedz, jeśli jesteś głodny.

Malec nijak nie rozumiał ludzkiej mowy, jednak widząc jedzenie podszedł do miski i zaczął nieufnie ją obwąchiwać, jakby podziewał się trucizny lub czegoś szkodliwego.
Dotarłem do starszej części zamku, którą normalnie niezbyt często odwiedzałem. Ze ścian patrzyły na mnie stare, zapomniane przez czas postaci wymalowane wieki temu na portretach. Nie, nie zapomniane. To ja władam czasem, a wciąż o nich pamiętam...

Dziewczyna obserwowała malucha

W końcu zwierz uznał, że to raczej nie jest szkodliwe i zaczął jeść zerkając co jakiś czas na Victorię, jakby ta miała w każdej chwili zabrać mu miskę.
Przyglądałem się kolejnym portretom przywołując w pamięci twarze, miejsc i wydarzenia. Dawni towarzysze broni, wrogowie, sprzymierzeńcy, szpiedzy i zdrajcy. Całe spektrum najróżniejszych osobowości. W końcu dotarłem do portretu, którego nie chciałem znaleźć, wiązał się ze zbyt silnymi emocjami i wspomnieniami.

Dziewczyna patrzyła z uśmiecham na to, co robił maluch.

W końcu zwierz zwiał i prędko wrócił pod łóżko, jednak tym razem już nie skomlał.

Portret Leokadii... Nie chciałem go zdejmować i chować, wolałem, by wisiał pośród twarzy innych osób, jakie przez lata przyszło mi spotkać. W zamyśleniu położyłem dłoń na płótnie czując, że nie potrafię powstrzymać łez. Minęło około siedmiuset lat, a ja wciąż nie potrafię zapomnieć. Boli zupełnie jak wtedy, kiedy ją żegnałem, słuchałem jej ostatnich słów, zapewniałem, że będę jej szukał. Szukałem, oczywiście, w niebiosach, choć mi tego zabroniono, w piekle i na Ziemi oraz w innych wymiarach, jednak bez skutku. Może Jahwe postanowił ukryć ją przed moim wzrokiem? Jestem zbuntowanym aniołem, jednak czym ona zawiniła, że zdołała mnie pokochać i musiała odejść sama?

Westchnęła i usiadła na podłodze. Z czasem sie na niej polozyla.

Wilczek łypał nieufnie na Victorię, choć nie bał się jej już.

Nie przejmowałem się łzami, gdyż wspomnienia zdążyły mnie porwać. Przeszło pół wieku wspólnego życia... Od kiedy się poznaliśmy, przez ślub i te wszystkie dziwne lata, w których Kyd towarzyszyła mi w podróżach, wbrew obyczajowi nie mieszkając spokojnie w jakimś zamku czy innym dworze. Kobieta na polu bitwy i w namiotach dowództwa pochylająca się nad planami bitew była czymś niecodziennym, szczególnie jak na tamte czasy, więc wielokrotnie przebierała się za mężczyznę udając mego giermka bądź doradcę, zależnie od tego, jaka ja sam rolę grałem.

Victoria westchnęła i zamknela oczy. Ciekawe co robi pan pheles...

Kudłaty przesunął się nieco bliżej dziewczyny węsząc w powietrzu i badając teren, po czym zdecydował się wrócić do spania.

Oderwałem w końcu wzrok od twarzy zmarłej przed wiekami żony wpatrując się w tło obrazu, byle tylko nie patrzeć znów na nią. Nie potrafiłem po prostu odwrócić się i odejść, więc próbowałem skupić się na czymś innym. W tle widoczny był las, nad którym górowała wieża zamkowa. To było chyba gdzieś w Niemczech, albo w Polsce... Tak, na wieży widać proporzec jednego z książąt niemieckich z tamtych czasów.

Gdy maluch stwierdzil ze woli sen od jej towarzystwa postanowila poszukac dyrektora.i

Mimowolnie wróciłem wzrokiem do postaci Leokadii. Na portrecie miała ledwie dwadzieścia lat, ubrana była w jasną, prostą suknię, a jej jasne włosy luźno opadały na ramiona. Wtedy udawaliśmy chyba poetę i jego ucznia, tak, tamten książę chciał nas widzieć na swoim dworze. Wciąż czułem ściekające mi po policzkach łzy, kiedy tak bezwiednie wpatrywałem się w obraz. Mieliśmy przed sobą jeszcze tyle lat... Jej wydawało się to masą czasu, dla mnie niestety zdawało się to trwać krócej. Zbyt krótko. Zawsze jest zbyt krótko.