Wymiar Gox 2

Skinąłem głową zgadzając się, że to dobry plan. W gruncie rzeczy nie chciałem, by traciła wiarę, bo gdyby cokolwiek się stało to wiem, gdzie jej szukać. I jacyś tam strażnicy przy bramach niebios nie są dla mnie znaczącą przeszkodą.
- O czym chcesz rozmawiać?

- Chcę zobaczyć te portrety na dole jeszcze raz - powiedziała wstając z łóżka.

Niechętnie również wstałem z łóżka. Było mi wygodnie, ale cóż począć.
- Czyżby jeden konkretny? - spytałem idąc ku drzwiom, by je otworzyć przed dziewczyną.

- Skąd pan wiedział? - zapytała z uśmiechem.

- Bo pamiętam, o co mi robiłaś wyrzuty. - Wskazałem jej wyjście.
- I wiem, co ci się nie podoba.

Dziewcże wyszło z pokoju i zaczekało na korytarzu.

Chwyciłem Victorię za ramię i przeniosłem nas oboje do konkretnego portretu. Nie patrzyłem na Leokadię. Nie chciałem znów dać się porwać wspomnieniom i załamać.

Dziewczyna patrzyła na kobietę, którą portret przedstawiał. Trochę podobna...
- Ile miała tutaj lat? - zapytała nie odrywając wzroku od obrazu.

- Krótko przed tym skończyła dwadzieścia - odpowiedziałem opierając się o ścianę obok obrazu, by go nie widzieć.

Dziewczyna wyciągnęła z kieszeni lusterko i zaczęła się sobie przyglądać, potem twarzy kobiety i znów sobie. Nie było mowy o pomyłce. Były do siebie podobne.
Dziewczyna poczuła lekki ból. Heh, zwrócił na nią uwagę bo przypominała tę kobietę z portretu.
- Miała nazwisko? - zapytała otwierajac w telefonie aplikacje, w której mogłaby sobie zapisać nazwisko.

Przyglądałem się temu, jak Victoria co i rusz przegląda się w lusterku, by znów spojrzeć na portret.
- Nie, nie uważam jej za piękniejsza od ciebie, jeśli o to chodzi - uspokoiłem Revens. Cóż, inne kanony piękna, a obie wydawały mi się piękne, choć każda inna.
- Hochberg - odpowiedziałem po chwili milczenia.

- Nie o to mi chodzi - odpowiedziała gdy usłyszała jego uwagę na temat urody. ALe miło było słyszeć takie zapewnienia.
Zapisała sobie jej nazwisko.
- Miała jakieś rodzeństwo, albo dzieci? - spytała nie odwracając wzroku od obrazu. W tej chwili wolała nie widzieć wyrazu twarzy dyrektora.

Zaskoczyła mnie tym pytaniem. Skrzywiłem się nieco zmuszony do rozpamiętywania tego, choć i na szczęście w niewielkim stopniu.
- Już ci mówiłem, nie mam dzieci. Leokadia, jako moja żona, też nie miała. Miała dwóch braci i siostrę.

To również sobie zapisała.
- Mozemy wracać, jeśli pan chce...

Z ulgą przyjąłem wiadomość o tym, że możemy stąd iść. Nie czułem się komfortowo z Victorią wpatrzoną w portret mojej zmarłej żony. Portret, który przywołuje tak wiele wspomnień... Teleportowałem nas znów do sypialni Victorii.

Wróciwszys do pokoju dziewczyna siadła do kompa i zaczęła szperać po internetach w poszukiwaniu drzewa genealogicznego rodziny Revens. Podobno bardzo starej.

- Hm? - posłałem dziewczynie pytające spojrzenie widząc, że z zapałem czegoś szuka.
- Ona sama nie była zbyt znana. Podróżowaliśmy raczej incognito.

Nie odezwała się.
- HA! - zawołała po kilku minutach, a podnosząc się z krzesła przewróciła je.

- Co znalazłaś? Sam ród był chyba udokumentowany, ale wątpię, by o Kyd coś było... - Szczerze zaskoczyła mnie jej energiczna reakcja. Jakby co najmniej lek na raka odkryła.

Wydrukowała całe drzewo genealogiczne i podała swoje znalezisko dyrektorowi.
- Zainteresował się pan mną tylko dlatego, że jestem do niej podobna i jeszcze z nią spokrewniona.

- Co? - spytałem nim wziąłem od niej kartkę.
- Przecież nie mieliśmy dzieci... - przyjrzałem się drzewu genealogicznemu. Było zapisane mikroskopijnym druczkiem, jakoś trzeba było zmieścić te siedemset lat. Rzeczywiście, od rodu Hochberg biegła gałąź ku rodzinie Revens.
- Nie miałem o tym pojęcia. Poza tym po tak wielu wiekach to już niespecjalne pokrewieństwo... Prawdę powiedziawszy twój brat mógłby się ożenić z siostrą Kyd i nic złego by się nie stało. Prócz niszczenia linii czasu, rzecz jasna. Zero problemów z podobnymi genami.

- Ale nie zaprzeczy pan temu, że wyglądam, choć trochę, jak ona. - Mówiąc to pokazała mu zdjęcie portretu. - I tylko dlatego zwrócił pan na mnie uwagę.

Nie musiałem patrzeć na zdjęcie portretu, by wiedzieć, jak wyglądała Kyd. Po prawdzie nawet nie chciałem.
- Widziałem ją żywą, a nie na obrazie i uwierz, jest różnica. Nie miałem pojęcia, że jesteś z nią spokrewniona, nie widzę też większego podobieństwa. To oczywiste, że nie zwróciłem na ciebie uwagi przez coś tak prozaicznego jak wygląd, niemniej jednak, podobasz mi się również fizycznie.

- Nie znał mnie pan wystarczająco dobrze, a zwrócił na mnie uwagę. Nie zaprzeczy pan temu, że jest mężczyzną. A pierwsze na co mężczyźni zwracają uwagę to wygląd. - Patrzyła na niego. - Może pan nie widzi podobieństwa bo nie chce go widzieć.

- Owszem, jestem mężczyzną, ale nie człowiekiem. Działam nieco... inaczej. Zagrałaś ze mną w grę, dowiedziałaś się, kim jestem, zostałaś moją uczennicą. Na początku nic do ciebie nie czułem, ot, bądź co bądź to przynajmniej po części przypadek, że padło na ciebie. Akurat ty wylądowałaś u mnie w ramach kary, a po tylu wiekach znudziło mi się zwykłe wspieranie Zakonu jako egzorcysta i dyrektor szkoły, więc chciałem ucznia. Dopiero później wyszło na to, że, cóż, poczułem do ciebie coś więcej niż chęć wpajania wiedzy. - Posłałem jej nieco zażenowany uśmiech. Są gorsze sposoby na znalezienie sobie partnerki.