Wymiar Gox 2

- Na pewno nie tylko mnie pani Rexona wysłała do pana w ramach kary. Szkoła istnieje od 500 lat, więc niemożliwym jest, bym była jedynym uczniem, którego wysłano na dywanik do dyrektora. Inni pewnie też podejrzewali, że nie jest pan człowiekiem.

- Ale bali się powiedzieć mi to w twarz. Nie tyle ze względu na to, że jestem dyrektorem, lecz również przez zwykłą obawę, że mogą mieć racje. I co wtedy? Zdemaskowany demon naprzeciwko nich, sam na sam w jednym pomieszczeniu? Większość woli dalej zgrywać greka. - Uśmiechnąłem się do niej sugestywnie. Już wystarczająco wiele razy mówiłem Revens, że jest bezczelna.

Dziewczyna spojrzała w bok. Doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że jest bezczelna.

Zbliżyłem się do dziewczyny i pocałowałem ją w czoło mierzwiąc jej przy tym włosy.
- Co z tego? Taką właśnie cię pokochałem.

- Wcale nie - stwierdziła dziewczyna.

- Dlaczego tak uważasz? - spytałem przekrzywiając głowę na bok i wciąż stojąc blisko Revens.
- Tak, próbowałem szukać Leokadii. Ale później głównie starałem się zapomnieć. Poddałem się.

- Bo wszystkim zawsze to przeszkadza... Poza tym nie rozumiem co takiego pan we mnie widzi.

- Nie jestem wszyscy. Poza tym, taki mam gust. Już ci mówiłem wielokrotnie wielokrotnie, że uważam cię za piękną, dla mnie uroczą i bystrą osobę, choć czasem potrafisz być nieznośna. - Fakt, pytała mnie już o to, więc nie pierwszy raz to tłumaczę.

- Czasem? - spytała zdziwiona. Od nauczycieli słyszy, że cały czas tak jest.

Pokiwałem głową.
- Na przykład obrażając się z byle powodu lub też z powodu, którego ja nie rozumiem... Zawsze myślę, że nam ludzką psychikę, ale myśli kobiety wybiegają poza tę definicję.

- Ale... Czasami?

Skinąłem ponownie głową potwierdzając to.
- Mhm... Nie wiązałbym się przecież z kobietą, której samo już towarzystwo jest dla mnie irytujące.

- Nauczyciele mówią mi, że cały czas jestem nieznośna

- Może dla nich. Ja lubię twoje towarzystwo. Po tylu wiekach patrzy się na życie nieco inaczej.

Dziewczyna westchnęła.

- Nie wierzysz mi? - spytałem chwytając ją za rękę.

- Nie o to chodzi... Ktoś narobił pod łózkiem... - powiedziała wskazując kałużę siuśków.

- Trzeba go nauczyć, jak ma się zachowywać. I nie ustawiać tych gazet tak daleko od miejsca, w którym najchętniej siedzi. - Strzeliłem palcami usuwając kałużę.

Dziewczę uklękło i zajrzało pod łóżko.

A pod łóżkiem czaił się wilk z wytrzeszczem przerażenia na ślepiach. Była plama, nima plamy.

- Chyba się zdziwił... - powiedziała dziewczyna patrząc na malucha.

- Też wyglądałaś na zaskoczoną, kiedy pierwszy raz użyłem przy tobie magi - przypomniałem jej siadając znów na łóżku.

- ALe podobno zwierzęta widzą takie rzeczy normalnie... W sensie istoty z innych wymiarów, więc takie wyparowanie sików, to chyba nic nadzwyczajnego... - Wyciągnęła z pudełeczka postawionego na szafce nocnej kawałek mięsa i pokazała go maluchowi.

Maluch nie był głodny. Zdecydowanie nie był głodny, a walczenie z surowym mięsem dało się już we znaki nieprzyzwyczajonemu do tego zwierzęciu.
- Co miał tutaj widzieć? Powtarzam, jesteśmy jedynymi przedstawicielami ras rozumnych w Gox, pomijając więźniów.

- Coś mógł widzieć, kto go tam wie... Buu... - Dziewczyna była bliska płaczu.