Wymiar Gox 2

- To już jest wykonalne - odpowiedziałem ze słabym uśmiechem przytulając dziewczynę mocniej do siebie.

Dziewczę się uśmiechnęło i wtuliło w Mefa z zadowoleniem.

Pociągnąłem ją do tyłu kładąc się na łóżku z Victorią wtuloną we mnie.

Dziewczyna położyła głowę na klatce piersiowej i westchnęła.

Głaskałem dziewczynę po ramieniu i plecach drugą ręką bawiąc się przy tym jej włosami.
- Tak jest dobrze?

- Tak - odpowiedziała spokojnie.

Uśmiechnąłem się pod nosem.
- Więc proszę, nie bądź zazdrosna. Nie zależy mi na żadnej innej, jestem tylko z tobą. Zmarli nie wracają, szczególnie, gdy nawet anioł śmierci nie potrafi ich odnaleźć.

Pewnie tego nie chciał, ale i tak ja zabolało. Nie odezwała się.

- Chciałabyś być nieśmiertelna? - spytałem patrząc w sufit i kontemplując jego wspaniałość.

- Trochę tak, trochę nie.

- Dlaczego? Jest kilka sposobów... Jestem Królem Czasu i Przestrzeni, czyż nie? Mógłby uczynić cię moją królową. - Owszem, to prawda, jest kilka sposobów. W tym część pozwala na względne zachowanie człowieczeństwa. Względne, gdyż będąc nieśmiertelnym nie jest się już człowiekiem do końca.

- Nie chcę patrzeć jak umierają ludzie, którzy choć coś dla mnie znaczą...

Zaśmiałem się gorzko.
- Czyli rozumiesz, jak się czuję. I dlaczego nie chcę cię stracić. Demon przywiązujący się do ludzi, choćby i nielicznych... Brzmi jak klątwa.

- Yhm...

Przesunąłem ogon wyżej odsuwając go od dziewczyny.
- Więc? Będąc śmiertelnym też żegna się swych bliskich na wieki.

- Ale chyba nie boli to tak bardzo.

- Dlaczego? Przez świadomość, że umrze się wraz z nimi? Nie wszyscy trafiają do zaświatów jakie sobie wyobrażacie. - Cóż, Kyd nie trafiła, nie ona jedna z resztą.

- Ale takich rzeczy się nie wie, aż do śmierci.

- Ale wiesz, że to możliwe. W sumie inni ludzie mają jeszcze gorzej... Nie mają pojęcia, czy którakolwiek z opcji, w jakie wierzycie, jest realna lub choćby możliwa.

Dziewczyna sama nie wiedziała jak jest naprawdę. Wierzyła w Boga itd, ale bała się i miała wątpliwości.
- Ale po śmierci jest coś dalej, prawda? - spytała drżącym głosem.

- Mhm... - mruknąłem cicho odgarniając jej włosy z czoła.
- Ja, Gabriel, Duma, Azrael... a także istoty pełniące funkcję śmierci w innych religiach. Dalej zaświaty takie czy inne, pustak, wieczna tułaczka po Ziemi, strefy poza czasem lub... sam nie wiem. Jesteście kreatywni.

- Wszystko co ludzie wymyślili jest prawdziwe? - spytała zdziwiona.

- To i jeszcze kilka opcji. To nie tak, że wy to wymyślacie. Wam jedynie jakaś z wyższych istot pokazuje wizję, zsyła sen, objawienie, cokolwiek i przekazuje informacje. Choć nie wszystkie religie tak działają, jak choćby scientologia - wyjaśniłem spokojnym tonem starając się przedstawić to możliwie jasno.

- A na przykład reinkarnacja? - spytała podnosząc się do pozycji siedzącej.

- Również. To jedna z najlepiej udokumentowanych przez was opcji. Setki ludzi opowiada historię swych dawnych żyć, których nie mogli znać, a które były prawdą. Znają dokładny rozkład pokoi w danym budynku, który widzą pierwszy raz, czy też całe drzewo genealogiczne obcej osoby. - Uniosłem się na łokciach patrząc na dziewczynę pytającym wzrokiem.
- Da się to nawet sprawdzić, magowie to robią.