Pokój 1

- Więc będziesz cierpiał - skomentował Suguro ze złośliwym półuśmieszkiem.
- Shima, a może pokażesz się jej jako dżentelmen?

- Jak? - spytał zaintrygowany chłopak.
- Cicho bądź, Suguro - odpowiedział Bonowi Rin.

- Jeśli nie chcesz cierpieć to musisz się ruszyć, nie ma rady. A co do bycia dżentelmenem, pomyśl, co lubią kobiety. Kwiaty, jak się otwiera przed nimi drzwi... Stare, ale zawsze działające sztuczki - wyjaśnił Suguro.

- To, to ja wiem. Myślałem, ze z czymś bardziej oryginalnym wyskoczysz. Eh... Dobra. Co z tym angielskim?

Yukio bez słowa podał Bonowi podręcznik do nauki języka angielskiego, a chłopak z irokezem kiwnął na Shimę, by usiadł obok niego.
- Okumura, ty też chcesz się podszkolić?

- Ja spasuję. To nie mnie zależy na wyrywaniu lasek - odpowiedział po czym ziewnął. A Shima usiadł obok Bona.

- Przydałoby się za to rozumieć wykłady... - mruknął Bon, po czym zaczął tłumaczyć Shimie podstawowe reguły gramatyczne i zmuszać go do wydukania choć kilku zdań po angielsku. Po kilku minutach dosiadł się do nich Yukio, który postanowił pomóc w tych przyspieszonych korepetycjach.

- Ty mi zawsze wszystko wytłumaczysz, co nie Suguro? - zapytał Rin z zalotnym uśmiechem na ustach.

Bon posłał tylko demonowi karcące spojrzenie, po czym wrócił do roli wykładowcy. Popołudnie minęło im głównie na nauce, rozmowach i zrzędzeniu, jakie to miasto ma skomplikowany plan, jednak nikomu nie chciało się ruszyć i zbadać je na własne oczy.

Okumura zaśmiał się cicho. Po paru godzinach smacznie sobie chrapał. Konekomaru również pomagał w uczeniu Shimy angielskiego. Zaskakująco dobrze mu szło.

- Widzisz? To nie takie straszne, a przyszpanujesz i pokażesz klasę, jak na mnicha przystało. - Bon zdawał się być usatysfakcjonowany postępami Shimy.

- Zdaje mi się, że w Europie średnio ich obchodzi kto jest mnich, a kto nie. - Spojrzał na Bona. - Zróbmy chwilę przerwy. Głowa mi wysiada.

- Więc tym bardziej musimy się dobrze prezentować, by pokazać, że mnichem nie jest byle obdartus z rynsztoka - nie dawał za wygraną Bon.
- Tak, przerwy są niezbędne dla dobrej nauki. Skoro Rin zasnął ja się zajmę kanapkami. - Po tych słowach Yukio opuścił pokój.

Shima westchnął i położył się obok Rina.
- Da się go znieść, kiedy śpi... Ale podobno strasznie chrapie w nocy.

- Jeśli ktoś chrapie to niezależnie od godziny, a jak na razie Okumura jest całkiem cicho. - Bon wziął na kolana Kuro i uważnie przypatrywał się kotu.
- Czy on aby nie był strażnikiem jednej z bram w Akademii Prawdziwego Krzyża? - spytał wskazując zwierzaka.

- Był, ale już nie jest. Teraz pewnie będzie pilnował tej szkoły - odezwał się Koneko. - Ciekawe jak wyglądają tutaj zajęcia...

- Na pewno będzie tłoczniej, tutaj wszystkie klasy to egzorcyści, a nie tylko jedna, specjalna na każdy rocznik - zauważył Bon. po kilku minutach wrócił Yukio z talerzem obładowanym kanapkami.
- Idealne nie są, ale smaczne i owszem.

- Ważne że da się je zjeść - stwierdził Shima sięgając po jedną z nich. Konekomaru również wziął jedną. Nagle obudzil się Rin i spojrzał na YUkio.
- Oooo, kanapeczki dla braciszka zrobiłeeeeś....

Yukio uśmiechnął się do Rina i poklepał go po ramieniu.
- Jak widzisz też potrafię coś przygotować i nikogo nie otruć.

- Ale na pewno nie są tak dobre jak moje - stwierdził z zadowoleniem biorąc jedną z nich. - Jak poszło Shimie?
- Lepiej niż tobie - odpowiedział wspomniany przez Okumurę chłopak.

- Mógłbyś się tez postarać - mruknął Bon sięgając po kanapkę.
- Ktoś wie, jakie mamy jutro lekcje?

- Nudne - odpowiedzieli chórem Rin z Shimą.

- To raczej nie jest zaskoczeniem, ale wypadałoby się jakoś przygotować - drążył Bon.

- Naumiałem się angielskiego, to mi wystarczy - odpowiedział Shima.
- A ja zjadłem znośną kanapeczkę i chcę się wyspać. - Mówiąc to Rin sięgnął po kolejną kanapkę.

- Dopiero co przespałeś kilka godzin -zauważył Yukio poprawiając okulary.
- Obawiam się, że sam angielski nie pomoże, jeśli pojawimy się na sali do ćwiczeń w mundurkach...