Wymiar Gox

Kiwnęłam głową, znowu.
- Dziękuję - wybąkałam, po czym wzięłam łyka wody.

Westchnąłem cicho zastanawiając się, czy dam radę wychować nieswoje dziecko. Dziecko mężczyzny, który dręczył i gwałcił moją ukochaną. Nie, po pierwsze dziecko jest niewinne, a po drugie Victoria będzie jego matką. Lepiej tak o tym myśleć. Podsunąłem dziewczynie suche płatki, po czym strzeliłem palcami, a na stoliku pojawiło się również mleko.

Zalałam sobie płatki mlekiem i zaczęłam jeść.
- Pewnie jest pan zły, że pana nie posłuchałam...

- Owszem, jestem. Nie tyle o to, że mnie nie posłuchałaś, ale też o to, że zabroniłaś mi cię szukać dzięki magii. Nie muszę ci jednak prawić kazań bo sama wiesz najlepiej, jak to się skończyło. Mimo wszystko żal mi, że nie mogłem nic zrobić Selimowi... Jestem wściekły na wiele rzeczy, które złożyły się na taki finał, a jednocześnie smutny i rozgoryczony. Martwiłem się o ciebie, wciąż się martwię. - Przyglądałem się Revens z nieukrywanym smutkiem i troską.

- Przepraszam - powiedziałam zwieszając głowę.

- Nie martw się, nie zafunduję ci żadnej kary. To, co przeżyłaś, jest o wiele gorsze. - Głos mi się załamał. Nie chciałem brnąć dalej w ten temat.
- Co powiesz na mały spacer? Czy raczej jest teraz to ponad twoje siły?

- Nie chcę... - powiedziałam wracając do jedzenia.

- Wolisz zostać tutaj? Nie ma problemu, możemy spędzić czas w zamku. - Rzuciłem okiem na zegarek.
- Niedługo południe, mamy jeszcze sporo czasu. Może film, książka? Możemy też powłóczyć się po zamku, nie widziałaś jak dotąd wszystkich komnat. Chcę, byś mogła się poczuć tutaj bezpiecznie, spokojnie.

Milczałam przez dłuższa chwilę.
- Chcę do mamy... - powiedziałam niczym małe dziecko.

Westchnąłem ciężko kręcąc głową. Usiadłem na brzegu jej łóżka jednak w pewnym oddaleniu, by dziewczyna się nie bała.
- Wiesz, że to niemożliwe. Twoi rodzice nie wiedzą o istnieniu świata nadnaturalnego. O podróżach w czasie nie wie nawet wielu egzorcystów.

Zamknęłam oczy i starałam się nie płakać. Chciałam się przytulić do mamy, powiedzieć jej jak się czuję i wgl.

Położyłem delikatnie dłoń na ramieniu dziewczyny mając nadzieję, że nie ucieknie. Chciałem ją jakoś pocieszyć, jednak trudno mi było znaleźć odpowiednie słowa.

Zatrzęsłam się, gdy poczułam dłoń pana Phelesa, ale nie odsunęłam się.

- Ufasz mi? - spytałem cicho patrząc na twarz dziewczyny próbując z niej odczytać jakieś emocje.

- Nie wiem - odpowiedziałam patrząc na miskę po płatkach.

- Ja ci ufam - powiedziałem pewnym tonem z bladym uśmiechem na twarzy.
- Kocham cię, moja mała, i chcę cię chronić. Chcę ci pomóc, ale musisz pozwolić sobie pomóc. - Nie kłamałem. Wolałem nie wypowiadać pochopnych słów nie mających pokrycia z rzeczywistością, tym bardziej przy kimś, na kim mi zależy.

Zwiesiłam głowę i westchnęłam. Fajny moment sobie znalazł na takie wyznania.

Zabrałem dłoń z ramienia Revens widząc, że to bardziej przeszkadza niźli pomaga.
- Pozwolisz sobie pomóc? Potrzebuję twojej współpracy.

Kiwnęłam głową niezbyt przekonana co do powodzenia "misji", którą wymyślił sobie pan Pheles.

Przez kolejne tygodnie spędzałem wiele godzin rozmawiając z Victorią, opowiadając jej historie lub po prostu siedząc przy niej w milczeniu z książką czy oglądając z nią filmy. Chciałem pokazać ukochanej, że jest tutaj bezpieczna, a tamte wydarzenia to przeszłość, od której może się odciąć. To już nie wróci. Jej oprawca nie żyje od dobrych kilku wieków, a we współczesnym świecie zawsze może liczyć na wsparcie Zakonu, znajomych czy rodziny.
Leżałem w łóżku na granicy snu i jawy przytulając do siebie śpiącą Victorię. Ponowne pokazanie jej, że dotyk nie jest niczym złym, a ja nie chcę jej skrzywdzić, było jednym z trudniejszych wyzwań. Tym gorzej było, że ledwie dwa tygodnie wcześniej dziewczyna poroniła, właśnie śpiąc przy mnie. Oczywiście nie obyło się bez oskarżeń, że to moja wina, gdyż to nie moje dziecko i chciałem się go pozbyć. Naturalnie nie była to prawda, ale wyjaśnienie tego Victorii wciąż powtarzającej coś o dosypywaniu dziwnych rzeczy do jedzenia i magii nie było łatwym zajęciem. W końcu chyba mi uwierzyła, kiedy przypomniałem jej, że zgodziłem się zaopiekować dzieckiem. Toć sam malec był niewinny.

Leżałam obok pana Phelesa z zamkniętymi oczami. Nie mogłam spać, a nie chciałam, żeby widział, że nie śpię.

Delikatnie przeczesywałem palcami kosmyk włosów Revens, który miałem akurat pod ręką. Nie chciałem jej obudzić, więc nie wstawałem, mimo iż wciąż nie spałem, już od kilku godzin. Chyba od milenium nie miałem okazji do nadrobienia tylu godzin snu co tutaj i mój organizm jasno dawał do zrozumienia, że zdecydowanie wystarczy.

Czułam jak dyrektor bawi się moimi włosami. Lubię oglądać pełnię księżyca, ale nie lubię, gdy nie pozwala mi ona zasnąć.

Przyciągnąłem Revens nieco bliżej do siebie wtulając się w nią i mając nadzieję, że uda mi się zapaść choćby w półsen, podczas którego mozolne godziny mijałby szybciej.

W końcu udało mi się zasnąć.