Wymiar Gox

Obudziła się z krzykiem podnosząc przy tym do pozycji siedzącej.
Oddychała ciężko próbując się uspokoić. Wodziła wzrokiem po pokoju próbując dowiedzieć się gdzie jest.

Obudził mnie czyjś głośny krzyk. Otworzyłem oczy rozglądając się z zaskoczeniem po pomieszczeniu, w którym się znajdowałem. Było aż nazbyt znajome, moja sypialnia w Gox.
- Victoria? - wychrypiałem zaskoczony jej widokiem. Dziewczyna mogła mnie nie zauważyć, ludzie gorzej widzą w ciemnościach, jednak ja widziałem ją doskonale. Tępy, pulsujący ból głowy zacierał mi ostrość umysłu, kształty myśli. Wciąż miałem przed oczami wstrząśniętą Shurę meldującą mi o śmierci Revens... Nie, jeden koszmar wystarczy, ale żeby drugi? Nie oglądałem ostatnio Incepcji. Czułem się nieco otumaniony i wciąż nie miałem pojęcia, co się właściwie stało.

Była w sypialni, którą kojarzyła całkiem dobrze. Ale jak, przecież przed chwilą umarła. Usłyszała znajomy głos.
- Pan Pheles? - odwróciła się w jego stronę.

Skinąłem głową, jednak po chwili zdałem sobie sprawę, że dziewczyna tego zapewne nie widzi.
- Tak - potwierdziłem zachrypniętym głosem. Odkaszlnąłem przywracając głos do normy. Potrzebowałem kilku sekund, by zebrać myśli do kupy i oszacować sytuację.
- Też to widziałaś? - spytałem w końcu przerywając panującą miedzy nami ciszę.

- Tak... - powiedziała zastanawiając się co właśnie się wydarzyło.

Westchnąłem ciężko opadając z powrotem na poduszki.
- Zamierzasz mnie zdradzić i zostawić? Jeśli to widziałaś to czy widziałaś i mój sen we śnie?

- Nie, nie zamierzam - mówiąc to przytuliła się do mężczyzny.

Mimowolnie zadrżałem czując na nagim torsie dotyk dziewczyny. Nie wiedziałem, co mam o tym wszystkim myśleć. To tylko sny, ale jak wiele mają wspólnego z rzeczywistością. W końcu westchnąłem cicho obejmując dziewczynę.
- Pamiętasz, co się działo tutaj? - Mniej więcej kojarzyłem, że zbliża się rok szkolny. Przypomniało mi to, by w wakacje za nic w świecie nie pozwalać Victorii samodzielnie podróżować poprzez minione wieki.

- Zabrał mnie pan tutaj na wakacje? - zapytała zastanawiając się czy to o to chodzi dyrektorowi.

- Jeszcze nie ma wakacji - mruknąłem cicho skupiając się teraz na odczuciach, a nie uczuciach. Miękki dotyk pościeli, ciepło Victorii, zapach jej skóry, włosów, cisza, zbyt dogłębna, nawet jak na to miejsca.

Zamknęła oczy i wtuliła się w mężczyznę.

Miałem duże problemy, by ponownie zasnąć. Nie chciałem ponownie zasnąć. Nie chciałem znów obudzić się i wiedzieć, że to tylko fikcja, ulotny sen. To bolało. Świadomość, że przytulająca mnie teraz kobieta tak realistycznie wyglądała, kiedy mnie zraniła. Tak samo realistycznie wyglądały nasze dzieci... Odsunąłem od siebie delikatnie dziewczynę i wstałem. Coś mi zdecydowanie nie pasowało. To było zbyt dokładne, zbyt realistyczne. Gdybym tylko ja tego doświadczył, mógłbym to uznać za żart Jahwe, jednakże Victoria także to widziała.

Otworzyła oczy zdziwiona.
- Proszę pana? - usiadła i patrzyła na mężczyznę.

- Poczekaj tutaj, muszę coś sprawdzić - rzuciłem przez ramię szybko wychodząc z pokoju. Chłód kamieni w lochach, do których dotarłem, nie był najprzyjemniejszym doznaniem, kiedy szedłem boso, jednak nie dbałem teraz o to. Zastałem tam szczerzącego się w tryumfalnym uśmiech, tak dobrze znanego mi nienazwanego. na jego pytanie, czy podobał nam się ten drobny pokaz, nie odpowiedziałem nic, a jedynie wzmocniłem otaczające go bariery zmieniając ich przeznaczenie. Teraz stwór został zmuszony do zapadnięcia w letarg, a choć opierał się temu ze wszystkich sił to w końcu musiał się poddać. Wróciłem wtedy do Victorii pocierając palcami bolące czoło.

Czekała na powrót mężczyzny patrząc na drzwi. Gdy wrócił cały czas na niego patrzyła.
- Stało się coś?

Pokręciłem głową siadając na łóżku obok Revens.
- Nie... Musiałem tylko uświadomić naszemu Nienazwanemu przyjacielowi, że takie wizje nie są mile widzianymi pokazami.

Przytuliła się do pleców dyrektora.
- Czyli to nie wydarzyło się naprawdę?

Zamknąłem oczy poddając się temu przyjemnemu uczuciu, jakie towarzyszyło dotykowi dziewczyny. Ciepło, miłe ciepło po chłodzie lochów.
- Żyjesz, jeśli o to ci chodzi. Co do reszty... Jak uważasz?

- Nie rozumiem pytania - powiedziała opierając policzek o plecy dyrektora.

- Czy uważasz że to się wydarzyło naprawdę? - spytałem wciąż nie otwierając oczu i siedząc w bezruchu.

- Nie wiem. Ale nie chcę żeby tak było - powiedziała wtulajac się bardziej.

Westchnąłem cicho ukrywając twarz w dłoniach.
- Dlaczego mam wierzyć temu zapewnieniu? Nie wiem, na ile manipulował naszymi umysłami, na ile zmieniał nasze zamiary, na ile pokazywał to, czego chcemy...

- Nie chcę nikogo innego. Tylko pana - zapewniła mężczyznę. - Je t'aime. - Mówiąc to pocałowała dyrektora w policzek.

Obróciłem się w jej stronę patrząc dziewczynie w oczy z pełną powagą.
- Nie wiem, w co mam... w co mogę wierzyć. Jesteś jedną z niewielu osób, których umysłów bym nie tknął, nawet w takiej sytuacji. Chce móc wierzyć twoim słowom, bez zaglądania w myśli.

- Może pan zajrzeć, nie mam nic przeciwko - powiedziała z uśmiechem. Chwyciła dyrektora za ręce.