Wymiar Gox

- Nie - mowiąc to podeszłam do dyrektora - Ale panu tak - chwyciłam jego ramie tuż nad łokciem i spojrzałam na ranę. Nie wygladala na taką, która moze zabic. - Ma pan apteczkę? - Zapytałam spoglądając na mężczyznę znad rany.

Gwałtownie wciągnąłem powietrze przez zaciśnięte zęby, kiedy Revens dotknęła mojej rannej ręki. Starałem się nie napinać mięśni w ramieniu, jednak nawet bez tego ból wciąż mi towarzyszył. Kiedy dziewczyna spytała o apteczkę strzeliłem tylko palcami, a na podłodze obok nas pojawiła się apteczka w dużej torbie wojskowej.
- Byłabyś tak miła i wyjęła mi z tej torby igłę oraz nić chirurgiczną? Nie specjalnie mogę ruszać tą ręką, a jedną tylko byłoby to trudne, nie mówiąc już o nawleczeniu nitki.

- Więc pan też odczuwa ból - zauważyłam. Patrzyłam na leżącą na podłodze apteczkę, po czym westchnęłam. - Niech pan usiądzie. - Powiedziałam wskazując głową krzesło stojące przy biurku.

- Oczywiście, że odczuwam ból. Jestem demonem, a nie nieumarłym - odpowiedziałem zaskoczony jej spostrzeżeniem. Nie protestowałem, kiedy kazała mi usiąść. W obecnym stanie nie był to najlepszy pomysł. Byłem wystarczająco zmęczony po wyprawie do puszczy, a schwytanie jednego z nienazwanych bóstw i otoczenie jego wiezienia barierami tylko dodatkowo mnie osłabiło. Gdybym nie przejmował się otoczeniem lub miał wsparcie kilku ludzkich, świetnie wyszkolonych egzorcystów nie stanowiłoby to problemu, zwyczajnie nie ograniczałbym swojej mocy w żaden sposób. Teraz jednak coś takiego nie wchodziło w grę. Usiadłem ciężko na krześle i z zaciśniętymi zębami ostrożnie odwinąłem rękaw koszulki do cna przesiąknięty krwią. Przynajmniej ze zdolnościami regeneracyjnymi mojego gatunku nie pozostaną mi po tym blizny...
- Sprawdziłem wszystkie bariery, nic więcej się nie wymknęło. Nie przeraża cię taka istota?

Podniosłam apteczkę, po czym położyłam ja na biurku. Wyciągnęłam z niej igłę, którą chwilę później nawlekłm na nić. Na końcu zrobiłam supełek.
- Na początku mnie wystraszył, później był to bardziej szok - mówiąc to wyciągnęłam z apteczki wodę utlenioną oraz gazę, na którą nalałam trochę płynu, a następnie przyłożyłam do rany pana Phelesa lekko na nią naciskając. - Zaraz to panu zszyję.

- Dobrze, że się nie boisz, na przekór tej istocie. Wybacz, że nie wspomniałem ci wcześniej o ich obecności, jednak wolałem nie pobudzać tym twojej ciekawości. Jak widzisz nie są to... przyjazne stworzenia - wyjaśniłem dość słabym, lekko zachrypniętym głosem. Pozwoliłem dziewczynie dotykać mojej rany ze świadomością, że sam raczej bym tego w aktualnym stanie porządnie nie opatrzył. Prawie jak za czasów, kiedy współpracowałem z Shiro, choć z nim wzajemnie ochrzanialiśmy się za głupie błędy godne młodzików.

Spojrzałam zmartwiona na twarz mężczyzny.
- Dużo krwi pan stracił? - zapytałam wciąż dociskając do rany gazę.

Spojrzałem najpierw na Revens, później na swoją ranę, następnie znów na Revens.
- Jak na mnie to nie dużo, bywało o wiele gorzej - odpowiedziałem skupiając całą siłę woli, jaką w tej chwili dysponowałem, by nie krzywić się za każdym razem, kiedy Victoria ponownie dotykała otwartej rany.
- Mój organizm funkcjonuje nieco inaczej niźli ludzki. Do długowieczności i niestarzenia się możesz dodać szybką regenerację tkanek.

Zabrałam gazę od rany pana Phelesa.
- Tak bardzo kojarzy mi się to z wampirami- powiedziałam z uśmiechem.
Chwyciłam do ręki igłę, pomiędzy palce wolnej ręki wzięłam miejsce w którym była rana, po czym ściągnęłam lekko, tak by jej brzegi stykały się ze sobą w miarę możliwości. Wbiłam igłę w odpowiednie miejsce, przeciagnelam razem z nicia. Powtarzałam ten ruch jeszcze kilka razy, aż nie zaszyłam rany.

- Wampiry? Nie pijam krwi i nie sypiam w grobowcach, wybacz. Słońce też mi nie szkodzi, tak samo osikowe kołki, a skrzydła noszę nie od parady. - Umilkłem kiedy dziewczyna zaczęła szyć mi ranę i starałem się nie zwracać uwagi na to dziwne uczucie na pograniczu bólu i mrowienia. Cóż, Shiro zawsze powtarzał, że mam się rozluźnić i o tym nie myśleć. Ciekawe, że on jakoś miał problemy z byciem rozluźnionym, kiedy ktoś nakłuwał mu skórę.

- Edward Cullen też nie sypiał w trumnach, na słońcu się błyszczał niczym diament i żywił się krwią zwierząt. Podobno był wampirem. - Uśmiechałam się mówiąc to. Ciekawe jak pan Pheles zareaguje. Kiedy skończyłam szyć oderwałam igłę od nici, po czym zawiązałam supełek.

- Wypłosz, nie wampir, a przynajmniej nie należący do rasy, jaką znam. Co to za głupota, błyszczenie się na słońcu. Natura nie dopuszcza do rozpowszechnienia tak bzdurnych cech - odpowiedziałem, kiedy dziewczyna skończyła szyć moją ranę. Wolałem póki co nie próbować ruszać ranną ręką zważywszy na fakt, że jeszcze kilka minut temu wcale nie mogłem tego zrobić.
- Dziękuję. Nie myślałaś o specjalizacji doktora?

- Kiedyś. Ale profesor Pączek uświadomił mnie, że to nie dla mnie. - Na wspomnienie nazwiska chemika przeszły mnie ciarki. - Niech pan spróbuje zacisnąć pięść. - Mówiąc to odsunęłam apteczkę na bok.

Posłusznie zacisnąłem i rozwarłem pięść kilkukrotnie.
- Przedramię to nie problem, gorzej z ramieniem. Chwilowo nie mogę nim ruszać, jednak niedługo wszystko powinno wrócić do normy, przynajmniej częściowo. - Prawą ręką ostrożnie przejechałem wzdłuż lewego ramienia starając się nie dotykać szwów. Mięśnie nie były poważnie uszkodzone, jednak były.

Spojrzałam na pana Phelesa.
- Nic więcej się panu nie stało?

Pokręciłem głową z cieniem uśmiechu na twarzy.
- Nie, ucierpiała co najwyżej moja duma. Bariery w jego celi były skonstruowane dla słabszej istoty... Mój błąd, niedopatrzenie.

- Więc i pan popełnia błędy. - Uśmiechnęłam się złośliwie. - Tak w sumie to zastanawia mnie co to było...

- Tak, popełniam. To jedno z pierwszych stworzonych przez ludzkość bóstw. Dzikie, nieujarzmione. - Wpatrywałem się w podłogę analizując ten błąd.

Pokiwałam głową bydać dyrektorowi znak, że dotarło do mnie to, co powiedział. A stwierdzając, że zagrożenie minęło podeszłam do łóżka wyciagając zza paska sztylet, który chwilę później leżał sobie pod poduszką.

- Całkiem ładnie. To na mnie czy na innych, jakże uroczych mieszkańców zamku z podziemi? - spytałem wskazując głowa w kierunku ukrytego sztyletu.

Spojrzałam w stronę poduszki.
- W tej chwili bardziej na mieszkańców... Choć przyznam, że miał być na pana. - Mówiąc to podeszłam do, stojącego w rogu pomieszczenia, fotela i usiadłam na nim. Jakby nie patrzeć usiadłam trochę daleko od sztyletu, więc w tej chwili nie miałam jak się bronić gdyby dyrektor postanowił mnie zaatakować. Przygryzłam wargę myśląc co mogę zrobić w razie zaistnienia takiej sytuacji.

- Boisz się, że cię zaatakuję? - spytałem przekrzywiając lekko głowę i mrużąc oczy. Zostałem na miejscu i wciąż pocierałem delikatnie ranne ramię, na wpół nieświadom tego zachowania.

Zerknęłam na ramię, które przed chwilą szyłam.
- Niech pan tak tego nie trze, bo szwy puszczą. - Mówiąc to wstałam i podeszłam do pana Phelesa. Wciąż był brudny... Wyciągnęłam z apteczki gazę na którą, po tym jak podeszłam do stolika nocnego, nalałam wody święconej, że niby zwykła woda. Chwilę później obmywałam miejsce dookoła rany. Na koniec nalałam na kolejną gazę wody i przyłożyłam do rany, starając się nie uszkodzić szwów. Jakimś cudem udało mi się ją przykleić do ramienia dyrektora.

- Szwów nie dotykam - odpowiedziałem, jednak zaraz po tym opuściłem rękę. Chwilę po tym dziewczyna postanowiła przemyć świeżo zaszytą ranę. Syknąłem z bólu zaskoczony nagłym pieczeniem, którego źródło zdołało się przedostać pod skórę i do krwioobiegu.
- Woda święcona? - spytałem zerkając na trzymaną przez Victorię buteleczkę.
- Znęcanie się nad bezbronnym to rodzaj zemsty za zmuszanie cię do nauki i ten pakt? - spytałem z miną zbitego szczeniaka.

- Za wrabianie mnie w dziwne sytuacje - odpowiedziałam z sadystycznym uśmiechem. - Za pakt również. - Zamilkłam na chwilę, po czym dodałam: - A w to, że jest pan bezbronny nie uwierzę. Gdyby pan chciał to pewnie już byłabym martwa.