Wymiar Gox

- Tym bardziej nalegam. Spróbuj chociaż, jeśli nie będziesz mogła tutaj wytrzymać wrócisz do wierzy. Będę trzymał cię przez cały czas, nie musisz wcale patrzeć w dól. Chyba, że mi nie ufasz i to jest prawdziwym powodem twojej niechęci, Victorio. - Patrzyłem jej w oczy oczekując jakiejkolwiek reakcji. Nie zamierzałem jej wyciągać siła na dach, jednak z całym szacunkiem i cierpliwością do ludzkich wymysłów ich fobie wydawały mi się irracjonalne. Strach jest dobry, jednak należy go właściwie wykorzystywać, a nie mu ulegać.

Niepewnie podeszłam do okna, po czym chwyciłam rękę dyrektora.

Pomogłęm dziewczynie wejść na parapet, po czym zejść na dach, wciąż trzymają ją za rękę. Gdy tylko znalazła się obok mnie objąłem ostrożnie jej ramiona, by czuła się pewniej.
- Widzisz? Nie jest tak źle. Stoisz tutaj i wszystko jest w porządku.

Kiwnęłam głową starając się uspokoić. Nie podobało mi się stanie na dachu, tak samo perspektywa odrywania od niego nóg i latania.

- A teraz chodź kilka kroków dalej, będziesz mieć lepszy widok - powiedziałem powoli prowadząc dziewczynę po dachu, oczywiście wciąż ją trzymając. Szedłem pewnie i nie miałem najmniejszego problemu z zachowaniem równowagi, więc w razie problemów Revens mogła się na mnie oprzeć.
- Rozejrzyj się, nie musisz patrzeć w dół. Ten świat jest niezamieszkany, więc zewsząd otacza cię jedynie wolna, nieokiełznana natura.

Szłam powoli nie patrząc w dół, a przed siebie. Jednocześnie starałam się zapanować nad wyobraźnią, która mówiła mi, że dach zaraz się zawali, że jakaś cegła z wyższej wierzy postanowi spaść na moją głowę, że jakiś prehistoryczny ptak stwierdzi iż nadaję się na przekąskę dla jego młodych, albo że pojawi się tutaj Trex chcący się na mnie zemścić za wkroczenie na jego terytorium.

Puściłem dziewczynę jedną ręką, wciąż jednak obejmując ją za ramiona.
- Teraz patrz w niebo - nakazałem zadzierając głowę ku górze. Jednocześnie uniosłem wolna rękę ku góry, jakbym zwracał się o pomoc do Boga czy świetlistych. W rzeczywistości jednak manipulowałem czasem tego miejsca popychając go gwałtownie naprzód, a jednocześnie pozostawiając czas mój i Victorii nienaruszonym. Chmury na niebie zaczęły pędzić w zawrotnym tempie, a słońce zaczęło chylić się ku zachodowi. Niebo nie było bezchmurne, co tylko potęgowało grę świateł. Wszystkie odcienie leżące pomiędzy głęboką czerwienią a bladym żółtym przechodzącym wręcz w biel igrały ze sobą na nieboskłonie, nieraz nawet przeplatając się z purpurą. Tańczyły na chmurach pogłębiając swe odcienie i tworząc różnobarwne prześwity oraz podświetlenia, aż w końcu zaczęły wytracać swą jaskrawość by całkowicie zniknąć ustępując miejsca czarnej nocy. Wtedy zerwał się silniejszy wiatr odganiający z nieba chmury. ponad naszymi głowami rozpościerało się niebo usiane miriadami gwiazd, a widoczności nie ograniczały światła żadnych miast. Konstelacje, choć obce tym ziemskim, nie ustępowały im piękna ani niezwykłości.

Uniosłam głowę do góry, skierowałam wzrok na niebo. Chwilę później pory dnia zaczęły się zmieniać i nastała noc. Na rozgwieżdżonym niebie usiłowałam znaleźć znajome mi zbiory, ale bezskutecznie.

- Podoba ci się? - spytałem opuszczając rękę i pozwalając tym samym czasowi płynąć w normalny sposób.
- Dla naszego otoczenia minęło kilkanaście godzin, dla nas ledwie kilka minut. Zaraz przywrócę dzień. - Po tych słowach wziąłem głęboki oddech i poruszyłem dłonią, jak gdybym coś odpychał. Gwiazdy przyspieszyły swój spacer po nieboskłonie do tego stopnia, że cała noc zleciała w mniej niźli pięć minut. Widać wtedy było wyraźnie trasy, po których przemieszczają się gwiazdy na niebie. Później nastąpił wschód słońca, a czas zwolnił dopiero około południa wracając do momentu, w którym zacząłem nim manipulować.

Kiwnęłam głową. Widok był niesamowity. Pal licho widok, moce pana Phelesa były powalające.

Uśmiechnąłem się zadowolony. Mnie takie pokazy były niepotrzebne, chciałem jednak sprawić przyjemność Revens.
- Możemy wracać do środka, jeśli chcesz.

Kolejny raz kiwnęłam głową. Nie wiem dlaczego, ale wolałam się nie odzywać. Wciąż patrzyłam na niebo wspominając widoki.

Powoli podprowadziłem dziewczynę z powrotem do okna, po czym pomogłem jej wejść do wnętrza wieży. Przeszedłem przez okno tuż za nią i zamknąłem je.
- Teraz mogę spokojnie pokazać ci wnętrze. Chcesz zobaczyć całą budowle czy tylko miejsca, które mogą się przydać?

- Całość - powiedziałam z uśmiechem. Zamek był wspaniały, więc chętnie bym go obejrzała w całości. - Nikogo i niczego prócz nas tutaj nie ma? - spytałam patrząc na dyrektora.

Milczałem przez kilka sekund rozważając odpowiedź.
- Nikogo. Żadnej rasy rozumnej, jeśli za wyznacznik posiadania rozumu przyjmujemy tworzenie kultury. Jedynie nieprzebrany gąszcz roślin, dzikich zwierząt, ty i ja. Jeśli jednak chodzi ci o sam zamek to owszem, jesteśmy tutaj sami. - Ruszyłem w górę schodów zapraszając gestem Victorię, by poszła za mną. Skoro już byliśmy w wieży mogliśmy zacząć od niej. Na szczycie wieży w owalnym pomieszczeniu było urządzone planetarium. Masa porozstawianych wszędzie przyrządów astronomicznych porozstawianych na półkach, teleskopów, lunet i sprzętu pomiarowego, a do tego przyrządy kreślarskie i mapy nieba rozłożone na jedynym w pomieszczeniu stole.

Ruszyłam grzecznie za panem Phelesem patrząc na te jego pelerynkę. Na szczycie wieży było planetarium. Podeszłam do jednego z przyrządów i zaczęłam się mu przyglądać z zaciekawieniem. Niby jak byłam mała to tata patrzył ze mną wieczorami w niebo i opowiadał o kosmosie, ale nie uważałam tego za moją pasję. Od czasu do czasu wciąż lubiłam sobie popatrzeć na gwiazdy i zastanawiać się, czy gdzieś tam daleko istnieje jeszcze jakieś życie.

- Interesujesz się astronomią? Mnie natchnęli uczeni magowie późnego średniowiecza, a później renesansu. - Poszedłem do dziewczyny, po czym pokazałem jej, jak użyć astrolabium by określić położenie.
- Część z tego zdecydowanie przydatniejsza jest na morzu niźli na stałym gruncie.

- Kiedyś coś tam z ojcem... - odpowiedziałam bez ładu i składu, licząc na to że dyrektor zrozumie. Przyglądałam się temu, co robił z astrolabium.
- Dopiero w średniowieczu to pana zainteresowało?

- Tak. Z początku mniej byłem zainteresowany wasza nauką uważając ją za prostackie i bezmyślne działanie dzieci nie rozumiejących świata. Bardziej interesowałem się polityką, sztuka i światem jako takim. Możemy iść dalej? Jeśli chcesz mogę nauczyć cię kiedyś korzystania z tego sprzętu. - Ruchem reki wskazałem rozstawione wszędzie przyrządy astronomiczne.

- Nie trzeba... - ruszyłam w stronę drzwi.

Poszedłem za Victorią aż na trzecie piętro. Otwierałem przed nią kolejno komnaty rozmieszczone wzdłuż korytarza, a raczej całego labiryntu korytarzy. Niektóre były puste, inne przypominały pokoje gościnne z dawnych, szlacheckich dworów, jeszcze inne wypełnione były regałami pełnymi ksiąg, zbrojami, bronią, a także przedmiotami z Ziemi, które z powodzeniem mogłyby stanowić atrakcję niejednego muzeum.
- Pamiątki z moich podróży na przestrzeni wieków - wyjaśniłem, gdy natknęliśmy się na komnatę pełną przedmiotów pochodzących ze starożytnego Egiptu.

Wpatrywałam się w przedmioty pochodzące z kraju faraonów.
- Umie pan odczytywać hieroglify? - spytałam ciekawa tego jak bardzo szeroką wiedzę dyrektor posiada. Przeniosłam wzrok na postać pana Phelesa

Kiwnąłem głową podchodząc do jednej z tablic.
- Żyjąc w tamtych czasach musiałem opanować ich pismo i język, by móc swobodnie funkcjonować w tamtym społeczeństwie. Wykształconych ludzi było wtedy niewielu, więc o znalezienie zajęcia nie było trudno - wyjaśniłem przyglądając się przedmiotowi.
- Skrzydlaci to częstokroć lingwiści. Niektóre chóry anielskie są obdarzone darem znajomości języków, tak samo poszczególne demony, jednak żyjąc tyle lat ma się czas, by poznawać języki nawet bez wrodzonego daru.

Słuchałam z uwagą zastanawiając się ile czasu zajęło panu Phelesowi nauczenie sie tego pisma.
- Nauczy mnie pan? - spytałam spoglądając to na papirus zapisany hieroglifami to na dyrektora.

- To raczej nie będzie problem. Mówimy o samym piśmie czy języku również? Chcesz się uczyć tutaj czy na Ziemi, w ramach naszych zajęć? - spytałem odwracając się w kierunku uczennicy. Jak miło, kiedy ktoś sam wyraża chęć uczenia się.