3.0

- Wolę ciebie... - Cóż, ulubiona zabawka. Gdyby była całkowicie chętna i uległa jak inne, nie byłoby tej zabawy.

- Wcale pan nie chce... Tylko się pan tak bawi
Wciąż się rumieni, do tego ucieka wzrokiem i oddycha dość płytko.

- Ciekawa uwaga... Nie mogę ciebie chcieć?

- M-może pan, ale na pewno ni pan do mnie nie czuje, a tylko się mną bawi...

- Lubię cię, Victorio. W przeciwnym wypadku nie siedziałbym tutaj teraz, nie szukałbym cię, gdy zniknęłaś z akademiku, prawdopodobnie byłabyś martwa.

- Szukał mnie pan tylko dlatego, ze jestem uczniem.

- Szukałem dlatego, że zniknęłaś. Gdybym szukał tylko dlatego, że jesteś uczniem, zbagatelizowałbym tę sprawę i uznał, że szwendasz się po ogrodzie lub gdzieś po szkole z koleżankami.

Kręci głową bo średnio mu w to wierzy.

- Czy biegam za każdym uczniem, który opuszcza teren szkoły?

- Nie, ale...

- Ale?

- Ja jestem pana osobistym uczniem... Tylko dlatego mnie pan szukał

- Wiele to nie zmienia. Teoretycznie zajęcia mamy jedynie w środy i soboty. Teraz jest... wyjątkowa sytuacja. Nie muszę normalnie czuwać nad tobą cały czas.

- Nie marnuje pan czasu i mnie uczy. To wszystko

- I ganiam za tobą po lasach, światach duchów...

- Lepiej dmuchać na zimne...
Się oduwa od Mefa, bo niebezpiecznie się robi

- Przecież cię nie tknę... - powiedziałem z pewnym zawodem w głosie, bo dziewczyna się mnie boi.

Raczej tej sytuacji.
- Yhm...

- Czego więc oczekujesz? Maturę zdać musisz.

- Po co? Nie chcę

- A zamierzasz kontynuować edukację?

- Nie.

- Do matury podejść musisz... Co więc zamierzasz robić? Nie będę cię wiecznie chronić.

- Nawet tego nie chcę i nie liczyłam na to nigdy...

- Przemyśl to. Czego więc oczekujesz?