3.0

- I tak nie mogę być księdzem...

- Więc dlaczego takie przedmioty?

- Bo rozszerzona religia jest spoko. A wf i tak jest w moim kraju obowiązkowy...

- Czyli... historyk z aspiracjami na tłumacza?

Się uśmiecha szeroko.
- Lubię się uczyć jezyków.

- Mhm... Tylko tych?

- Na pewno nie niemieckiego.

- Skąd ta niechęć do tego pięknego języka?

- Nie lubię i tyle.

- Więc może przejdziemy na język miłości?

- Amour?

- Dokładnie. - Posłałem jej uśmiech zadowolenia.
- Może opowiesz mi o swoich planach na przyszłość - kontynuowałem po francusku.

Więc mu ładnie opowiada po francusu zmyśloną historyjkę o tym, ze zostanie ministrą polskiego rządu.

Słuchałem tego, unosząc brew.
- Francuski jako język ojczyzny, jednakże jak w kwestii nieco starszej jego odmiany? - spytałem, przerzucając się na archaiczny francuski.

- ... Bogurodzica dziewica...

Milczałem przez chwile, wpatrując się w dziewczynę.
- To żart?

- Non - z uśmiechem.

- Śpiewać takie pieśni przy demonie... Może zaśpiewasz mi coś innego, słowiku?

- Czego chcesz od nas Panie, za Twe hojne dary?
Czego za dobrodziejstwa którym nie masz miary...

Słuchałem tego, opierając głowę na dłoni i przyglądając się dziewczynie z coraz bardziej pytającym spojrzeniem.

Uśmiechnęła się szeroko.
- Nie podoba się panu, że znam polskie teksty?

- Do kraju powstania utworów nic nie mam, a Polaków lubię i szanuje. Bardziej intrygują mnie cechy, jakimi kierowałaś się przy wyborze tychże tekstów - kontynuowałem archaiczna francuszczyzną.

- Bo są to teksty religijne. Mogę też przytoczyć pieśń o Rolandzie...

- Ta rozszerzona religia przez ciebie przebija.

- Czego chcesz od nas Panie umiem też po angielsku...