Wymiar Gox 2

- Co ci się znowu stało? Ugryzł cie? - spytałem z lekkim niepokojem w głosie.

- Nie. Ignoruje mnie... - Wytarła oczy, żeby się nie rozpłakać.

Westchnąłem cicho zerkając w stronę poduszki dziewczyny. Ciekawe, czy wciąż trzyma pod nią sztylet...
- To tylko zwierze, daj mu spokój. Nie będzie zainteresowane tobą w każdej chwili.

- On nigdy nie jest mną zainteresowany... - Wstała i schowała mięsko do pudełka.

Spojrzałem z niezbyt zachwycona mina na pudełko.
- Nic dziwnego, jeśli karmisz go surowym mięsem... ten maluch ledwo co został odstawiony od matki.

- Jak dawałam mu jakąś mięsną papkę, to też nie wyglądał na zainteresowanego.

- Ale przynajmniej mógł ją zjeść. Nie ufa ci, to normalne. Przynajmniej już nie panikuje.

- Też mi pocieszenie.

- Wolisz panikującego i głodującego zwierzaka w bezpośrednim otoczeniu? - spytałem kładąc się na łóżku i leniwie machając ogonem.

Pokręciła głową i walnęła się na łóżko.

Leżałem na brzuchu obok Revens wciąż leniwie zamiatając ogonem.
- Dlaczego właściwie nie lubisz mojego ogona? Te lisie czy wilcze lubisz.

- Bo pana nie jest taki puchaty i przyjemny w dotyku. Nawet patrzenie na niego boli.

Posłałem jej spojrzenie pełne urazy.
- Co w nim złego? To tak jak u lwa. krótkie futro na całej długości i miękki pędzel na końcu. Obrażasz mnie...

- Nie wygląda jak u lwa. Lwy maja ładne ogony - spojrzała na mężczyznę. - Jak będzie miał pan taki puchaty ogonek jak lis to nie będzie mi przeszkadzał.

Przewróciłem oczami, po czym obejrzałem się przez ramię na swój ogon.
- Jak nic jak u lwa, może trochę dłuższy i bardziej fioletowy. Właściwie mogę dowolnie zmieniać swój kształt i formę, ale zwyczajnie tę postać lubię. Choć może to być też kwestia przyzwyczajenia.

- I szorstki i nieprzyjemny. - Odwróciła się plecami do dyrektora i położyła głowę na poduszce.

- Ja tam go lubię... - Niech sobie mówi co chce, mój ogon jest mój, więc będzie taki, jakim ja go chcę.

- A ja nie - odpowiedziała spokojnie.

Z cichym westchnieniem zamknąłem oczy skupiając się na moim ogonie. Dziewczyna zaciekawiła mnie wizją puszystej kity, choć nie powiem, podobał mi się mój obecny wygląd. Po chwili, w towarzystwie chmury fioletowego dymu, na moim ogonie pojawiło się długie, miękkie futro o barwie głębokiego, ciemnego fioletu. Spojrzałem krytycznie na ogon oceniając jego stan.
- Jak wyglądam?

Spojrzała na niego, potem na ogon i zaraz jej twarz zaczęła cieszyć i przytuliła się do ogna.
- Jaki puchaty

- Victoria... Uważaj trochę, wiesz, że ogon to słaby punkt. - Nie podobało mi się zbytnio miętolenie mojego ogona w takiej czy innej formie.

- Taka podusia milusia - powiedziała dziewczyna kładąc się na nim.

- Coś szybko przekonałaś się do mojego ogona. - Leżałem w bezruchu pozwalając się przytulać dziewczynie do puszystej kity. Niech korzysta, póki może.

- Bo puchaty i milusi.

- A nie, bo mój? - spytałem z udawaną urazą w głosie.