Niemcy

- Nie powinnam jesc za duzo - powiedziałam z uśmiechem. - Ale jesli jeszcze moge to napiłabym sie wody

Skinąłem na kelnera, który po chwili przyniósł Victorii szklankę schłodzonej wody. Poprosiłem go też o rachunek, który szybko przyniósł w małym, wiklinowym koszyczku wraz z kilkoma cukierkami.
- Chciałbym ci pokazać jeszcze jedno miejsce, jeśli pozwolisz.

- Oczywiście - powiedziałam z uśmiechem.

Wskazałem Victorii cukierki, po czym zapłaciłem rachunek i poczekałem, aż dziewczyna wypije. Następnie wyprowadziłem ją znów na tętniące życiem i migoczące pośród nocy ulice Berlina. Zaprowadziłem Revens pod górującą nad miastem Fernsehturm. Po odstaniu kilku minut w kolejce do kasy biletowej z pomocą windy dostaliśmy się na górę, na taras widokowy.
- Stąd Berlin wygląda o wiele piękniej. - Wskazałem na skrzące się miriadami lamp miasto rozciągające się u naszych stóp.

- Łaaaa - widok był niesamowity.

Objąłem dziewczynę jedną ręką przyciągając ją do siebie i drugą ręką wskazując na widok za oknem.
- Mogę ci rzucić świat do stóp, jeśli tego zapragniesz - szepnąłem do niej na tyle cicho, by nie usłyszał nas nikt spośród innych, nielicznych o tej porze osób odwiedzających wieżę telewizyjną.

Wtuliłam się w pana Phelesa.

Szliśmy powoli wokół tarasu widokowego, nigdzie nam się przecież nie spieszyło, a do zamknięcia pozostało dobrych kilkadziesiąt minut. W końcu jednak trzeba było opuścić Fernsehturm.
- Ostatnia niespodzianka na dzisiaj - zastrzegłem prowadząc Revens ku peronowi metra, dzięki któremu wydostaliśmy się na obrzeża miasta. Stamtąd bez przeszkód teleportowałem nas do średniej wielkości domu rodem sprzed co najmniej kilkudziesięciu lat, choć równie dobrze mogło to być kilkaset. Ot, zwykły, nieszczególnie okazały dom w starym stylu, aczkolwiek całkiem przytulnie urządzony. Wyciągnąłem z kieszeni klucze i otworzyłem drzwi frontowe.
- Panie przodem.

-Łaaaa -dom był niesamowity. Weszłam do środka.

- Mieszkam tu, kiedy jestem w Niemczech. Jedno z wielu miejsc, w jakich można się w spokoju zaszyć, względnie daleko od cywilizacji. - Zamknąłem drzwi i zapaliłem światło.
- Mimo wszystko prąd jest. Ot, dobrodziejstwo cywilizacji.

- Yay! - zawołałam zadowolona na wieść o tym, że jest prąd. - Mam tu zostać na noc? - zapytałam przenosząc wzrok na pana Phelesa.

- A nie chcesz? - spytałem uśmiechając się do niej sugestywnie. Tak, wiem, również daję się manipulować ludzkim słabością i żądzą... Przynajmniej jest tego w pełni świadom i umiem nad sobą zapanować.

Zarumieniłam się słabo.
- Tro... Trochę chcę...

- Więc zapraszam - wskazałem jej drzwi prowadzące do sypialni.
- Chcesz coś do picia? Kawa, herbata, sok, kakao? Alkoholu wolę ci nie proponować. Jeśli potrzebujesz to łazienka jest tam - wskazałem kolejne drzwi.

- Kakao - powiedziałam patrząc na pana Phelesa.

Skierowałem się do kuchni i zajrzałem do szafki w poszukiwaniu puszki sproszkowanego kakao. Po chwili przyszedłem do sypialni z dwoma kubkami ciepłego, parującego napoju, które ustawiłem na biurku.
- Proszę, rozgość się.

Usiadłam przy biurku, chwyciłam do ręki kubek i zaczęłam pić.

Przystawiłem sobie do biurka drugie krzesło, które wcześniej stało pod ścianą.
- Naprawdę lubię tu czasem przychodzić. Niby to Ziemia, ale jednak jest to u wiele... spokojniej.

- Zgadzam się - powiedziałam z uśmiechem. - A... Ile lat ma ten dom? - zapytałam biorąc kolejny łyk ciepłego napoju.

- Hm... Będą już ponad trzy wieki, jak został zbudowany - odpowiedziałem również popijając kakao z zadowoleniem. Po chwili zdjąłem rękawiczki odkładając je na biurko. W końcu przy Revens nie musiałem ukrywać moich pazurów.

Zerknełam na rękawiczki pana Phelesa.
- Dlaczego tak nagle je pan zdjął? - spytałam.

- Nie ma potrzeby, bym je nosił przy tobie. Chyba nie odstrasza cię widok moich szponów? - spytałem zerkając na dziewczynę znad kubka.

- Nie, skąd. - Uśmiechnęłam się do dyrektora.

- Lubisz zwierzęta? - Zmieniłem temat uznając tamten za zakończony. Trzymałem obiema dłońmi kubek z kakao grzejąc się przy ciepłej cieczy.

- Tak, a dlaczego pan pyta?