Niemcy

- Płatki z mlekiem? - zaproponowałam podnosząc się do pozycji siedzącej.

Skinąłem głową po czym skierowałem się do kuchni zapraszając gestem Victorię, by poszła za mną. Wyjąłem z szafki talerz, miskę i dwa kubki. Postawiłem je na stole, po czym sięgnąłem po mleko i płatki. ot, jakieś kukurydziane i druga paczka, tym razem czekoladowych. Wszystko znalazło się razem na stole, a ja wskazałem Revens pojemnik ze sztućcami.
- Coś do picia? - spytałem obłaskawiając toster, który wyjątkowo postanowił współpracować.

- Nie trzeba - powiedziałam zabierając łyżkę. Nasypałam sobie do miski płatki czekoladowe, które zaraz zalałam mlekiem.

- Smacznego - rzuciłem wracając do walki z tosterem. Nie musiałem długo czekać na grzanki, więc już po chwili siedziałem obok Victorii z tostami oraz czystą wodą.
- Potrzebujesz czegoś z akademika i czy łatwiej będzie ci samej znaleźć?

- Czystych ubrań - powiedziałam z uśmiechem.

- Jak dla mnie możesz i cały dzień chodzić tak, ale może lepiej nie publicznie... Zabiorę cię tam zaraz i weźmiesz, czego ci potrzeba - oświadczyłem sięgając po tosta.

- A musimy gdziekolwiek wychodzić? - zapytałam z uśmiechem.

- Nie musimy. Ja już zwiedziłem wzdłuż i wszerz ten świat i myślałem, że także chciałabyś coś zobaczyć - wyjaśniłem jedząc tosty.
- Chcesz jakieś leki przeciwbólowe?

- Nie boli jakoś bardzo, więc dziękuję, nie trzeba - powiedziałam, po czym nalałam sobie do kubka soku.

- Więc co chcesz robić? Króla Lwa chyba gdzieś mam... - Urwałem próbując sobie przypomnieć, czy gdzieś w biblioteczce nie znajduje się ten film.

Zaśmiałam się słysząc, że pan Pheles rozważa obejrzenie tej bajki.
- Nie chcę żeby widział pan jak płaczę oglądając bajkę dla dzieci - powiedziałam z uśmiechem.

Posłałem jej łobuzerski uśmiech.
- Od razu dla dzieci... Więc może masz jakieś własne pomysły? - Odniosłem talerz do zlewu, umyłem naczynia i rozszczelniłem okno by wpuścić do środka trochę świeżego powietrza. Oby sąsiedzi nie postanowili mnie znów napastować...

- Może opowie mi pan coś o Napoleonie? - zapytałam z uśmiechem. Uwielbiam tego kurdupla.

Już chciałem odpowiedzieć dziewczynie, jednak w tym momencie rozległ się dzwonek do drzwi. Tylko jeden z moich sąsiadów mógł zorientować się tak szybko, że "przyjechałem" do tego domu na "urlop". Wspaniale...
- Zaraz wrócę - rzuciłem idąc szybko ku drzwiom wyjściowym, po drodze narzucając kurtkę na nagi tors by nie gorszyć podstarzałej sąsiadki i nie dawać jej dodatkowych powodów do narzekania.
- Dzień dobry - przywitałem stojącą za drzwiami staruszkę. Trafiłem w dziesiątkę, oto pani Cecylia przybyła na zwiady pchana do boju swą świętą misją.
- Wróciłeś kochanieńki, wspaniale! Mamy nowego proboszcza, koniecznie musisz go poznać! - oznajmiła staruszka z radosnym uśmiechem na twarzy. Kiedy tylko kobieta dowiedziała się, że znam też inne języki, przestała ze mną rozmawiać po niemiecku i już od kilku lat raczyła okolice płynną angielszczyzną ze swoim śpiewnym akcentem.

Wstałam i poszłam za panem Phelesem. Stałam przy wejściu na korytarz i patrzyłam zaciekawiona z kim rozmawia.

- Nie jestem pewien, czy proboszcz chce poznać mnie - mruknąłem cicho, jednak Cecylia tego nie dosłyszała zaaferowana widokiem Victorii.
- Wreszcie żeś się ożenił, kochanieńki! Tyle to lat, najwyższy czas. Zawsze ci powtarzałam, że potrzeba ci żony i widzisz, podziało. - Kobieta wyglądała na naprawdę zadowoloną. Po chwili jednak mina jej nieco zrzedła kiedy zobaczyła, w co jest ubrana Revens.
- Ależ kochanieńka, ubierz się, zaraz się przeziębisz! Jest tylko dziewiętnaście stopni, zmarzniesz - powiedziała zaaferowana strojem dziewczyny. Przez to zapomniała przejść na niemiecki, więc mówiła do Revens po angielsku. Bezceremonialnie weszła do środka domu, jak wiele już razy wcześniej, po czym wyciągnęła dłoń w kierunku Victorii całkowicie ignorując moje nieme próby wyproszenia jej.
- Cecylia Farwood, wasza sąsiadka.

Wyciągnęłam rękę w kierunku staruszki.
- Victoria Revens, miło mi panią poznać - odpowiedziałam po angielsku. Jednak trochę zaciągałam francuskim akcentem. Wolałam nie wyprowadzać kobiety z błędu jakim było nazwanie mnie żoną pana Phelesa.

Kobieta uścisnęła rękę Victorii babcinym zwyczajem trochę zbyt mocno.
- Zostawiłaś panieńskie nazwisko? Słusznie, słusznie, trzeba pamiętać o swoich korzeniach. - Staruszka pokiwała głową z miną pełną aprobaty.
- Msza jest dziś na szóstą wieczór, liczę, że oboje się pojawicie. I zostańcie chwilę po ceremonii, Jadzia i Beatka muszą zobaczyć twoją śliczną żonę, Johannie. - Starałem się, by moja mina nie wyrażała krańcowego zirytowania, więc tylko uśmiechnąłem się uprzejmie kiwając głową z powagą.
- Nie wiem, czy damy radę... - nie zdołałem dokończyć, ponieważ starowinka mi przerwała.
- Ależ przecież, dla Boga zawsze jest czas! A nowy proboszcz to złoty człowiek. Złoty człowiek powiadam! Taki miły młodzieniec, chyba niewiele starszy od ciebie. A jakie kazania wygłasza, coś wspaniałego. Coś wspaniałego, on naprawdę ma dar przemawiania.

Śmiać mi się chciało, gdy wyobrażałam sobie pana Phelesa na mszy.
- Ja przyjdę - powiedziałam z uśmiechem. Tylko muszę dyrektora namówić, by pokazał mi gdzie jest kościół o którym mówiła staruszka.

- Twój mąż też przyjdzie, kochanieńka. On to tak tylko udaje nieśmiałego, zawsze przychodzi. - Zapewniła pani Cecylia z ciepłym uśmiechem. Westchnąłem ciężko mając ochotę powiedzieć coś bardzo dosadnego kobiecie, jednak nic takiego nie zrobiłem. Chyba zdołałem się już do niej przyzwyczaić.
- Pani Cecylio, przepraszam, ale jesteśmy nieco zmęczeni po podróży. Porozmawiamy po mszy, dobrze? - spytałem z nadzieją na wybawienie. Starowinka zmierzyła mnie przeciągłym spojrzeniem, po czym pokiwała głową i wyszła z domu.
- Tylko koniecznie przyjdźcie! I nie zapomnij się ubrać, kochanieńka, przewieje cię! - Nakazała na odchodnym, po czym zniknęła za płotem odprowadzana przeze mnie spojrzeniem.
- Wybacz za nią, taka już jest.

- Taka miła starsza pani - powiedziałam z uśmiechem. - Czyli pójdziemy do kościoła? - zapytałam patrząc na pana Phelesa.

- Taaak. Kiedy miałem z nią do czynienia pierwszy raz nie poszedłem. Nie popełniłem tego błędu więcej... - Wzdrygnąłem się na wspomnienie niemalże godzinnej tyrady pani Cecylii na temat właściwego postępowania, drogi ku zbawieniu, wiecznym życiu duszy i Bogu w sercu. całość trwała grubo ponad godzinę, jednak później była już prowadzona ze wsparciem oddziału starowinek z całej okolicy.
- Mamy jeszcze sporo czasu, ale to wyklucza paradowanie w takich ubraniach. - Westchnąłem cicho odwieszając na wieszak w przedpokoju kurtkę.

- Czyli chodzi pan do kościoła - podsumowałam idąc do kuchni.

- Rzadko, jednak wychodzi na to, że owszem, chodzę. Zresztą nie tylko tutaj. Współpracując z Watykanem i poprzednim paladynem, który notabene był katolickim kapłanem, trudno by mi było nigdy nie pojawiać się w kościele. Nie jest to może przyjemne, ale nie robi mi większej krzywdy - wyjaśniłem wracając do kuchni za Victorią.
- Więc co moja żona zamierza robić? O Napoleonie można by rozmawiać i cały dzień, jednak szczegółowa biografia raczej nie należy do najciekawszych rzeczy pod słońcem.

- Nie wiem co zamierza pańska żona, ale ja planuję zjeść śniadanie do końca i wysłuchać tego, co ma pan do powiedzenia o Napoleonie. Najlepiej coś o jego życiu prywatnym.