Wymiar Gox

- Dałoby radę i tu i na Ziemii? - spytałam chowają ręce za plecami. - Może być i pismo i język - powiedziałam z uśmiechem.

Kiwnąłem głową zgadzając się na jej propozycję.
- W rozmowach czy innych kontaktach ze współczesnymi mieszkańcami Egiptu raczej ci się to nie przyda, jednak do rozszyfrowywania dawnych wiadomości jak najbardziej. Naukowcy do dziś głowią się nad niektórymi systemami znaków, choćby pismem węzełkowym.

- Wiem. W Egipcie mówią teraz po arabsku. - Uśmiechnęłam się do mężczyzny.

- Świetnie, jakąś wiedzę masz o świecie. To sporo ułatwi. Przyznam, że nie jestem w temacie, jeśli chodzi o podstawę edukacyjną na przedmiotach "cywilnych". - Odsunąłem się od stosu pełnego papirusów i tablic zapisanych drobnymi, jednak starannie wykonanymi znakami.
- Idziemy dalej?

Podniosłam głowę znad papirusów.
- Ale to takie ciekawe... - Mówiąc to podeszłam do jednego z posągów. Przedstawiał mężczyznę z głową szakala. - To Anubis, prawda? - zapytałam wskazując palcem przedmiot.

- Możesz swobodnie chodzić po zamku. Prawie swobodnie, nie zbliżaj się jedynie do podziemi, jednak wszystkie pozostałe miejsca możesz odwiedzać. Będziesz mieć sporo czasu na rozmowy ze śladami minionych wieków - powiedziałem, po czym zerknąłem na posąg, o którym mówiła.
- Owszem, Anubis. Miał, a raczej wciąż ma anielską wręcz cierpliwość jeśli zważyć na to, czym musi się zajmować.

Wciąż patrzyłam na posąg.
- On naprawdę tak wygląda? - zapytałam przenosząc wzrok na postać dyrektora.

Stanąłem obok Revens i chwilę przyglądałem się posągowi.
- To w miarę wierna podobizna, dawni bogowie rzeczywiście czasem ukazywali się swym wyznawcom. Żal mi tylko, że nie uwieczniono jego uśmiechu. Jak na pana zaświatów ma doprawdy ujmujący uśmiech.

Kiwnęłam głową na znak tego, iż rozumiem. Spojrzałam na jakiś sarkofag, po czym podeszłam do niego.
- W środku jest trumna z mumią? - spytałam.

Pokręciłem głową z poważną miną.
- Szanuję kultury i tradycje wszelkich ludów. Nie bezczeszczę szczątek zmarłych, jak to dziś się robi w muzeach. Sarkofag jest pusty, choć wątpię, byś dała radę go otworzyć, wieko jest cięższe niż na to wygląda.

- Tylko pytałam... - wydukałam patrząc gdzieś w bok. Dyrcio wydawał się zły.

O cóż jej chodzi? Tak bardzo chciała zobaczyć mumię czy też jest wielką fanką i obrończynią muzeów rozkradających narodowe dziedzictwa wielu krain?
- Przecież nie ciebie winię za taki stan rzeczy.

Wciąż nie patrzyłam na dyrektora.
- Brzmiało to inaczej - odpowiedziałam, po czym odeszłam w stronę drzwi.

Dobrze, nie będę wnikać. Ludzie nie zawsze postępują według jakiejkolwiek logiki, trzeba im wybaczyć, tacy już są. Cierpią oni, cierpi otoczenie, jednak nic na to nie poradzą.
- Więc interpretuj to jak wolisz - odpowiedziałem wychodząc z pomieszczenia.

Również opuściłam pomieszczenie, zastanawiając się czy nie lepiej by było iść teraz do pokoju.

- Chcesz zobaczyć resztę tego piętra? - spytałem zamykając za nią drzwi. Wśród plątaniny korytarzy zostały jeszcze niezbadane pomieszczenia, choć już wiele odwiedziliśmy.

Wzruszyłam ramionami. W tej chwili było mi to obojętne. Patrzyłam na swoje buty, w końcu na czymś trzeba było zawiesić wzrok.

- Więc czego chcesz? - spytałem siląc się na zachowanie spokoju. Doprawdy, czyżby kobiety przez te kilkaset lat aż tak bardzo się zmieniły? Mężczyźni wciąż wydawali się myśleć podobnie.

Znowu wzruszyłam ramionami, jednak chwilę później poszłam w kierunku, z którego dotarliśmy do tej części budynku. Następnie planowałam wrócić do pokoju. Dyrcio jest zły, ja też. Tak będzie lepiej.

Cóż, jej wola. Nie miałem zamiaru jej do niczego zmuszać. Przed przybyciem tutaj obiecałem, że nie będzie musiała znosić wciąż mojego towarzystwa i słowa zamierzałem dotrzymać. Ruszyłem więc w przeciwnym kierunku i kiedy dotarłem do końca korytarza otworzyłem okno. Wyszedłem na zewnętrzny parapet i ruchem dłoni zamknąłem okno nawet go nie dotykając. Liczyłem na to, że Revens zbyt szybko nie zgubi się w zamku. Zrobiłem krok do przodu, lecz nim straciłem równowagę i spadłem rozłożyłem szeroko skrzydła. Szybując z wysokości trzeciego piętra wystarczyło mi wykorzystać wysokość by lotem ślizgowym dotrzeć na ziemię. Wylądowałem poza bramami dziedzińca składając skrzydła jeszcze kilkadziesiąt centymetrów ponad poziomem gruntu. Nie zdematerializowałem ich, nie było potrzeby by tu ukrywać swą prawdziwą postać. Nie przejmowałem się też chowaniem ogona, a w marszu spokojnie zdjąłem rękawice. Las, tak, ten las. Bardziej dzika puszcza, to słowo lepiej oddaje naturę miejsca, w które się zagłębiałem.

Szłam mijanymi wcześniej korytarzami, ponownie przyglądając się wiszącym na ścianach obrazom. Droga nie powrotna nie była jakaś nie wiadomo jak skomplikowana, więc wrócenie do pokoju nie stanowiło większego problemu.

Do zamku wróciłem dopiero po kilku godzinach. Buty i nogawki spodni maiłem brudne od błota, a dłonie i prawy policzek umorusane krwią. Świeżą, jeszcze nie zaschniętą krwią. W duchu czułem się jak wiele, naprawdę wiele lat temu, podczas wspólnych wypraw z dawnymi towarzyszami. Wszyscy brudni, wykończeni, jednak szczęśliwi. Taaak, szczęśliwy demon, w dodatku bez kradzieży dusz, apokalips czy choćby małych ludobójstw, ludzi zapewne zdziwiłby fakt, że tacy istnieją. Brama dziedzińca otworzyła się przede mną jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, tak samo zamkowe wrota.

Bez przeszkód udało mi się dotrzeć do pokoju. Leżałam sobie na łóżku obracając w rękach sztylet, który przywiozłam tutaj ze sobą. Co jakiś czas spoglądałam na książkę, którą jeszcze chwilę temu czytałam.

Przeszedłem przez hol nie przejmując się echem odbijającym moje kroki. Mogłem dostać się do swojej komnaty przez okno, jednak byłem zwyczajnie zbyt zmęczony, by trudzić się walka z grawitacją oraz wiatrem. Magia magią, ale każdego czasem dopada chwila słabości, w której nie chce się już w jakikolwiek sposób wysilać. Wszedłem po schodach na drugie piętro nie martwiąc się ewentualnymi plamami błota na dywanach, gdyż zdążyło już zaschnąć i trzymało się mocno.

Westchnęłam, po czym schowałam broń pod poduszkę, a na szafce nocnej ustawiłam butelkę z wodą święconą, nie wiem w sumie po co. Podszedłszy do okna otworzyłam je i wyjrzałam na dwór.