Pokój Victorii

Wtuliłam się w niego z uśmiechem.
- Wiesz... W mojej wyobraźni wyglądało to nieco inaczej - powiedziałam ze śmiechem.

- Jak? - spytałem kładąc jedna dłoń na brzuchu dziewczyny jakby oczekując, że wyczuję jakiś ruch czy bicie drugiego, mniejszego serca w jej ciele, choć było to zupełnie niemożliwe.

- Spodziewałam się omdleń i dziewczęcych pisków - przyznałam śmiejąc się z tego co widziałam w mojej głowie. Spojrzałam na brzuch. - Jeszcze za wcześnie żeby cokolwiek było czuć...

Odpowiedziałem jej śmiechem. Nie, ta wizja zupełnie nie pasowała do rzeczywistości.
- Powinienem chyba pójść z tobą do lekarza...

- ... Ale ze mną wszystko w porządku - powiedziałam patrząc na męża z poważną miną. Chyba że chodziło mu o ginekologa, to wtedy inna sprawa.

- Przyznam, że niespecjalnie się na tym znam, ale lekarze pilnują kobiet w ciąży, prawda? Szczególnie lekarz prowadzący dba o zdrowie przyszłej matki jak i dziecka - mówiąc to pocałowałem żonę w policzek.

- Więc o ginekologa chodziło... - westchnęłam z ulgą.

- A myślałaś o jakimś innym? - spytałem nieco rozbawiony jej obawami.
- Kontaktowałaś się z rodziną? - spytałem po chwili milczenia. Ostatecznie posłaliśmy im zaproszenie na nasz ślub, jednak przybył jedynie jej brat.

- Psychiatra - przyznałam z pełną powagą.
- Nie. Chciałam żebyś dowiedział się pierwszy.

Roześmiałem się ponownie słysząc jej odpowiedź.
- Psychiatra? Widząc nas w progu wpierw zbadałby mnie. I cieszy mnie to, że powiadomiłaś mnie jako pierwszego... Wypadałoby teraz poinformować również przyszłych i jedynych dziadków.

- Wypadałoby najpierw skończyć szkołę, potem ich informować - powiedziałam spokojnie. Prędzej ucieknie mi sprzed nosa tytuł magistra niż rodzice.

- Zgoda, obronę pracy masz już niedługo. Możemy ich poinformować po tym. - ustąpiłem wiedząc, że łatwiejszym będzie dla Victorii najpierw uporać się z nauką.

Po tym, jak Victorii udało się obronić magisterkę i ukończyć studia zabrałem ją na kolację, by to uczcić. Bez alkoholu, naturalnie, teraz tym bardziej nie powinna go pić. Następnego dnia mieliśmy wybrać się do rodziców mojej żony z wizytą, o czym uprzedzaliśmy ich zawczasu, a raczej Victoria uprzedzała.
- Gotowa? - spytałem stając w progu jej pokoju. Nie przejmowałem się już od dawna tym, że ktoś może mnie tutaj zobaczyć. Uczniowie doskonale wiedzieli, ze jesteśmy małżeństwem, nie zwracali więc na mnie większej uwagi, kiedy przebywałem w żeńskim akademiku. Miałem na sobie zwykły, czarny garnitur i równie czarny płaszcz egzorcysty. O ile normalnie nie interesowała mnie opinia postronnych an temat mnie i mojego stroju, to teraz wolałem dodatkowo nie straszyć lub też nie irytować teściów.

- Gotowa - odpowiedziałam zadowolona. - I nawet ubrałeś się jak człowiek - dodałam beztrosko.

Prychnąłem udając, że mnie tym przytykiem uraziła.
- Nie doceniasz moich strojów - odparłem urażonym tonem. Chwyciłem żonę za rękę i przeniosłem nas oboje na ulice Paryża, oczywiście te mniej uczęszczane.

Pojawiliśmy się w sypialni Victorii. Udało mi się na tyle dobrze określić odległość, że dziewczyna wciąż leżała na łóżku, tym razem jednak własnym.

Rozejrzałam się, by się upewnić, że to na pewno mój pokój.
- Dziękuję - powiedziałam zamykając oczy.

- Twój anioł stróż musi mieć ze mną urwanie głowy - powiedziałem z szerokim uśmiechem. Ukłoniłem się teatralnie po czym zniknąłem wracając do swojego gabinetu.

- Zapewne - odpowiedziałam na stwierdzenie dyrektora. Gdy zniknął przewróciłam się na bok i zaczęłam sobie wyrzucać dlaczego nie zakochałam się w normalnym człowieku.

Hę? Że co? Skołowana rozejrzałam się po moim pokoju. Przyjdzie tu? W związku z tym zaczęłam odpowiednie przygotowania. Na początek trzeba przesunąć szafę na drzwi...

Aportowałem się w pokoju dziewczyny z książką w ręce. Pomieszczenie wyglądało inaczej... Łóżko gdzieś zniknęło, okno było szczelnie zamknięte. Z ciekawością podszedłem do drzwi prowadzących na korytarz, które także były zamknięte na głucho. Wyraźnie jednak czułem aurę uczennicy w tym pomieszczeniu. Sprawdziłem w szafie, pod biurkiem i za szafą, jednak tam Revens nie było. W końcu zapukałem do drzwi łazienki.
- Można wiedzieć co ty wyprawiasz?

- Nic ciekawego. Czytam sobie Pismo Święte - powiedziałam chwytając do ręki wspomniany tekst.

- Rozumiem, że łóżko wyniosłaś stąd tak dla sportu. Szykujesz się na wojnę? - spytałem opierając się o ścianę obok drzwi do łazienki. Zastanawiałem się, czy to za sprawa dzisiejszych wydarzeń. Nie, chyba nie uznała, że chcę ją zamordować w iście diabelskim stylu. Po co miałbym ja przy tym odprawiać z gabinetu? Tam były mniejsze szanse na świadków.

- Nikt nie zna dnia ani godziny - odpowiedziałam patrząc podejrzliwie w stronę drzwi.

- Mogę wejść? - Mimo wszystko wolałem tam nie wpadać od tak. Bez problemu mogłem się teleportować bezpośrednio do pomieszczenia i miałem wielką ochotę to zrobić, ciekaw, czy dziewczyna założyła tam jakieś pułapki.

- N...Nie! - zawołałam wystraszona. Przemilczę fakt, że zawiesiłam na szyi medalik i krzyżyk. Nad drzwiami powiesiłam krzyż, woda w wannie była poświęcona. W lewej ręce trzymałam otwartą Biblię, a w prawej miecz ociekającą wspomnianą wodą. W sumie to się cała nią obmyłam. Choć to i tak pewnie za mało...