Pokój Victorii

Teraz Shura wyglądała na kompletnie wytraconą z równowagi.
- Aha - mruknęła tylko wracając do raportu.
- Zamierzasz z tym coś zrobić?

- Dostosować się do tego co postanowi pan Pheles.... - powiedziałam patrząc na plecy kobiety.

- Nawet, jeśli cię to rani? - spytała kobieta zamaszystym podpisem kończąc raport.
- Ach, byłabym zapomniała. Ryuji o ciebie pytał.

- A co miałoby mnie ranić? - zapytałam unosząc brew do góry. - Aha... Musze mu powiedziec ze kogos mam...

- Lepiej późno niż wcale. Jak zostawiałam tamtą wesołą gromadkę to siedzieli w stołówce męskiej. - Shura z poczuciem spełnienia obowiązku odrzuciła raport na biurko, po czym się przeciągnęła.

- Teraz nie dam rady... - powiedzialam spokojnie.

Kobieta spokojnie skinęła głową siadając na parapecie.
- Potrzeba ci czegoś? Rady, pomocy?

- Nie, ale dziękuję - powiedziałam wzdychając.

Skinęła głową zeksakując na podłogę.
- Wrócę w nocy albo dopiero jutro, misja. Trzymaj się. Jeśli ten dupek coś ci zrobi, którykolwiek, to będzie musiał porozmawiać ze mną.

- Dobrze... - odpowiedziałam bez emocji. Ponownie położyłam się na plecach i patrzyłam w sufit.

Zatrzymała się jeszcze przy drzwiach patrząc niepewnie na przyjaciółkę, po czym, używając jednego z zaklętych kluczy, wyszła z pomieszczenia.

Przewróciłam się na bok. Sięgnęłam pod łóżko i wyciągnęłam miecz, który pan Pheles mi dał. Patrzyłam na niego bez większego celu, jednocześnie myśląc co zrobi dyrektor.

Suguro stał pod drzwiami. Bywał tu już wystarczająco wiele razy, by bez trudu znaleźć drogę w żeńskim akademiku.
- Mogę wejść? - spytał zapukawszy do drzwi.

Schowałam broń pod łóżko.
- Ta - odpowiedziałam nie patrząc w stronę drzwi.

Bon wszedł do pokoju i zamknął za sobą drzwi.
- Coś się stało? - spytał widząc leżącą na łóżku Victorię, która nie wyglądała na zbytnio szczęśliwą.

- Mój chłopak widział nas wtedy w labiryncie... - powiedziałam chowając twarz w dłoniach.

Chłopak zamarł w pół kroku ze zdziwieniem na twarzy.
- Twój chłopak?

- Tak - chwilę po tym zaczęłam płakać. Specjalnie.

Suguro wahał się, jednak zaraz podszedł do dziewczyny.
- Dlaczego mi nie powiedziałaś?

Milczałam. W pewnym stopniu chciałam żeby się na mnie pozłościł chwilę.

Milczenie dziewczyny nieco zaniepokoiło Suguro.
- Zrobił ci coś przez to?

- Nie... - powiedziałam zgodnie z prawdą.

Ryuji westchnął głęboko.
- Więc dlaczego? My... nie powinniśmy. Powinnaś mi powiedzieć.

- Nie wiem... - powiedziałam wycierając łzy. Usiadłam.

Suguro stał w oddaleniu od dziewczyny wpatrując się w nią z napięciem.
- Co więc zamierzasz?