Jezioro Górskie

- Ponieważ uważam, że powinnaś poznać jak najwięcej istot, które ludzie określają mianem magicznych, fantastycznych czy też nieistniejących. Taka wiedza może być bezcenna, a suche fakty z książek nie zastąpią personalnych doświadczeń. By kogoś zrozumieć musisz go poznać - wyjaśniłem spokojnym, mentorskim tonem.
- Chyba się nie boisz?

W miarę słuchania wywodu dyrektora częściej kiwałam głową. W sumie sensowne.
- Nie, chyba.
Sama nie wiedziałam czy się boję czy nie, więc moja odpowiedź na zadane pytanie była taka, a nie inna. Miałam nadzieję, że pan Pheles zrozumie.

- Więc zapraszam. Strażnik nas przepuścił, dlatego też nie musimy obawiać się agresywnego powitania. - Chwyciłem Revens za rękę i pociągnąłem ją za sobą świadom, że ludzie mają problemy z odszukaniem właściwej drogi przez las, a ja nie chciałem jej przypadkiem zgubić. Nie tylko ze względu na wszechobecny półmrok i ilość krzewów oraz drzew, magia również miała tu coś do powiedzenia.

Szłam za dyrektorem patrząc na swoją rękę. Co jakiś czas zerkałam na ziemię licząc na to że zobaczę leżące na niej przeszkody i uniknę w ten sposób przywrócenia się.

Przez całą drogę co jakiś czas pośród drzew dało się dostrzec błysk kocich ślepi lub przemykający na granicy widoczności cień. Nikt jednak nie zastąpił nam drogi, więc bez przeszkód dotarliśmy do niemalże pionowej skały, po której pełzły dzikie pnącza łączące gałęzie drzew z kamienną powierzchnią. W skale widać było przejście dość duże, by do wnętrza dostał się nawet ciągnięty przez słonia wóz. Po lewej stronie wejścia plecami do ściany stała wysoka kobieta o miedzianej skórze. Wyglądała zupełnie jak człowiek nie licząc kocich wąsów zdobiących jej twarz. Jej uszy były ludzkie, tak samo jak nogi odziane w buty z wysoka cholewką, brakowało też jej ogona. Miała na sobie lekką, skórzana zbroję, a do pasa przytroczyła broń przypominającą sierp. Widząc nas skinęła głową na powitanie pozwalając nam wejść do wnętrza góry.
- Najlepiej traktuj wszystkich tak, jak gdyby byli ludźmi, czy innymi istotami całkowicie normalnymi dla ciebie. W humanoidalnej formie każdy może wyglądać nieco inaczej, jednak zazwyczaj zachowują jakieś kocie cechy.

- Tak jest - odpowiedziałam przenosząc wzrok z ręki na na twarz pana Phelesa.

Korytarz był rozświetlony wewnątrz przez snujące się tuż pod sufitem kule zielonkawego światła. Szliśmy dalej, a ja wciąż trzymałem Victorie za rękę. Tutaj nie powinna się zgubić, jednak mimo pozwolenia od strażnika na wprowadzenie tutaj dziewczyny wolałem zachować ostrożność. Kotołaki były mniej przewidywalne od ludzi i często udawało im się mnie zaskoczyć. W końcu dotarliśmy do końca korytarza. Za progiem widać było olbrzymie miasto pełne budynków zbudowanych z jasnego kamienia, często obrośniętych przez barwne pnącza. Choć natura współgrała tutaj z architekturą miejsce to nie przypominało osiedli elfów, a raczej przynosiło na myśl obrazy plemion indiańskich żyjących w zgodzie z duchem natury. Po mieście przechadzały się setki, a raczej tysiące kotołaków zarówno w kocich jak i prawie ludzkich formach. Kilku będących najbliżej wyjścia z tunelu zainteresowało się nami przystając i obserwując nasze dalsze poczynania z uwagą. Jeden z nich, brązowy kocur o czarnej końcówce ogona, pognał natychmiast w kierunku miasta.
- Opuściliśmy ziemski wymiar - wyjaśniłem Victorii fakt znalezienia się w tak wielkim miejscu, które z pewnością nie miało prawa kryć się na Leogrze.

Widząc miast otworzyłam szeroko oczy. Jakim cudem takie coś ukryło się na wyspie? Dosłownie chwilę później odezwał się pan Pheles.
- Ale jak? - zapytałam skołowana.

- Tunel jest przejściem pomiędzy wymiarami. Prócz Ziemi, Niebios i Piekieł jest jeszcze wiele innych miejsc. Nienazwanych, niezamieszkanych, lub też jak to, pełnych życia. Potężne istoty potrafią tworzyć przejścia pomiędzy wymiarami, w tym i ja. Powiedzmy, że trochę dopomogłem kotołakom, by każdy z nich mógł samodzielnie przekraczać granice swego królestwa i Ziemi nie czekając na pomoc któregoś z szamanów. - Kiedy to mówiłem brązowy kocur powrócił do nas.
- Proszą was na rozmowę - oznajmił zbliżając się do mnie i Victorii.

Słuchałam tego, co mówił pan Pheles, z całych sił starając się skupić na jego słowach, a nie na wszechobecnych kotołakach.
Po paru chwilach pojawił się jakiś kocur oznajmiając, że ktoś chce z nami porozmawiać. Zastanawiało mnie o czym. Tzn z dyrektorem pewnie o jakichś starych dziejach pewnie, tak jak w przypadku Furkasa. Ale ze mną?

Skinąłem głową na znak zgody, a wtedy kotowaty odwrócił się i ruszył w kierunku miasta. Obejrzał się przez ramię dając znak, że mamy iść za nim. Poprowadził nas główną ulicą w kierunku jednego ze stojących przy czymś w rodzaju parku budynków. Mijane kotołaki śledziły nas wzrokiem i odwracały się bądź zatrzymywały zaskoczone obecnością kogoś obcego, jednak w większości przypadków po zobaczeniu mnie wracały do swoich zajęć. W końcu jestem im znajomy, a i Victoria nie wydawała się im najwyraźniej stanowić zagrożenia. Wewnątrz budynku czekała na nas wysoka kobieta o niemalże białej skórze i ogonie z równie białym futrem ubrana w zwiewną szatę sięgającą ziemi. Obok niej stał mężczyzna o wiele wyższy od człowieka, o czarnej skórze i kocich uszach w tymże kolorze. Miał na sobie luźne spodnie i burą tunikę przepasaną barwnym pasem. Oboje chodzili boso ukazując długie pazury u stóp.
- Witaj, Mefisto. Dawno nas nie odwiedzałeś, ludzki świat aż tak cię pochłonął? I któż to jest? - spytał mężczyzna miękkim, niskim głosem przypominającym poniekąd mruczenie ogromnego, zadowolonego kota. Towarzysząca mu kobieta fuknęła cicho dając upust swemu niezadowoleniu.
- Przepraszam was bardzo, mój małżonek lata temu zagubił stosowne maniery. Jaki jest cel waszej wizyty?
- Chciałbym wam przedstawić moją uczennicę. Jak wcześniej ustalaliśmy, wybranych przeze mnie śmiertelników mogą tyczyć się inne reguły. Proszę więc o uznanie jej jako sojusznika, by mogła przybywać do was w razie potrzeby bez mojej obecności - dopowiedziałem kłaniając się lekko parze królewskiej.
- Ona nie pachnie jak śmiertelnik - ocenił władca przekrzywiając głowę i wbijając spojrzenie swych zielonych oczu w Revens.
- Spędziła ze mną sporo czasu, a i spotkania z demonami pozostawiają swój ślad - wyjaśniłem z lekkim uśmiechem na twarzy.
- Ciekawe... nie przypominam sobie, byś kiedykolwiek miał ucznia, a tym bardziej byś uznał za stosowne zapoznanie go z pełnym spektrum świata nieludzi. Co ty planujesz, Kruku? To marnowanie czasu w przypadku śmiertelnika, ich życia są krótkie i ulotne. - Biała, niemal jaśniejąca kobieta mówiła tak, jakby Victorii wcale tu nie było. I tak sporym wyróżnieniem było, że witając nas użyła formy mnogiej, a nie powitała tylko mnie.
- Wiesz dobrze, że nie mogę wszystkiego zdradzić, pani. Czasy się jednak zmieniają, a jeśli mnie nie będzie w okolicy panna Revens może służyć jako łącznik. Poza tym nie chce, by stało jej się co złego, jeśli zawędrowałaby zbyt daleko. Jako moja uczennica chcąc nie chcąc staje się częścią naszego świata, więc lepiej, by poznała jego mieszkańców. - Słysząc moje słowa kobieta skinęła głową, a jej towarzysz odwrócił się i bez słowa odszedł obrzucając tylko na odchodnym Revens nieco bardziej przyjaznym spojrzeniem.
- Uznaję więc ją za przyjaciela naszej rasy. Jeśli to wszystko proszę was, byście nie przebywali tu zbyt długo. Wiesz, jak niektórzy spośród młodszych reagują na obcych... Odwiedź nas jednak, najlepiej sam, potrzebujemy dłuższej rozmowy. Król miał nadzieję na dłuższą dyskusje z tobą, Kruku, a ta dziewczyna długo jeszcze nie będzie uznawana za jednego z naszych. Potrzeba czasu do przyjęcia zmian. - Skłoniłem się w odpowiedzi uśmiechając się szeroko do królowej.
- Przyjdę nawet dzisiejszej nocy, jeśli mogę czuć się zaproszony. - Pani tego świata potwierdziła, że owszem, mogę czuć się zaproszony, po czym pożegnała nas delikatnym ukłonem. Do tunelu odprowadził nas ten sam brązowy kot, który przez cały czas czekał przy wejściu do budynku.
- Co myślisz o tym miejscu? - spytałem Victorię, kiedy znów szliśmy tunelem z powrotem na Ziemię.

Spojrzałam na dyrektora.
- Ciekawe, ale trochę... inne. - Moje myśli krążyły wokół rozmowy, którą pan Pheles odbył z kotołakami. Była dziwna. W każdym razie dla mnie.

- Przyzwyczaisz się. Przy mnie zapewne przyjdzie ci spotkać niejedną istotę nieludzką. Jest nas więcej niźli was, a mimo to zdaje się ludzkości, że to ona rządzi światem. - Ta wizja zawsze mnie bawiła. Gdyby wszystkie istoty, jak to określają ludzie, fantastyczne zdecydowały się im ujawnić wywołałoby to prawdopodobnie straszliwą wojnę, którą ludzkość w szybkim czasie przegrałaby z kretesem. Czymże są karabiny i bomby w obliczu magii? Na szczęście ludzi od wieków panowała między rasami równowaga, choć ze strony homo sapiens utrzymywana przez nielicznych świadomych istnienia czegoś poza ich cywilizacją.
- Jest wciąż wcześnie... Masz ochotę na niespodziankę? - spytałem, gdy znów znaleźliśmy się w lesie.

Miałam nadzieję, że się przyzwyczaję. Rozejrzałam się dookoła. Znowu jesteśmy w lesie, to dobrze.
- A przyjemna ta niespodzianka będzie? - spytałam nie ukrywając tego, że niespecjalnie ufałam dyrektorowi w tej kwestii. Różne niespodzianki mógł sobie wymyślić. Spacer po rozżarzonych węgielkach, spacer w pobliżu krateru wulkanu... Wolałabym nie. Niespodzianka w postaci lodów z polewą czekoladową byłaby wystarczająco dobra.

- Dla ciebie? Tak, myślę, że nawet bardzo. - Wyciągnąłem w kierunku dziewczyny rękę czekając na jej reakcję. Bądź co bądź sama mi powiedziała, że to jej marzenie, więc po wędrówkach przez wymiary szalenie dalekie od ziemskich dlaczego by nie pozwolić jej na chwilę wrócić do ludzkiej rzeczywistości? Byłem zadowolony z jej reakcji, jak dotąd poradziła sobie psychicznie ze spotkaniem z demonem, całym miastem pełnym kotołaków i prywatnymi lekcjami ze mną, wykładami na temat demonów, choć mogło to obciążyć jej umysł. W końcu to tylko śmiertelnik, a śmiertelnicy czasem potrzebują chwili odpoczynku.

- Nie będę musiała przez tydzień chodzić do szkoły? - zapytałam ze szczerą nadzieją w głosie. Trochę nie wyrabiałam fizycznie z siedzeniem na lekcjach w szkole i na tych z dyrektorem. Za dużo roboty, za mało czasu na odpoczynek.
Patrzyłam na mężczyznę czekając na jego odpowiedź. Liczyłam na to, że moje podejrzenia były słuszne.

- Nie, to jeszcze nie czas wakacji - rozwiałem jej wątpliwości kręcąc głową.
- To raczej... wycieczka. Obiecuję, że nie ma tam żadnych istot pragnących twojej śmierci, a stworzeń magicznych jest naprawdę niewiele, tyle tylko, co w innych miejscach zamieszkanych przez ludzi. Musimy się tam jednak teleportować - wyjaśniłem wciąż trzymając wyciągniętą w kierunku dziewczyny dłoń.

Buu, a tak liczyłam na trochę wolnego. Ale z drugiej strony... Darmowa wycieczka w jakieś cywilizowane miejsce... Czemu by nie. Chwyciłam więc dłoń mężczyzny.

- Eins, zwei, drei.
Teleportowaliśmy się gdy tylko Victoria chwyciła moją dłoń, a w lesie pozostał po nas tylko kłąb barwnej pary, który niemal natychmiast się rozwiał.