Jezioro Górskie

Z cichym sykiem pojawiliśmy się tuż nad brzegiem jeziora.
- Nie ufasz mi? Wiesz przecież, że nie pozwoliłbym ci spaść - powiedziałem z nutą urazy w głosie po czym puściłem dłoń dziewczyny.

- Nie o pana chodzi, a o mnie. Nie przepadam za dużymi wysokościami - mówiąc to rozejrzałam się po okolicy. Całkiem ładnie.

- Umiesz czytać tropy? - spytałem odwracając się bokiem do Revens i obserwując niemalże całkowicie spokojną toń poruszaną tylko od czasu do czasu przez podmuchy wiatru, który wywoływał delikatne fale na tafli wody. To było idealne miejsce do nauki tropienia, gdyż znajdowało się z dala od ludzkich siedzib i zwierzęta chętnie tu przybywały.

- Numeru buta nie odczytam po odcisku w błocie. Nie jestem Sherlock Holmes. - odpowiedziałam patrząc na stojącego bokiem dyrektora. W końcu ubrał się jak człowiek.

- A i tego nie będę wymagać. Chodzi o tropy demonów niehumanoidalnych, zwierząt, a na końcu ludzi. Ślady wiele mówią. Nie tylko gdzie ktoś się kierował, ale czy szedł z obciążeniem, czy utykał na jedną nogę, czy szedł szybko lub czy stoczył walkę. - Wciąż nie patrzyłem na dziewczynę mierząc wzrokiem wodną toń. Dokładna odwrotność tak dobrze mi znanego jeziora płomieni...

Słuchałam z uwagą wykładu dyrektora. Tyle to ja wiedziałam z książek, po prostu nie potrafiłam zbytnio odczytywac takich rzeczy, ale wolałam na razie milczeć.

Ruszyłem wzdłuż brzegu wpatrując się w ziemię. W końcu ukucnąłem przyglądając się odbitym w przybrzeżnym błocie i całkiem dobrze zachowanym śladom. Ewidentnie nie należącym do żadnego z normalnych zwierząt śladom. Gestem ręki przywołałem Victorię i wskazałem jej ślady przypominające kocie, jednak były o wiele większe.
- Poznajesz, co je pozostawiło?

- Wyrośnięty kot? Jakieś bóstwo wyglądające jak ogromny kot? Trex w kapciach w kształcie kocich łapek? - świadomie podsuwałam dyrektorowi coraz durniejsze pomysły. Chciałam mu uzmysłowić, że tropiciel ze mnie marny.
Mimowolnie moje myśli powędrowały ku faktowi, że mam nieskończoną liczbę życzeń. Zastanawiałam się jak je wykorzystać. Hmmm.... Ciekawe czy byłby w stanie wyczarować miecz świetlny...

Wpatrywałem się w Victorię unosząc coraz wyżej brwi.
- Było mi zacząć od rysunków ze śladami łap do rozpoznawania - mruknąłem bardziej do siebie niż do niej.
- Więc nie będę ci psuć niespodzianki. Chodź, prześledzimy drogę, jaką przebył ten stwór. - Nie czekając na odpowiedź dziewczyny ruszyłem drogą wyznaczoną przez odciski łap, idąc obok nich, by nie zniszczyć śladów. Trasa oddalała się od jeziora niknąc w gąszczu krzewów, a dalej biegła prosto w las.

- Nie podobały się panu moje propozycje? - zapytałam idąc za mężczyzną. Próbowałam sobie wyobrazić ostatnią rzecz. Trex w kapciach wyglądających jak kocie łapki... To było zabawne. Zaśmiałam się cicho.
Swoją drogą, pan Pheles jest tak stary, że z pewnością widział dinozaury. Ciekawe czy byłby w stanie przenieść w czasie takiego tyranozaura i wpakować go w takie kapcie... Hehe...
- Panie dyrektorze... Mogę o coś prosić? - Zatrzymałam się i patrzyłam na mężczyznę zastanawiając się, czy faktycznie poprosić go o coś takiego, czy raczej o coś bardziej sensownego... Na przykład jedzenie.

Zaśmiałem się cicho wizualizując w myślach stwory wymienione przez Victorię.
- Bardzo, jednak niestety na takie atrakcje nie mamy szans - odpowiedziałem posyłając jej uśmiech. Rozgarnąłem krzaki wkraczając w cień leśnych drzew. Człowiekowi zapewne półmrok rozświetlony jedynie zielonkawym światłem z trudem prześwitującym przez liście znacznie utrudniałby dalsze podążanie śladem, ja jednak człowiekiem nie jestem.
- Nauczę cię kiedyś porządnego tropienia. Teraz jednak chcę ci pokazać istoty, które powinnaś poznać i zrozumieć, że żyją tuz obok, a nie na kartach starodawnych ksiąg - wyjaśniłem zatrzymując się na chwile i badając ułożenie śladów.
- Tak?

Weszłam za dyrektorem w las zastanawiając się jak on widzi te ślady. Jednocześnie myślałam co zrobić z tym dinozaurem... Lepiej nie pytać, jeszcze zły będzie, że proszę o takie głupoty.
- Dałoby radę wyczarować coś do jedzenia? Trochę głodna jestem... - patrzyłam na twarz mężczyzny starając się odczytać z niej jakieś emocje. Irytacja, złość, szok, cokolwiek.

Wstałem, otrzepałem nogawki na wysokości kolan z leśnej ściółki i wyprostowałem się.
- Bez trudu. Raczej żadne zwierzę się do nas nie zbliży, niespecjalnie lubią demony. Pytanie tylko co konkretniej?

W sumie to zjadłabym pizzę, ale głupio by było prosić... Może jakiś owocek?
- Twarde, lekko kwaśne jabłko - powiedziałam spokojnie wciąż patrząc na dyrektora.

Strzeliłem palcami, a tuż przed Victorią pojawiło się lewitujące w powietrzu jabłko. Chwiało się lekko jakby nie mogąc się zdecydować, czy poddać się sile grawitacji, czy też pozostać w powietrzu.
- Proszę bardzo - powiedziałem ruszając w dalsza drogę po śladach.

- Dziękuję - odpowiedziałam chwytając przedmiot do ręki, po czym odgryzłam kawałek. Dobre. Ruszyłam za dyrektorem jednocześnie jedząc cicho. Wpatrywałam się w jego plecy wspominając wydarzenia ostatniego wieczora.

Ślady urwały się gwałtownie, zaś najbliższe drzewo poznaczone było śladami pazurów, jak gdyby jakieś duże zwierze wspinało się po nim. Gdzieś spomiędzy koron drzew doszedł nas cichy syk wściekłego kota. O wiele zbyt głośny, jak na kota.
- Spokojnie. Nie pamiętasz mnie? - spytałem wznosząc wzrok ku górze.
- Pamiętam, demonie, ale dziewczyna jest obca - odpowiedział głęboki głos, w którym brzmiał cichy warkot.

Zatrzymałam się, chowając za dyrektorem. Niby jestem egzorcystą, ale jakoś tak wystraszyłam się. Kot, czy cokolwiek by to nie było, nie brzmiał na zadowolonego z mojej obecności tutaj. Szczerze mówiąc, ja sama niespecjalnie byłam.

- Ręczę za nią - zapewniłem wciąż przeszukując wzrokiem gęste listowie tworzące nieprzenikniony baldachim ponad naszymi głowami. Po chwili milczenia rozległ się kolejny syk, tym razem głośniejszy i krótszy, a następnie dało się dosłyszeć odgłos rycia pazurami w korze drzew. Spomiędzy gęstwiny liści i gałęzi wyskoczył kot wzrostem niemalże dorównujący chartowi. Miał brązową sierść poprzecinaną rudymi pręgami, a jego uszy zakończone były frędzlami upodabniającymi go do przerośniętego rysia. Wolnym, ostrożnym krokiem wiecznie czujnego myśliwego zbliżył się do nas. Obszedł mnie i powąchał Victorię, po czym znów stanął przede mną. Jego ogon wciąż drgał nerwowo.
- To twoja partnerka, Mefisto? Pachnie tobą.

Patrzyłam na kota starając się zachować spokój. Niby nic nadzwyczajnego nie robił, ale jego rozmiary były szokujące. W każdym razie dla mnie. Dyrektor wydawał się tym nieporuszony.
Chwilę później usłyszałam, że pachnę panem Phelesem... Nie będę wnikać, to nie na moje nerwy.

- Owszem - odpowiedziałem spokojnie patrząc w oczy istoty. Kotowaty stanął na tylnych łapach, a jego ciało zaczęło się zmieniać. Pysk spłaszczył się formując w ludzką twarz, futro zniknęło z większości ciała zastąpione ubraniami, które pojawiły się znikąd nie wiadomo kiedy. Przypominał teraz niemalże człowieka. Niemalże, gdyż jego palce zakończone były pazurami, a spomiędzy zmierzwionych, opadających na ramiona włosów o barwie odpowiadającej jego futru wyrastały kocie uszy zakończone frędzlami. Wciąż miał ogon, a jego nogi wciąż budową przypominały kocie. Nie nosił butów, więc bez trudu można było dostrzec bose stopy o równie długich pazurach co dłonie.
- Pokazałem się jej tylko dlatego, że jest z tobą. Dawno nie przychodziłeś. Podejrzewaliśmy, że o nas zapomniałeś.

Patrzyłam, zza pleców dyrektora oczywiście, na kota, który nie był kotem, a kotołakiem. Pan Pheles ma dziwnych znajomych, zdecydowanie dziwnych.

Uśmiechnąłem się szeroko do stojącego przede mną kotołaka. Fizycznie wyglądał na dziewiętnasto, może dzwudziesto letniego chłopaka, jednak wiedziałem, że jest o wiele starszy.
-Obowiązki pośród ludzi, rozumiesz. Skoro jednak i wy się ze mną nie kontaktowaliście rozumiem, że nie działo się nic nadzwyczajnego. - Chłopak potrząsnął głową nic nie mówiąc.
- Chciałbym wam przedstawić Victorię Revens, jak już się domyśliłeś, moją partnerkę. - Kotowaty skinął głową, po czym zwinnie wskoczył na drzewo wciąż w humanoidalnej postaci.
- Pozostali chcieliby z tobą porozmawiać. Wiesz, gdzie iść. Przepuszczam was jako strażnik - oznajmił obrzucając nas spojrzeniem zaciekawionego kota, po czym na powrót zniknął wśród gałęzi.
- Ta wyspa stanowi miejsce do cna przesiąknięte mocami. Wiele istot postanowiło się tu osiedlić, więc można powiedzieć, że znajdzie się tu ambasador niemalże każdej rasy, na przykład kotołaków - wyjaśniłem odwracając się ku Victorii.
- Mają wspaniały węch, więc w sumie lepiej dla ciebie, że przynajmniej po części nie pachniesz im obco. Tworzą zamkniętą społeczność i niechętnie patrzą na obcych.

- Było o tym na lekcjach... - przyznałam patrząc na dyrektora. - A idziemy tam dalej, ponieważ? - pytając wskazałam głową to co było przed nami.