3.0

Wzruszyłem ramionami.
- Ich strata - odpowiedziałem, wracając do strojenia kolejnych strun. gdy wszystkie zyskały już właściwe brzmienie, ponownie usiadłem przed klawiaturą fortepianu. Tym razem grana melodia brzmiała o wiele lżej, bez zbędnych zgrzytów.
- Proszę bardzo, możesz grać - powiedziałem, zwalniając jej miejsce.

Więc usiadła przy instrumencie, kładąc nuty na tym takim tym do nut, po czym zaczęła grać.

Ja zaś usiadłem na jednym z foteli, słuchając muzyki.

A dziewczę grało

I grało zdecydowanie lepiej niż tańczyło.

Zdarza się, niestety. I skończyła po jakimś czasie.

- Gra idzie ci zdecydowanie lepiej od tańca... Teraz rozumiesz już melodię?

- Yhm... Trochę.

- Spróbujemy więc ponownie? - spytałem, wstając i podchodząc bliżej do dziewczyny.

Pokiwała głową.

Więc gdy wstała, ująłem jedną jej dłoń, a drugą rękę położyłem na talii dziewczyny.

A ona na ramieniu dyrcia.

Tańczyliśmy znów z początku bez muzyki, później przy muzyce fortepianu, którego struny wprawiałem w wibracje dzięki magii, wydobywając zeń dźwięk.

Dziewczę starało się nie deptać Mefa.

- Jeśli potrzebujesz więcej czasu mogę nas przenieść do innego wymiaru...

Pokręciła głową.
- Ja to zrobię...

- Jest popołudnie 28 grudnia. Bal jest w Sylwestra, a choć walc angielski niewątpliwie będzie tańczony, to nie jako jedyny.

- Dam radę! Jak się uprę to i tanga się nauczę.

- Tanga mówisz? Raczej tam się nie przyda taka umiejętność, ale chętnie cię nauczę. Choćby i później.

Się rumieni.
- A-aha...

- Tango nie jest takie straszne. To partner pilnuje, by partnerka się nie przewróciła, możesz mi zaufać.

- Yhm...

- Jakieś obiekcje?

- Tango jest zbyt... Zbyt...

- Tak? - spytałem, nie przerywając tańca.