Wymiar Gox

- Już tamtego dnia, którego wrobił mnie pan w pakt stwierdził, że jestem bezczelna. I wciąż pan to powtarza - powiedziałam spokojnie. Spojrzałam na niego lekko rozbawiona. - Zamierza pan grać na poczuciu winy? Bo uwierzę w to, że aż tak panu na mnie zależy, czy zależało. Dla pana jestem zwykłym pionkiem, którym musi odpowiednio pokierować, by rozegrać grę. Po co miałby się pan przywiązywać do zwykłego człowieka? Nie jestem kimś, kto może panu wiele zaoferować. Ba, nie ma czegoś takiego.

Zaśmiałem się gorzko kręcąc głową.
- Nie gram. To moja druga natura, jednak nie gram, nie teraz. Czy mi uwierzysz czy nie, to nic dla mnie nie zmienia. Może i na samym początku widziałem w tobie pionka, jednak nie długo. Victorio, może dla śmiertelnika to brzmi nieprawdopodobnie, jednak ja również potrafię kochać. To chyba moja kara od Adonai, że się przywiązuje do śmiertelników, z którymi nie dane mi będzie dzielić losu. Zapewne siedzi teraz na swym tronie w otoczeniu aniołków i zanosi się śmiechem... Cóż, zawsze lubił nam dopiec. Revens, czy ty naprawdę myślisz, że od ukochanej osoby się czegoś chce? Transakcja wiązana, coś za coś, będę z tobą, a ty ze mną? Głupota. Nie wymaga się nic, nawet obecności czy odwzajemnienia uczuć.

- Czy ukochaną osobę skazuje się na wieczne potępienie? - zapytałam z powagą. - Jestem człowiekiem ze śmiertelnym ciałem i nieśmiertelną duszą, która dzięki panu wyląduje w piekle. O nic pana tamtego dnia nie prosiłam. Jedynie żeby mnie pan nie zabił. I tak nie zamierzałam nikomu mówić kim... czym pan jest. - Podeszłam do drzwi prowadzących na korytarz i stałam odwrócona plecami do pana Phelesa.

- Nie mogę zerwać paktu. Gdyby Szatan jakimś cudem zawarł z kimś pakt również nie mógłby go zerwać. Poza tym nie zabiorę przecież twojej duszy, nie taki był warunek. Milczenie, a nie dusza. - Umilkłem wpatrując się w stojącą do mnie plecami Victorię.
- Śmiertelnym do czasu, to zbędne uogólnienie. Co do piekła... Byłem tam ostatnio. Piękne jak zawsze. Nie zmienia to jednak faktu, że z nas dwojga to ty wykazałaś się niewiernością.

- Prawda, zdradziłam pana. - Patrzyłam na drzwi. Jeśli się nie odwrócę twarzą do niego uzna, że brak mi pewności siebie, z drugiej jednak strony takie śmiałe patrzenie mu w oczy może potraktować w sposób, który ani trochę mi się nie spodoba.

A jednak się przyznała, no proszę.
- Victorio, rozumiem, że każdy może zmienić zdanie, uczucia. Czemu jednak zwyczajnie ze mną nie porozmawiałaś? - spytałem cichym, zmęczonym głosem.

- Nie wiem - odpowiedziałam odwracając się w jego stronę. I taka była prawda. Nie wiedziałam dlaczego.

- W tym wszystkim najbardziej nie boli mnie fakt, że wolisz innego, lecz że zwyczajnie zignorowałaś jakiekolwiek moje uczucia. Nie pomyślałaś, że można to rozwiązać w jakikolwiek inny sposób. - Patrzyłem na nią smutnym, zmęczonym wzrokiem. Doprawdy... Wpierw żona mi umiera, a po tylu latach, gdy znalazłem kobietę, która mnie zainteresowała, ta zwyczajnie mnie zdradza. JHVH musi się świetnie bawić tam na górze.

- A co miałam zrobić? Podejść i powiedzieć, że znudził mi się pan? - Westchnęłam. - Znalazł się pan kiedyś w sytuacji, w której kochał jednocześnie dwie osoby? Nie potrafię zrezygnować z pana, a jednocześnie chcę kogoś innego, i z tej drugiej osoby też nie potrafię zrezygnować. - Patrzyłam na niego cały czas, mając nadzieję, że zrozumie, albo chociaż spróbuje to zrobić.

- Powiedzieć, że to koniec. Przecież wiesz, że bym cię nie skrzywdził, gdybyś powiedziała coś takiego. - Wysłuchałem tego, co ma dalej do powiedzenia.
- Uważasz, że zwalnia cię to z odpowiedzialności za własne czyny? Nie, nie znalazłem się w takiej sytuacji.

- Nie zwalnia, ale liczę na to, że spróbuje mnie pan zrozumieć... - powiedziałam wciąż patrząc na twarz dyrektora. - Co zamierza pan zrobić? - zapytałam nie licząc na jakąkolwiek łaskę.

- Niczego nie obiecuję - odpowiedziałem słysząc jej słowa o zrozumieniu.
- Nie zabiję cie. Chciałbym jednak usłyszeć jakieś wyjaśnienia.

- Nic nie tłumaczy tego co zrobiłam. Przepraszam - powiedziałam spuszczając głowę.

Westchnąłem ciężko patrząc w ścianę ponad jej głowa. To bolało, nadal.
- Co więc zamierasz zrobić? Zamienić nasz relację na bardziej... formalną, jak na mistrza i ucznia przystało?

- Jeśli tego pan chce... - odpowiedziałam spokojnie. W tej chwili nie uważałam za właściwe dyktowanie warunków przeze mnie.

- Pytam, co ty zamierasz zrobić, Revens. Masz wybrać, a nie kręcić się w kółko. - Naprawdę potrafiłbym jej wybaczyć. Nie patrzyłbym już na Victorie tak samo, jednak potrafiłbym.

- Mówiłam, że nie potrafię z pana zrezygnować... - powiedziałam podnosząc wzrok na mężczyznę. - Ja... Postaram się ograniczyć kontakty z Suguro i wytłumaczę mu, że już kogoś mam...

- Nie każę ci całkowicie odciąć się od tego chłopca. Chcę jedynie, byś była ze mną szczera. - Przyznam, ze ulżyło mi nieco, kiedy usłyszałem jej odpowiedź. Nadal byłem zły i rozgoryczony, jednak nieco mniej.

Pokiwałam głową.
- Tak jest.

- Masz dziś wolne. Chcę to... przemyśleć - powiedziałem wolno ważąc słowa. Nie mijałem się z prawdą, rzeczywiście potrzebowałem chwili oddechu. W dodatku chciałem odwiedzić grób Kad...

- Dobrze - odpowiedziałam patrząc na dyrektora. - Przepraszam raz jeszcze...

- Idź już proszę - powiedziałem cicho opuszczając wzrok na swoje dłonie.

- ... A odeśle mnie pan na Ziemię? - zapytałam zastanawiając się czy pamięta, że nas przeniósł.

Podniosłem wzrok na dziewczynę.
- Och, wybacz. Zapomniałem o tym. - Podszedłem do niej i delikatnie położyłem jej dłoń na ramieniu. po chwili znów wylądowaliśmy w moim gabinecie.

Znaleźliśmy się w górach, daleko od zamku. Staliśmy na rozległej półce skalnej porośniętej olbrzymimi drzewami roziskrzonymi barwnym kwieciem. Obok nas po skalnej ścianie spływał wodospad rozbijając kilkadziesiąt metrów niżej tworząc przy tym mgiełkę przy akompaniamencie huku. Staliśmy z dala od krawędzi, jednak rozciągał się stąd wspaniały widok na puszczę u naszych stóp, a w oddali majaczyły refleksy spokojnej tafli olbrzymiego jeziora.