3.0

Milczałem przez chwilę, próbując dojść do tego, co to ma do rzeczy. Prawnie jest jej ojcem.
- Rozumiem. Czy może więc pan podać numer telefonu małżonki?

Zamiast odpowiedzi można było usłyszeć, jak facet woła żonę do telefonu mówiąc, że ktoś w sprawie jej bachora dzwoni. A żona podchodzi do telefonu.
- Słucham?

- Dzień dobry pani. Nazywam się Johann Faust, jestem dyrektorem szkoły, do której uczęszcza pańska córka. Mogę zająć chwilę? - powtórzyłem tę samą formułkę.

- Tak, oczywiście. Stało się coś?

- Nie, z pani córką wszystko w porządku. Choć martwi mnie absolutny brak kontaktu z rodziną. Dlatego też dzwonię, by dowiedzieć się, czy wszystko jest w porządku. Mimo wszystko to dziecko...

- Kto pan naopowiadał takich bzdur? - pyta zdziwiona. Próbuje mu wciskać kity, ze się z nią chcą kontaktować, ale to Vica nie chce i bla bla bla.

- Tak się składa, że prócz pełnienia funkcji dyrektora jestem również nauczycielem. Mam kontakt z pani córką.

- I pan w te bzdury wierzy? Wie pan jakie są młode dziewczęta, gdy chcą zwrócić na siebie uwagę obiektu westchnień. Proszę sie nie przejmować tym jej gadaniem.

- Mam doświadczenie jako pedagog, w kontakcie z uczniami... Poza tym raczej wolałem zbadać sprawę u źródła.

- WIęc ja panu mówię. Chcemy utrzymywać z nią kontakt, ale to ona nie z jakiegoś powodu nie chce...

- Dobrze, dziękuję więc pani za informację. Miłego dnia życzę.

- Dziękuję i nawzajem.
Się rozłącza.

Odłożyłem telefon i zamknąłem kartę z dokumentami dziewczyny. Zastanawiałem się, czy powinienem jej o tym mówić...

Lepiej nie, bo będzie płakać, ze mama jej nie chce. Leiej niech śni o tym jk używa mocy do sprzątania w domu.

Póki co wolałem nie poruszać tego tematu. Najwyżej sama spyta.

Raczej nie. Ale miło że się o to martwisz dyrciu.

Obiecałem jej, że się dowiem, a słowa zamierzałem i wtedy dotrzymać.

Miło.

Siedziałem więc w salonie z książką, zastanawiając się, kiedy dziewczyna się obudzi. Zdążyłem też odnieść do szkoły jej dokumenty.

A Vica będzie zła, że sobie poszedł i go z nia nie ma.

W końcu zajrzałem do Revens.
- Och, obudziłaś się nareszcie. Jak ci się spało?

- ... Miał pan tu być

- Wybacz... Obiecałem, że dowiem się czegoś o twojej rodzinie. Udało mi się ustalić, że wszyscy żyją. - Wolałem póki co pominąć część prawdy. Tę mniej przyjemną.

I się ucieszyła.

- Znalazłem też płatki śniadaniowe...