Labirynt

Uśmiechnęłam się, gdy Bon mnie objął. W przeciwieństwie do pana Phelesa trochę się wahał, ale nie przeszkadzało mi to. Raczej uważałam to za urocze.
- Nie znam braci Shimy, więc nie mogę ocenić.

- Jego rodzina, moja również, ba, cała nasza sekta należy do stowarzyszenia egzorcystów - wyjaśnił wciąż wpatrując się w szumiącą toń fontanny.
- A twoja rodzina?

- Moja rodzina? - nie był to dla mnie przyjemny temat, jednak wiedział o tym tylko pan Pheles. Westchnęłam. - Moj ojciec jest lekarzem a matka prawniczką. A co sie dzieje z bratem nie wiem. Nie kontaktowalam sie z nimi od 7 lat.... Uważają mnie za nienormalna - ostatnie słowa powiedziałam zmuszając sie do śmiechu.r

- Wybacz, nie powinienem był pytać. - Ryuji przytulił ją mocniej w ramach nieco nieporadnej próby wsparcia, pocieszenia.

W psiej formie mój zmysł węchu był wyczulony. To dziwne, ale zdawało mi się, że czuję zapach Victorii. Dotarłem do środka labiryntu i zamarłem przy jednym z wylotów liściastych korytarzy. Na ławce w pobliżu fontanny siedziała Revens, którą obejmował Ryuji Suguro. Ewidentnie nie było to tylko spotkanie dwójki przyjaciół. To... bolało. Fizyczny ból, jak gdyby ktoś właśnie uderzył mnie w twarz. Rozumiem, że mogę nie być najlepszym, albo choćby dobrym partnerem dla ludzkiej kobiety, w dodatku tak młodej, jednak wystarczyła rozmowa. Starczyło by powiedziała, że to nie tego oczekuje, że to koniec, taki związek nie ma szans na przetrwanie i tyle. Przeniesienie relacji na bardziej formalny poziom. A w ten sposób... po tylu miesiącach, całej tej bliskości, zwyczajnie mnie okłamała. Czułem się zdradzony i oszukany. Co za ironia, demon okłamany przez człowieka. Na Pustkę, zaufałem jej, jak niewielu istotom wcześniej, o ludziach nie wspominając.

- Nie wiedziałeś, nie twoja wina. Poza tym, po tylu latach już się tym aż tak nie przejmuję - powiedziałam wtulając się w chłopaka.

- Czyli cały rok spędzasz tutaj? - spytał zerkając na dziewczynę, by sprawdzić jej reakcje.

Stałem jak wryty nie wiedząc, co począć. Nie miałem pojęcia, co powinienem zrobić, miałem też problem z chłodną kalkulacją.

- Niestety - powiedziałam zamykając oczy. - Ale wakacyjne wykłady, które prowadzi pan Pheles skutecznie pomagają w zabijaniu nudy.

- Mephisto prowadzi wykłady? On uczy czegokolwiek szersze grono uczniów? - spytał szczerze zaskoczony Suguro.

- W wakacje w szkole zostaje tylko kilka osób, które nie muszą chodzic na te zajecia. Obecna jestem ja, przewodniczacy i czasem ktoś inny. - Westchnęłam wciąż mając zamknięte oczy.

Skinął głową dając znać, że rozumie. Powoli gładził dłonią ramię Revens, niepewny jej reakcji oraz tego, na co może sobie pozwolić.
- Czyli od siedmiu lat nie opuszczałaś szkoły? Nie zwiedzałaś nic?

- Niestety. - Wiem że to było kłamstwo, bo przecież pan Pheles zabrał mnie do Francji, ale trudno byłoby to wyjaśnić komuś innemu.

- Może udałoby się nakłonić dyrektora by puścił nas w jakiś weekend do Japonii... Pod opieką Shury czy kogoś innego, rzecz jasna. Pozostali na pewno by na to przystali i pokazalibyśmy ci naszą ojczyznę. - Bon wydawał się zadowolony z tego pomysłu jak i pewien, że jego przyjaciele poprą tę myśl.

- Serio? - powiedziałam prostujac się.

- Zależy co serio. Że pokazalibyśmy ci Japonię to nie wątpię, Rina można by nawet wkręcić w gotowanie jakiś regionalnych specjałów. Czy dyrektor puści nas gdziekolwiek, nawet pod nadzorem, to już inna sprawa. - Młody mężczyzna uśmiechnął się do niej z nadzieją.

Kiedy udało mi się nieco ochłonąć zacząłem rozważać, czy aby nie przesadzam, nie reaguję zbyt impulsywnie. Czasy się zmieniły, kto jak kto, ale ja najlepiej o tym wiem. Może Suguro jest jedynie jej bliskim przyjacielem, jak brat? Revens ma mało czasu wolnego, więc chętnie go spędza z przyjaciółmi. Kłamstwo jednak, mimo różnych możliwych scenariuszy i wyjaśnień, wciąż było kłamstwem. Owszem, sam kłamałem, manipulowałem prawdą, ludzkimi umysłami, uczuciami czy lojalnością. Nie tylko ludzkimi, jednak od kogoś, kogo dopuściłem blisko siebie, oczekiwałem szczerości w zamian za szczerość.

- Namówię go - powiedziałam z uśmiechem.

Siedząc tak z Victorią Suguro doszedł do wniosku, że Shura zmyśliła tego całego chłopaka Revens, by Shima dał jej spokój. W przeciwnym wypadku dziewczyna nie zachowywałaby się teraz w taki sposób. - Dobrze. - Ryuji patrzył w oczy dziewczyny, po czym po dłuższej chwili wahania zdobył się na odwagę. Ujął delikatnie twarz dziewczyny, po czym ją pocałował. Szybko, nieco niezdarnie, jakby bojąc się, że zaraz mu ucieknie.

Chłopak nieco mnie zaskoczył, jednak nic przeciw temu pocałunkowi nie miałam. Odwzajemniłam go nawet, zamykając przy tym oczy.

Bon odsunął się nieco od Victorii wciąż ją obejmując.
- Wybacz, ja... chyba nie powinienem.

Dość. Odwróciłem się na pięcie wracając w gąszcz alejek labiryntu. Nie chciałem tego dłużej oglądać, a i nic dobrego by z tego nie wynikło. Póki co panowałem nad sobą i wolałem, by tak pozostało.

Spojrzałam na chłopaka zdziwiona.
- Dlaczego? - zapytałam. To JA nie powinnam, w końcu pan Pheles....

Uśmiechnął się do niej przepraszająco
- Nie powinienem ci się tak narzucać - dokończył nieco zakłopotany całą sytuacją, tak odmienną od tych, z jakimi dotychczas musiał sobie radzić.

- Nie narzucasz się. - Uspokajałam chłopaka.

Skinął głową na zgodę.
- Więc... co chciałabyś zobaczyć w Japonii?

- Tokio, Kioto... - spojrzałam na chłopaka z uśmiechem. W sumie to nie orientowałam się zbytnio co oferuje Japonia poza trzęsieniami ziemi.

- Koniecznie musisz zobaczyć naszą świątynię. Nie tylko naszą, wiele innych, pięknych miejsc również - podsunął Bon. Młodzieniec rozluźnił się nieco widząc, że dziewczynie odpowiada jego zachowanie.

Będąc już w głębi labiryntu teleportowałem się, tym razem bez efektów dźwiękowych czy pirotechnicznych. Ot, zniknąłem w jednej chwili.

Mój uśmiech stał się jeszcze szerszy.
- Z wielką chęcią. - Wstałam z ławki. - Idziemy dalej? - zapytałam wskazując głową jedną z alejek.