Labirynt

se sobie jest labirynt i łatwo się w nim zgubić

Dotarłam do labiryntu dość szybko. Usiadłam sobie na trawie i zamknęłam oczy. Mogę spróbować się zdrzemnąć nim Bon przyjdzie.

Suguro lekko zdyszany dotarł na miejsce.
- Wybacz, Shima i rozmowy z nim, sama rozumiesz. Długo czekasz? - spytał siedzącą pod labiryntem Victorię.

Otworzyłam oczy, po czym podniosłam się do góry.
- Nie. Jeszcze po drodze dyrektor mnie zatrzymał, więc bałam się że się spóźnię. - Mówiąc to uśmiechnęłam się do chłopaka.

W duchu odetchnął z ulgą, że nie kazał Revens długo czekać.Wyciągnął do niej dłoń by pomóc dziewczynie wstać.
- Znowu cię dręczy? Nieźle się uwziął.

Dręczył w weekend...
- Nie dręczył. Tylko zapytał jak się czuję po tym treningu, który mi urządził - odpowiedziałam chwytając rękę Bona. - Idziemy? - wskazałam głową labirynt, gdy już wstałam. I nie, nie puściłam jego ręki.

Ujął delikatnie dłoń dziewczyny nie chcąc sprawiać jej dyskomfortu.
- Mhm - mruknął z uśmiechem kiwając głową.
- Długo już tu jesteś, na wyspie? - spytał Suguro powoli prowadząc Victorię krętymi alejkami.

- Od... - zrobiłam przerwę żeby się zastanowić. - Od siedmiu lat. - Uśmiechnęłam się czując jak chłopak chwycił mnie za rękę. - Opowiedz mi coś o waszej poprzedniej szkole.

- To długo... - Umilkł, by wysłuchać pytania dziewczyny.
- Ogólnie jest to szkoła nie tylko dla egzorcystów, większość uczniów stanowili cywile. Co konkretniej chciałabyś wiedzieć?

- Jak wygląda nauka u was - odpowiedziałam patrząc na niebo. W chmurach nie mogła odnaleźć żadnego konkretnego kształtu.

- Hm... Najpierw od rana mieliśmy normalne lekcje, tak jak cywile. Później musieliśmy iść do innego budynku, który nie posiadał normalnych drzwi. Pan Pheles jakoś stworzył sieć połączeń i wystarczył odpowiedni klucz by dostać się do każdego z nich. Wtedy do wieczora mieliśmy zajęcia dla egzorcystów. Poza tym mieliśmy obozy w terenie przygotowujące nas do prawdziwej akcji. Sposób prowadzenia zajęć niewiele się różnił, jeśli nie liczyć faktu, że kultura Japonii bardzo się różni od tego miejsca - wyjaśnił zerkając co kilka chwil an twarz dziewczyny.

Skoro, pierwszy raz od dawna, miałem wolny wieczór, a Victoria postanowiła się uczyć uznałem za dobry pomysł spacer po ogrodach. W psiej formie dreptałem powoli alejkami labiryntu rozkoszując się spokojem.

Kiwałam głową słuchając tego, co mówił Suguro. Faktycznie podobnie było.
- A jak ogólnie wygląda nauka w Japonii? - spytałam obracając głowę w kierunku chłopaka.

- Mamy trzy trymestry. Pierwszy rozpoczyna się w kwietniu i kończy w lipcu, drugi trwa od września do grudnia, a trzeci od stycznia do marca. Prócz wakacji letnich i zimowych mamy jeszcze dwa tygodnie ferii wiosennych, ale przez to latem wakacje trwają krócej niż tutaj, tylko czterdzieści dni. Poza tym główne różnice wynikają z innego systemu szkolnictwa i innej mentalności ludzi. U nas nie jest problemem, gdy uczniowie zamiatają sale i dbają o czystość szkoły. - Wyjaśnił wciąż uśmiechając się ciepło. Nie był to może zbyt radosny wyraz twarzy, jednak jak na niego to i tak dużo.

Słuchałam z zainteresowaniem tego, co mówił. Gdy wspomniał o tym, że uczniowie sprzątają salę to zrobiło mi się trochę głupio.
- Więc wasze szkoły na pewno są czystsze niż te nasze - odpowiedziałam starając się ukryć zakłopotanie. Dziwne, w towarzystwie pana Phelesa w pełni nad sobą panowałam. No prawie. A z Suguro prawie wcale.

- Czy ja wiem, czy czystsze? Uczniowie sami o to dbają, jednak to lata zapisane w kulturze, sami ludzie dbają o swoje otoczenie - dodał gwoli wyjaśnienia.
Chłopak doprowadził ją aż do centrum labiryntu. skazał Revens jedną z ławek stojących wokół fontanny.

Usiadłam na ławce, wciąż trzymając Suguro za rękę.
- Ale z przykrością muszę stwierdzić, że u nas niewiele osób szanuje pracę osób odpowiedzialnych za porządek. U was pewnie tak nie jest.

Usiadł obok dziewczyny gładząc powoli kciukiem wierzch jej dłoni, bardziej impulsywnie niźli świadomie.
- To zależy od ludzi. Teraz, gdy wszystkie kultury się mieszają to powoli się zmienia, jednak w gruncie rzeczy tak, jest szacunek do każdej pracy. Szczególnie w mniejszych miejscowościach bez takiego napływu imigrantów - kontynuował wyjaśnienia.

Obróciłam się w stronę Suguro słuchając tego, co mówi. Pokiwałam głową.
- Opowiesz mi o waszej kulturze? Wierzenia, mity, zwyczaje itp? Może mi się przydać na dodatkowe lekcje - powiedziałam z uśmiechem.

Ryuji uśmiechnął się z zakłopotaniem.
- To może być trudne. W Japonii po dziś dzień funkcjonuje wiele religii i pomniejszych sekt. Sekt nie w pejoratywnym tego słowa znaczeniu, rzecz jasna. To sprawia, że pod względem religii nasz kraj jest bardzo zróżnicowany. Właściwie to sam jestem mnichem, tak jak Koneko i Shima. Sama kultura... Tu chyba potrzeba by było dłuższej opowieści. W gruncie rzeczy Japończycy to bardzo pracowity, honorowy i obowiązkowy naród z wielkim szacunkiem dla innych. - Bon starał się tłumaczyć wszystko możliwie obrazowo, ale też niezbyt długo, by nie zanudzać.

- Mnichem? - spytałam zdziwiona. Nie sądziłam, że mnisi mogą wyglądać tak jak Bon i Shima, lub zachowywać się jak Shima... - Shima mnichem?

- Tak, jesteśmy mnichami. To nic niezwykłego w Japonii. To nie jest to samo co wasze zakony, choćby te chrześcijańskie, z toną reguł do przestrzegania, z celibatem na czele, którego Shima raczej by nie zniósł. U nas mnisi mogą mieć rodziny i wyglądać czy zachowywać się jak normalni ludzie. Oczywiści, mamy swoje zasady, których musimy przestrzegać - wyjaśnił z całkiem spokojna miną.

- Mimo to, nie wydaje mi się, by mnisi mogli zachowywać się tak, jak Shima - powiedziałam z uśmiechem. Patrzyłam na Bona czekajac na jego odpowiedź.

- Shima to... specyficzny przypadek, jednak wciąż mieści się w jakiś granicach - wyjaśnił. Przesunął się odrobinę bliżej Victorii przypatrując się fontannie.

- Specyficzny przypadek? - zapytałam opierając głowę o ramię chłopaka. - Fajnie tak sobie odpocząć.

- Przecież znasz Shimę. Niby jest podobny do swoich braci, a jednak bardzo się wyróżnia - wyjaśnił. Spojrzał nieco zdziwiony na dziewczynę. Z wahaniem objął ją w talii odprężając się nieco.
- Tak. Tu jest o wiele spokojniej niż w akademiku.