Pokój 1

Pokój, w którym może mieszkać piątka uczniów. Każdy ma swoje łóżko, biurko oraz szafę.

Otworzyłem jedne z drzwi pokojów w męskim akademiku. Pomieszczenie było przestronne i dobrze rozplanowane, dzięki czemu pięć osób może w nim bez trudu mieszkać nie przeszkadzając sobie wzajemnie.
- To wasz nowy pokój.

- W piątkę mamy tu spać? - zapytał Rin.

- Tak. Wolę, byście wzajemnie się pilnowali, na wypadek gdyby któryś wpadłby na zastraszająco inteligentny pomysł. Póki co o tożsamości Rina wiecie wy, ja, nauczyciele, oraz Victoria, którą już poznaliście. Ufam, że umiecie dopilnować tajemnicy choć przez jakiś czas. - Założyłem ramiona na piersi patrząc na nich z szerokim uśmiechem mówiącym ni mniej ni więcej jak: tylko spróbujcie się wygadać.

- A ona skąd wie? Przecież nawet pan go - mówiąc to, Shima wskazał kciukiem Rina - ukrywał.
- Pewnie Shura się schlała - odpowiedział brunet.

- Nie mam pewności, kto jej powiedział - odpowiedziałem woląc nie rzucać kolejnych podejrzeń na Shurę. Strzeliłem palcami, a przede mną zmaterializowała się mapa w jaskrawych barwach.
- To plan miasta. Mogę uznać, że sobie poradzicie? - Na to pytanie odpowiedziało mi aprobujące mruknięcie Suguro i zdecydowany salut Yukio.

- Dziwna ta szkoła. Nie ma ukrytych przejść, dziwnych sal i wgl.
- Ale tutaj możemy się skupić na nauce egzorcyzmów - odpowiedział Shimie Koneko.

- Nie ma? - spytałem ze śmiechem.
- Fakt, że ich nie znacie nie znaczy, że nie istnieją. Poza tym tutaj całe miejsce jest przesiąknięte paranormalnym światem. Każdy mieszkaniec tej wyspy widzi demony. To znaczy, że musisz się bardziej pilnować, Rin. - Zwracając się do brata rzuciłem mu znaczące spojrzenie. Ten dzieciak, dzieciak szczególnie jak na demona, ma niezwykły talent do wychodzenia cało z sytuacji, w których nigdy nie powinien się znaleźć.

- Tak, tak. Nie truj już i spadaj - Mówiąc to wypchnął Mephisto z pokoju, po czym zamknął drzwi. - Nareszcie wolni od tego klauna.
- No ja nie wiem...

Bezczelność Rina wciąż mnie zaskakiwała. Czy ten dzieciak nie rozumiał, komu zawdzięcza życie? Cóż, trzeba przyznać, że to tylko uatrakcyjnia grę. Nim zdążyłem odejść ku swojemu gabinetowi zza drzwi wychylił się Yukio z bardzo przepraszającą miną.
- Proszę wybaczyć. Wie pan, jaki jest Rin... - Uspokoiłem młodego mężczyznę wyjaśniając, że takie zachowanie syna Szatana już mnie przestało dziwić, po czym zniknąłem w chmurze fioletowego dymu wracając do swego gabinetu.

- Dobra, a teraz trzeba wymyślić jak mam do tej dziewczyny zagadać! Robimy burzę mózgów! - zarządził Shima siadając po turecku na podłodze, która wyglądała na niesprzątaną od bardzo dawna.
- Jedzenie? - podsunął Rin.
- Egzorcyzmy? - tym raze odezwał się Konekomaru.
- Ty wiesz, że to dobre? Co myślisz, Bon?

- Hm... - chłopak usiadł na jednym z łózek z mina pełną zadumy.
- Nie jest to zły plan, ale warto się dowiedzieć, na jakiego mistrza startuje. To już by pomogło znaleźć wspólny temat - oświadczył w końcu.

- Można też spróbować ją nauczyć japońskiego! - zawołał radośnie chłopak z różowymi włosami.
- Może najpierw zacznij od przedstawienia się, co? - zaproponował Rin siadając obok Bona.
- Trochę nas dużo, więc może mieć problem z zapamiętaniem nas. DLatego proponuję zrobienie plakietek z naszymi imionami lub przezwiskami, jak kto woli. - Konekomaru wolał usiąść na krześle stojącym przy jednym z biurek.

- Shima, jak chcesz uczyć ja japońskiego, skoro nie znasz angielskiego,w którym moglibyście się dogadać? - rzucił Yukio, który właśnie układał swoje ubrania w jednej z szaf.
- To jest pomysł! - Zachwycony Bon wskazał na Konekomaru.
- Może i nie z powodu jednej dziewczyny, ale w szkole nikt nas nie zna, wiec to ułatwi komunikację.

- Ale po japońsku mówię dobrze - odpowiedział Shima z uśmiechem i kciukasem do góry.
- ... Wiesz, byłoby dziwne gdybyś jako Japończyk nie mówił po japońsku...
- Zgadzam się z Okumurą.
- I ty przeciwko mnie, Konekomaru?

- Znając tylko japoński miałbyś wielkie problemy by nauczyć kogokolwiek czegokolwiek - wyjaśnił Yukio, który teraz przeglądał wszystkie swoje fiolki z medykamentami.
- Poza tym słyszałeś dyrektora, w tej szkole musisz znać angielski - dodał Bon.

- Dlatego, Bon, będę z tobą siedział w ławce. Ty mi wszystko ładnie przetłumaczysz - powiedział Shima z uśmiechem. - A psor niech się nie czepia.
- Jak już ogarniesz angielski to możesz jej nawciskać kitów, że chcesz się nauczyć jej języka czy coś... Ale najpierw zróbmy te plakietki.

- Mam lepszy pomysł. Nauczę cię angielskiego - odparł chłopak z blond irokezem patrząc z ukosa na przyjaciela.
- Łapcie. - Yukio rzucił w ich kierunku stosik małych karteczek i paczkę agrafek.
- Na plakietki.

- Ja uważam, że tłumaczenie mi wszystkiego na lekcjach będzie lepszym pomysłem. - Złapał w locie paczuszkę z agrafkami, położył na ziemi. Chwilę później wziął jedną z karteczek, tak samo reszta i zaczął pisać swoje imię. Następnie przyczepił karteczkę do agrafki.
- Shima, ale ty wiesz, że raczej nikt nie ogarnie Kanji? - zapytał Konekomaru. Rin słysząc uwagę przyjaciela na temat tego, co zrobił Shima, odłożył swoją karteczkę i wziął nową, by napisać swoje imię alfabetem łacińskim.

Bon patrzył z niedowierzaniem, jak dwóch jego przyjaciół nie skojarzyło tak prostego faktu. Gdyby ty tylko jeden, ale nie, aż dwóch. Sam przymocował swoją karteczkę do marynarki od szkolnego mundurka.
- Bon ma rację, też mogę ci pomóc. - Yukio już uporał się ze swoją plakietką.

- Tak, tak. - Napisał swoje imię w sposób zrozumiały dla reszty świata, po czym przyczepił do krawata od mundurka. Rin przyczepił do kieszeni znajdującej się na koszuli.
- Zjadłbym coś... - odezwał się starszy Okumura.

- Nie jest to zły plan... Na parterze była stołówka, może pozwolą nam skorzystać z kuchni? - zasugerował brat demona.
- Jeśli Okumura będzie gotować to jeszcze podziękują - zauważył Bon.

- Hę? Czemu? - dopytywał się Rin. Shima westchnął.

- Bo świetnie gotujesz, Rin. Nawet Kuro może to potwierdzić. - Słowom Yukio zawtórowało dźwięczne kocie miauknięcie.

- Coo? - brunet nie miał pojęcia co się dzieje i o co chodzi. Westchnął tylko i przewalił się na plecy. - Jestem głodny, ale nie chce mi się czterech liter ruszać... Co mam zrobić?