Wymiar Gox

Wstałem przytrzymując gazę przy ramieniu. Przewyższałem Victorię o ponad głowę, więc bez względu na warunki patrzyłem na nią z góry.
- Owszem, byłabyś i żaden sztylet by ci nie pomógł Jednak ja nie chcę twojej śmierci - odpowiedziałem z drapieżnym uśmiechem.
- Wybacz proszę, że cię zostawię, jednak wypadałoby pozbyć się tej całej krwi. - Uwagę o dziwnych sytuacjach puściłem mimo uszu.
- Dziękuję jeszcze raz za pomoc. Za ten chrzest podziękuję ci innym razem. - Nie przejmowałem się czymś tak trywialnym jak wychodzenie z pomieszczeń, zwyczajnie teleportowałem się do siebie.

Stałam jeszcze chwilę patrząc na miejsce, w którym stał pan Pheles, a w którym w tej właśnie chwili pozostały kłęby dymu. Kaszlnęłam kilka razy machając ręką, by rozwiać pozostałe obłoki.

Wszedłem do łazienki zdejmując po drodze ubrania. Rozbieranie się czy wykonywanie właściwie czegokolwiek jedna tylko ręką nie należało do najwspanialszych rzeczy, ani też najłatwiejszych, jakie przyszło mi wykonywać. Najgorzej było z koszulką, której lewa polowa przesiąknęła krwią i przykleiła się do mojego ciała. Dodatkowo mając do dyspozycji jedynie jedną rękę musiałem uważać, by nie poruszać tą ranną i nie naruszyć szwów. Wszedłem do wanny puszczając z  kranu strumień ciepłej wody.

Westchnąwszy podeszłam do łóżka, na którym chwilę później leżałam zastanawiając się co jeszcze pan Pheles trzyma w podziemiach zamku.

W końcu udało mi się zwyciężyć z krwią. Czułem się zdecydowanie lepiej niźli tuz po walce i tworzeniu barier. Osuszywszy się ubrałem znów swój garnitur, by nie mieć dostępu do szwów zasłoniętych długim rękawem koszuli oraz marynarki. Na dobrą sprawę byłbym w stanie wyleczyć się w ciągu sekundy przez manipulacje własnym czasem, jednak jeśli nie muszę tego robić, gdyż jako demon i tak szybko wyzdrowieję, wolę nie leczyć się w ten sposób. To dziwne, niezbyt przyjemne uczucie, a ręka powoli przestawała boleć. Jak na dziś zdecydowanie wystarczy. Przypomniałem sobie, że obiecałem Victorii podziękować jej za troskę i użycie przy tym wody święconej. Teraz jest później, czyż nie? Jednym pstryknięciem palcami przeniosłem nieco skołowaną dziewczynę do swojej komnaty.

Wylądowałam na ziemi. Wstałam jęcząc z bólu. To i owo mnie bolało po upadku na ziemię. Rozejrzałam się po pomieszczeniu. Niby zwyczajna zamkowa komnata, a było tu od groma i jeszcze trochę komiksów, mang, figurek, gadżetów, filmów i kto wie czego jeszcze. Skołowana spojrzałam na dyrektora, którego chwilę wcześniej dostrzegłam pośród regałów z wcześniej wymienionymi przedmiotami.

Podszedłem do dziewczyny chcąc zaoferować jej pomoc, jednak zdążyła się sama pozbierać.
- Wybacz wysokość. Rzadko przenoszę jedynie kogoś obcego, a nie razem ze sobą. - Uśmiechnąłem się do Victorii przepraszająco.
- Jednak jednego jestem niezwykle ciekaw. Co cię naszło, by drażnić demona wodą święconą?

Spojrzałam na dyrektora.
- A mnie zastanawia co pana naszło na przenoszenie mnie tutaj - odpowiedziałam wciąż patrząc na mężczyznę.

To nawet całkiem zabawne, takie niespodzianki, choć zapewne niedługo Victoria przyzwyczai się do magii.
- Zgadnij - poprosiłem obejmując dziewczynę w talii.
- Podpowiedź: demonów się nie drażni - wyszeptałem jej do ucha.

Nic nie zrobiłam, gdy dyrektor mnie objął, tak samo gdy szeptał. Nic poza zarumienieniem się.
- Będzie się pan znęcał? - zapytałam słysząc "podpowiedź", którą mi dał.

Zaśmiałem się cicho. Nieco inaczej rozumiemy znęcanie, ale ani moja, ani definicja Revens zapewne nie obejmuje tego.
- Nie, zgaduj dalej - wyszeptałem.
- I proszę, wystarczy, jeśli będziesz mi mówić po imieniu. Wielu mniej bezczelnych egzorcystów tak robi.

- Moja bezczelność znowu jest na językach, panie dyrektorze - odpowiedziałam z uśmiechem akcentując ostatnie słowa. Jakoś nie potrafiłam się przestawić na mówienie do pana Phelesa po imieniu.

- Bez przesady... Poza tym to naprawdę dziwne przy naszej znajomości. I nie masz więcej pomysłów? - spytałem przeciągając literę s w ostatnim słowie. Oplotłem jej talię ogonem i jedną ręką objąłem na wysokości łopatek.

Przeciągnął literę s... Sugestia? Se... Nie. Sen? Sen... Sen!
- Sen, może? -zapytałam zdenerwowana. Zerknęłam w dół, gdzie odnalazłam owinięty wokół mojej tali ogon... Tak jak wtedy w gabinecie... Cholera.

- Nie zamierzam cię uśpić, zabić, zranić, ani w żaden inny sposób skrzywdzić - odpowiedziałem wpatrując się prosto w oczy dziewczyny.
- Dalej, jesteś domyślna, Revens.

Starałam się przypomnieć sobie coś głupiego, czym mogłabym odwrócić uwagę mężczyzny. Smalec... pająk...
- To może chce pan mnie nauczyć robić smalec z pająka? - zapytałam unosząc kąciki ust do góry. Przypomniałam sobie, jak koleżanka kiedyś źle coś przeczytała i wyszło jej właśnie takie coś.

Patrzyłem przez kilka sekund zaskoczonym wzrokiem na Victorię, a nie doczekawszy się wyjaśnień pokręciłem tylko głową cicho chichocząc.
- Boisz się mnie teraz? Bliskości? Pocałunków? - spytałem znów pochylając się, by móc jej szeptać do ucha.
- Zawsze możesz nakazać mi zostawić cię w spokoju, czyż nie? Jednak jeszcze tego nie zrobiłaś...

- Jakoś na to nie wpadłam... - odpowiedziałam z wymuszonym śmiechem.

- Victorio, pragnę cię. Czego jednak pragniesz ty? - spytałem wciąż nie odrywając od niej wzroku.

A mamusia ostrzegała, żeby nigdy nigdzie nie jeździć z takimi podejrzanymi typami...
Słysząc słowa dyrektora ponownie zrobiłam się czerwona. Uciekłam wzrokiem gdzieś w bok.
- Nie wiem... - powiedziałam ledwo słyszalnym szeptem. Niby chciałam coś z panem Phelesem, ale bałam się.

Przyciągnąłem Revens delikatnie do siebie przytulając ją z czułością.
- Więc co czujesz? - spytałem opierając brodą o jej głowę. Była ode mnie dużo niższa, ale w tym przypadku to nie przeszkadzało.

Mimowolnie wtuliłam się w dyrektora. Było tak ciepło i przyjemnie.
- Ciepło, strach... - chciałam powiedzieć coś jeszcze, ale się bałam. Po chwili jednak udało mi się wyszeptać, że czuję też coś co nazwałabym miłością. Mówiąc to zacisnęłam pięści na materiale marynarki, którą miał na sobie pan Pheles.

Ranną ręką wciąż przytulałem dziewczynę, natomiast prawą delikatnie głaskałem ją po włosach.
- Czyli się zgadzamy. Ja dziś też się bałem, choć nie o siebie. Wtedy, kiedy tamten nienazwany uciekł. Szukał ciebie, bo człowieka łatwiej mu skrzywdzić. Wiesz, że nie pozwolę cię skrzywdzić, prawda? - Mówiłem cicho, jednak oboje byliśmy na tyle blisko, a w zamku było na tyle cicho, że nie sprawiało to najmniejszych problemów,

- Wiem - odpowiedziałam prawie bezgłośnie. Zamknęłam przy tym oczy. Było tak miło.

Opierając swoją głowę o głowę dziewczyny czułem przyjemny, delikatny zapach jej włosów.
- Jeśli przesadzę powstrzymaj mnie, dobrze? Wystarczy słowo.