Wymiar Gox 2

- Daj mu czas i nie narzucaj się zbytnio. Codziennie trochę bliżej, powoli. - Podszedłem nieco bliżej do dziewczyny.

- Przecież nic mu nie robię... - powiedziała wciąż patrząc tęsknie na malucha.

- Ale zaufania nie daje się za nic. - Kucnąłem obok Victorii przyglądając się zwierzakowi.

Pokiwała głową.

Ostatecznie usiadłem obok niej na podłodze, co wilczek całkowicie zignorował. Cóż, bywa. Siedziałem tak wraz z dziewczyną w milczeniu obserwując zwierzę.

Dziewczyna wciąż patrzyła na wilczka.

- Dlaczego właściwie chciałaś wilczka?

- Bo są ładne...

Spojrzałem na nią wymownie.
- Czyli chciałaś wziąć odpowiedzialność za dzikie zwierzę tylko dlatego, że jest ładne?

- I są mądre...

- Szczury też są mądre. Są bardzo inteligentnymi zwierzętami, przebijają o wiele psowate. - Fakt, szczury hodowlane, a nie polne, ale tego już nie dodawałem. Polne są sprytne, jednak oczywistym jest, że to te hodowlane błyszcza inteligencją.

- Nie lubię szczurów - odpowiedziała wciąż patrząc na malucha. - Ile mu zajmie przyzwyczajenie się do mnie? I zrozumienie, że nie zamierzam robić mu krzywdy?

Wzruszyłem ramionami.
- To nie jest coś, co można obliczyć. To zależy od twojego zachowania, ale również samego zwierzaka. Może miesiąc, dwa, a może nigdy nie będzie ci w pełni ufał. Jest dziki.

- Buu - wybąkała zasmucona.

Zmierzwiłem dziewczynie włosy na głowie z delikatnym uśmiechem na twarzy.
- Wiedziałaś, na co się piszesz.

- Tak, ale myślałam,że taki maluch będzie chętniejszy do współpracy...

- Dzikie zwierze z lasu, porzucone przez watahę, odrzucone lub zabrane? Naprawdę? - spytałem patrząc kątem oka na dziewczynę.

- Tak...

- Musisz się jeszcze sporo nauczyć - zauważyłem z cichym śmiechem.
- Śpisz ze mną, czy zamierzasz czatować całą noc przy kudłatym? - spytałem wskazując wilczka.

- Chcę być z nim - odpowiedziała spokojnie.

Westchnąłem cicho wstając.
- Wiesz, że futrzaka też można do mnie zabrać?

- Można?

- Mhm... - Skinąłem głową zerkając na wilczka, który skończył jeść i niepewnie rozglądał się po pomieszczeniu szykując się do taktycznego manewru unikowego i odwrotu pod łóżko.

- Ale chyba jednak wolę spać z nim sama...

Westchnąłem cicho z kwaśną miną.
- Tak, tak, jestem strasznym, złym demonem. Wiem. Więc dobrej nocy. - Wyszedłem zamykając za sobą drzwi. Wspaniale, właśnie przegrałem z wilkiem. Nie ma co, moja męska duma nie czuła się najlepiej, choć i tak mniej na nią zważałem niźli ludzie.