Portowe alejki

Wciąż byłam rozbawiona próbami, które podejmował pan dyrektor. Szczerze mówiąc miałam ochotę zabrać z jego twarzy te włosy, ale nie wypadało.
- Niemiecki jest straszny - powiedziałam śmiejąc się cicho. Zastanawiając się nad odpowiedzią na pytanie zadane przez pana Phelesa odchyliłam głowę do tyłu i patrzyłam na niebo. - Tak. Chciałam być prawnikiem, jak moja mama. Albo aktorką, choć do tego się nie nadaję - roześmiałam się.

- Będąc moja uczennicą zostaniesz i aktorką, choć na scenie raczej nie będziesz występować. Kłamstwa i manipulowanie prawdą bez zająknięcia, moja droga. To wymaga umiejętności aktorskich. - Uśmiechnąłem się mroczniej niż dotychczas, w czym pomagał mi fakt, że moja twarz była częściowo zasłonięta.
- Straszny? Ależ skąd, to wspaniały, melodyjny i bardzo prosty język, jednak trzeba go zrozumieć i umieć właściwie używać, odpowiednio wymawiać. Jest o wiele prostszy od języków słowiańskich czy dalekiego wschodu. - Byłem przekonany, że rzeczywiście jest to prawda. Władałem wieloma językami, więc sam tego doświadczyłem na własnej skórze.
- Jeszcze jakieś pytania?

- Oczywiście, że jest straszny. Wujek chciał mnie nauczyć... I na chęciach się skończyło. - uśmiechnęłam się szeroko. - A wspaniały i melodyjny jest francuski. - Westchnęłam wspominając sobie czasy sprzed przyjazdu na wyspę. Ciekawe czy jeszcze kiedyś wrócę do Paryża... - Zna pan francuski?

- Owszem. Lwia część skrzydlatych to lingwiści. W przeciwnym wypadku nie moglibyśmy kontaktować się ze wszystkimi ludźmi na świecie, a uwierz, wzywają nas ludzie z najróżniejszych zakątków świata. Przywołują tak demony jak i anioły. Choć ja zdążyłem upaść nim się narodziliście jako gatunek. - Wpatrywałem się w ziemię u moich stóp rozpamiętując dawne dzieje. Bunt, bratobójcza walka, zdrajcy i bohaterowie po obu stronach barykady. Wielu żałowało swoich czynów.
- Wierzysz, że chroni cię anioł stróż? Bóg?

- Wierzę - odpowiedziałam pewna tego, że tak jest. Ba, wiedziałam że ktoś z góry nade mną czuwa. Myśląc o tym spojrzałam w niebo. Ciemno się robi...
Wstałam, po czym otrzepałam tył spodni z brudu.
- Nie mam już pomysłu o co pana pytać. Wracamy? - Patrzyłam na mężczyznę, czekając na to aż mi odpowie lub zrobi cokolwiek.

Wstałem również, po czym podniosłem szablę i przypasałem ją.
- To głupota czy nadzieja? Nigdy tego nie rozumiałem. Widziałem waszego Boga i wielu innych. - Także spojrzałem w niebo obserwując w milczeniu mknące przez niebo czarne chmury.
- Nie chcę cię martwić, ale nie widzę go. Anioły nie ukryją się przed moi wzrokiem, a nie widzę tutaj żadnego. - Wyciągnąłem ku niej dłoń z drapieżnym uśmiechem.
- Pozwolisz?

Uśmiechnęłam się do siebie samej.
- Nie musi ich pan widzieć. Ja i tak wierzę w to, że gdzieś tam są i czuwają. - Mówiąc to chwyciłam dyrektora za rękę i kiwnęłam głową.

Przyglądałem jej się przez chwilę rozważając tę przedziwną kwestię, jaka jest wiara. Ująłem delikatnie dłoń Victorii, po czym zniknęliśmy oboje w kłębach purpurowego dymu.