Sala treningowa

Pomieszczenie o rozmiarach sali gimnastycznej, jednak miast drabinek i sprzętów do ćwiczeń oraz różnych przeszkód znajdują się tam manekiny, ostrza na stojakach, zarówno ćwiczebne jak i w pełni zdatne do prawdziwej walki. Prócz tego pod jedna ze ścian znajduje się podłużna klatka wypełniona plątanina mechanizmów, która służy za mechanicznego trenera, ot, zestaw ruchomych przeszkód.

Wpłynąłem na suchego przestwór oceanu...
Stop. Nie ta lekcja. Weszłam do sali licząc na to, że pana Phelesa jeszcze tu nie ma, i że zdążę się chwilę polenić.
Widząc, że wspomnianego osobnika jeszcze nie było, usiadłam pod jedną ze ścian opierając się o nią plecami. Zamknęłam oczy chcąc pozwolić im odpocząć chociaż chwilę. Je tombe sur son visage. Padam na twarz. A to jeszcze nie koniec, przede mną rzecz o wiele gorsza niż dwie godziny recytacji z panią Rexoną. Dwie godziny z facetem, który na pewno będzie chciał się mną bawić kolejny już raz. Ehh... Jakie to upierdliwe...

Pojawiłem się tuż przed Victorią z cichym szelestem. Nie miałem swojego zwyczajowego garnituru, a jedynie dresowe spodnie i T-shirt z barwnym nadrukiem przedstawiającym smoka. Mina mojej uczennicy nie wyrażała chęci podjęcia nowych wyzwań. Cóż... Przez ostatnie dni nasze wspólne spotkania mogły być dla niej męczące. Podejrzewam, że normalni nauczyciele byli mniej wymagający, jednak by dotrzymać mi kroku panna Revens musiała wykazać się nie lada wytrwałością. Do tego jednak wciąż było daleko. Jak dotąd każdy trening składający się z biegów przez las, przedzierania się przez gąszcze i próby panowania nad sobą po tym, jak likwidowałem wokół niej grawitację kwitowała stwierdzeniem, że mam przestać się nią bawić. To wcale nie była zabawa. Owszem, całkiem zabawne są z mojej perspektywy próby człowieka, który chcę nadążyć za demonem, jednak na prawdę chciałem ją czegoś nauczyć. I przy okazji mieć na oku.
- Witaj, Victorio - zawołałem do niej z uśmiechem. Poleciłem, by nikt nie naruszał naszego spokoju, więc nie przejmowałem się teraz takimi rzeczami jak rękawiczki czy chowanie ogona. Poza tym wiedziałem, kiedy ktoś się zbliżał do pomieszczenia, mogłem więc zareagować odpowiednio szybko.
- To chyba czas, byś pokazała mi, czego nauczył cię profesor Cerber w zakresie władania bronią białą.

- Bonjour... - powiedziałam nieco zaspana. Hmm.. Jak widać przysnęło mi się w czasie czekania. Wstałam, otrzepałam się i spojrzałam na stojącego obok mężczyznę... Mephisto Pheles. Czyli jestem jednak na wyspie.
Nie ten kraj... Ups
- I tak skończę leżąc na ziemi... - wybąkałam przecierając oczy, celem wybudzenia się. Niechętnie podeszłam do stojaków. Miałam teraz dylemat. Wziąć normalny miecz, czy ten drewniany, którego używa się podczas treningów z innymi uczniami... Kurde.
- Jaki miecz wziąć? - zapytałam nie kryjąc się z tym, że nie wiem co powinnam robić, jak to robić i wgl.

- Najlepiej taki, którym już walczyłaś. Jeśli nie używaliście ostrej broni to zostań przy drewnianej - poleciłem podchodząc do jednego ze stojaków. Dawno nie miałem okazji trenować z kimś, kogo umiejętności nie są przynajmniej na poziomie pozwalającym na walkę samodzielnie, bez wsparcia z niebezpiecznym demonem.

- Jak mam tu z panem trenować to chyba wolę oberwać z kawałka drewna niż stracić jakąś kończynę... - powiedziałam chwytając za drewniany miecz.
Gdy tylko poczułam, że trzymam, nazwijmy to, broń wyprostowałam się i odwróciłam głowę w stronę pana Phelesa. To i tak bez sensu. Jak będzie chciał to się teleportuje...
Powoli wypuściłam powietrze z ust i skupiłam wzrok na moim piekielnym nauczycielu. Tak. Przymiotnik "piekielny" najlepiej opisuje stojącą na wprost mnie personę.
Mimo że wciąż staliśmy tak blisko stojaków, a może właśnie dlatego, wolałam mieć się na baczności. W końcu z tym facetem nigdy nic nie wiadomo.

Pokręciłem głową z udawanym smutkiem.
- Nie ufasz mi? Przecież wiesz, z nie zrobię ci krzywdy... - powiedziałem najsmutniejszym głosem, jaki potrafiłem w tej chwili z siebie wykrzesać. Zaraz po tym sięgnąłem po drewniany miecz półtora ręczny, idąc za przykładem Victorii. Pokonałbym ją i gołymi rękoma, ale nie o to chodzi.
- Dać ci fory czy chcesz spróbować walki na poważnie? - spytałem chodząc po sali i kręcąc powoli mieczem.
- Przydałaby ci się rozgrzewka przed walka. Nie chcę, byś sobie coś zrobiła.

Uniosłam ostrze do góry, tak w razie czego. Wolałam zbytnio mu nie ufać, nie w takiej sytuacji.
- Pan jest demonem, i tak nie mam szans. A rozgrzewkę miałam w drodze tutaj.
Drobnymi, kroczkami zbliżałam się do dyrektora. Powoli, bo powoli... ale było to bezpieczniejsze niż podbiegnięcie z krzykiem i machanie bronią na ślepo. Jeśli chodzi o takie podchody to moje motto brzmiało "Powoli, ale pewnie!"

- Bycie demonem niczego tu nie zmienia. To kwestia umiejętności i lat doświadczenia. Swoją drogą wybrałaś ciekawą broń... Osobiście wolę szable, jednak i miecz obusieczny jest równie użyteczny. - Przez cały czas obserwowałem ja kątem oka wciąż bawiąc się mieczem. Zaatakuje pierwsza czy będzie czekać na mnie? Jak tak dalej pójdzie to będziemy mogli co najwyżej rzucać w siebie bronią.

- Demon czy nie, i tak nie mam szans... - zastanawiałam się co dyrektor knuj tym razem. Czeka aż spuszczę gardę? A może po prostu uważa, że jestem na tyle głupia że pierwsza zaatakuję? Na to akurat nie ma co liczyć. Nawet ja wiem, że nie byłaby to mądra decyzja. Niemniej czekanie też nie jest nie wiadomo jak dobre. Najlepszym rozwiązaniem byłoby unikanie walki, ale niestety, nie po to tutaj jestem.

Czyli nie zamierzała atakować pierwsza. Słuszny wybór. Tak długo, jak to możliwe, lepiej pozwolić przeciwnikowi rozpocząć pojedynek i móc śledzić jego ruchy. Teraz jednak dalsze podchody były niemożliwe. Kilkoma szybkimi krokami pokonałem resztę dzielącej nas odległości wyprowadzając szybkie cięcie z prawej i celując w tors dziewczyny. Ot, prosty do zablokowania bądź uniknięcia atak, tak na początek. Wciąż nie wiedziałem, jakie są umiejętności dziewczyny, wiec musiałem ją sprawdzić.

Widziałam, że pan Pheles się zbliża. Wyjątkowo wolno, jak na niego. Skierował ostrze w moją stronę, teraz pytanie czy lewa czy prawa. Wyglądało, że postanowił zaatakować z prawej, więc odsunęłam się lekko w lekko, wykonując jednocześnie krok w przód i opuszczając miecz na wysokość pasa atakującego poruczając ręką w przód tak, jakbym chciała przeciąć go na pół.

Bez trudu łapiąc równowagę bo nietrafionym ciosie uskoczyłem w bok pozwalając sile rozpędu pociągnąć Victorię w przód. Gdyby to była prawdziwa walka, już by była martwa, bo wystarczyłby cios w kark bądź tors w chwili, w której potrzeba na złapaniu równowagi po wypadzie w przód. Nie byłą to jednak prawdziwa walka, postanowiłem więc zrobić coś innego, a mianowicie podłożyć jej nogę. Kto powiedział, że walczymy fair?

Nie ma to jak wylądować na ziemi... Eh... Dobrze, że to tylko trening. Niespecjalnie zadowolona obecnym wynikiem podniosłam się i obejrzałam.
- Mówiłam, że będę leżeć na ziemi... Może jednak sobie darujemy? - zapytałam z nadzieją w głosie. - Zagramy jeszcze raz w pytania i odpowiedzi... - zaproponowałam odsuwając się od dyrektora na bezpieczniejszą odległość. Bezpieczniejszą, nie bezpieczną. W odniesieniu do postaci pana Phelesa nie można mówić o "bezpiecznej" odległości. Lepszym określeniem jest "bezpieczniejsza".

- Panno Revens. - Ostatnimi czasy rzadko się tak do niej zwracałem. Właściwie tylko po to, by przywołać Victorie do porządku.
- Z chęcią z panią zagram, jednak innym razem. Teraz przecież chodzi o coś innego. Czy to jest właściwe postawa dla egzorcysty, poddać się i uciec od trudności? Czy pani przeciwnik będzie tak pobłażliwy i spokojnie poczeka, aż pani wstanie i się pozbiera? Szczerze wątpię. Nawet średnio rozgarnięty demon wykorzysta każdą słabość egzorcysty przeciwko niemu. Jeśli chce mieć pani jakieś szanse na przeżycie sugeruje wziąć się do pracy miast narzekać. - Mówiąc to zbliżałem się w kierunku dziewczyny wolnym krokiem bacznie jej się przyglądając.

Niby ma rację, ale... Okres, zły dzień... Ciekawe czy jemu by się chciało.
Zaklęłam pod nosem i znowu zaczęłam się odsuwać. Nie mam ochoty walczyć, jednak pan Pheles nie dawał mi wyboru. Nie był już tak miły jak w gabinecie.
Westchnęłam, po czym ponownie uniosłam ostrze miecza do góry. Tym razem nie przewrócę się ani przez własną głupotę, ani przez czyjąś perfidnie podstawioną nogę. Tak postanowiłam.

Ucieka? Dobrze, możemy się pobawić w kotka i myszkę, jednak warto pamiętać, czym zazwyczaj kończy się spotkanie myszy z kotem. Postanowiłem, że jakimś cudem przebiję się przez skorupę jej oporności na wiedzę i umiejetności wszelakie, którą z niewiadomych przyczyn się dziś otoczyła. Znów przyskoczyłem do Victorii, tym razem nieco szybciej, lecz miast atakować od frontu minąłem dziewczynę, wyprowadzając poziome cięcie w jej bok.

Dobra... Facet atakuje z boku. Jeśli to zablokuję to kopnie mnie w brzuch a ja polecę na ziemię, w dodatku mój biedny brzuszek ucierpi bardziej niż normalnie. Mogę zrobić kilka szybkich kroków w tył, a mężczyzna w tym czasie może stwierdzić, że postanowił zobaczyć jak jego miecz wygląda kiedy unosi go do góry, co może poskutkować pięknym cięciem klatki piersiowej. Mogę odskoczyć w bok, ale wtedy może mnie skosić i ponowna gleba, a wtedy wystarczy wbić miecz w brzuch, albo w szyję. To może taka opcja...
Ustawiłam miecz do bloku jednocześnie cofając się na tyle, by nie dosięgła mnie ewentualna noga dyrektora. Ciekawe, czy decyzja była słuszna.

Dobrze, próbuje szukać postawy. Czyli wciąż myśli, jeszcze nie wszystko stracone. Kiedy nasze miecze się skrzyżowały postanowiłem nie ustępować, lecz naparłem na nią postępując o krok naprzód. Przewyższałem znacznie dziewczynę siłą fizyczna, jednak po co wykorzystywać tak oczywistą przewagę? Wykorzystałem element walki moją ulubioną bronią, szablą, a mianowicie poleganie w walce na ruchach nadgarstka miast całego ciała. Przesunąłem po skosie swój miecz i naciskając na niego pchnąłem w dół miecz dziewczyny niczym w dźwigni. Obrót własnej broni w płaszczyźnie względnie zbliżonej do pionowej od góry do dołu i dziewczyna została pozbawiona broni. Celując własnym mieczem w jej szyję podprowadziłem ją do ściany, choć Victoria musiała iść tyłem, by wciąż mnie widzieć.
- Jak na rozstrzelaniu...

- Mówiłam, że nie mam szans... -Przypomniałam, mimowolnie podnosząc ręce do góry. Nie wiem dlaczego uśmiechałam się do mężczyzny. Może dlatego, że cieszyłam się z końca tej udręki? Teraz będzie wykład, kara i mogę iść do pokoju.
Spojrzałam na końcówkę miecza i wskazałam ją palcem uniesionej do góry ręki.
- Może pan to zabrać? - Nie podobał mi się fakt, że broń, co prawda drewniana, była tak blisko mojej szyi. Bardzo mi się nie podobał. Przeniosłam wzrok na pana Phelesa czekając na jego kolejne poczynania.

Uśmiechnąłem się w odpowiedzi do dziewczyny.
- Nie jesteś zbyt radosna jak na taki pokaz umiejętności? Nie walczę wcale na poważnie. Jak długo już uczysz się walki mieczem? - spytałem, nie zabierając jednak miecza sprzed szyki dziewczyny. Przeciwnie, podszedłem bliżej niej, teraz jednak trzymając go wycelowanego boczna krawędzią ostrza w szyję uczennicy, a nie czubkiem jak uprzednio. Staliśmy w sumie mniej niż pół metra o siebie.
- I jak wygląda wasza aktualna nauka jako klasy?

Patrzyłam z niezadowoleniem na ostrzy znajdujące się tuż przy moim gardle.
- T-trochę... - zerkałam to na przyrząd to na dyrektora licząc na to, że jednak zabierze ode mnie zabawkę. Ale chyba jednak nie miał zamiaru tego zrobić. Zamiast tego podszedł bliżej i zmienił pozycję miecza. Sadysta...
- Klasy? Poziom mamy mniej więcej przeciętny. Nic nadzwyczajnego. Jedni są lepsi w fechtunku na przykład, inni wolą zajęcia w sali od eliksirów... Znaczy się pracowni chemicznej... - Co ja wygaduję?! Przecież to nie Harry Potter... No ale mimo wszystko studenci salę od chemii nazywali salą od eliksirów.
W tym samym czasie, w którym mówiłam położyłam ręce na bocznej krawędzi ostrza, od strony mojej szyi. Odepchnęłam je jakoś i odetchnęłam z ulgą. Niby to tylko drewno było, a jednak bałam się, że pan Pheles skróci mnie z jego pomocą o głowę.

Pokręciłem głową z dezaprobatą.
- Zaskocz mnie. To nie jest zabawa w piaskownicy. Podczas oficjalnych pojedynków jeden na jednego można sobie pozwolić na grę fair, ale nie w przypadku prawdziwej walki. Żaden demon nie będzie myślał o stylach i postawach, jakich uczą, a już tym bardziej o jakiś regułach i kodeksach rycerskich. Walcz całym ciałem, a nie trzymaj miecz przed sobą jak toporną maczugę. Broń to przedłużenie ręki. - Zakończyłem ten krótki wywód postępując o krok naprzód i przytrzymując rękoma dziewczynę przy ścianie.
- To nie koniec na dziś. Oszukuj, udawaj, kłam. Zaskocz mnie.

Wykład odhaczony. Teraz czas na ka... Chyba sobie żartujesz! Tak blisko?!
Dyrektor przytrzymywał mnie przy ścianie, w dodatku stał tak blisko. Znowu chciał się pobawić w obserwowanie moich reakcji?
Czując, że się czerwienię spuściłam wzrok. W takich sytuacjach wolałam unikać patrzenia mu w oczy, ale znając życie pan Pheles postanowi zrobić coś, czym pokrzyżuje moje plany.
I jeszcze to "zaskocz mnie". Co mam niby zrobić? jak można zaskoczyć kogoś, kto widział już wszystko?

Stałem w milczeniu oczekując jej reakcji. Nie doczekałem się jednak niczego konkretnego, Victoria jedynie spąsowiała i starała się uciec ode mnie wzrokiem. To nie było zaskakujące, a wręcz dziecinnie łatwe do przewidzenia.
- Chcesz tu czekać dłużej? Mam czas i cierpliwość. Ty o wiele mniej zapewne jednego jak i drugiego. Chyba, że tego właśnie chcesz, odgrywania damy w opresji, która gdy przyjdzie co do czego może chwilę poudawać walkę i uciec czym prędzej od problemów zasłaniając się brakiem umiejętności.