Dziedziniec

Jest duży. I ma park.

Przechadzałem się po dziedzińcu w oficjalnym uniformie egzorcysty. Mundur wzbudza respekt, nie ważne jaki, więc przynajmniej miałem względny spokój. Dodatkowo działa tu fakt, iż jestem dyrektorem szkoły oraz Honorowym Rycerzem Zakonu. Kątem oka widziałem grupkę chichoczących dziewcząt wskazujących na mnie i szepczących między sobą. Wiedziałem już wcześniej, że wzbudzam zainteresowanie u kobiet, jednak od czasu mojego lekkiego załamania i rozmowy z Shura zwracałem większą uwagę na takie zachowania. Kirigakure miała rację...

Spacerowałam sobie z Shurą pomiędzy stoiskami rozmawiając o wszystkim i o niczym.

Podbiegła do mnie grupka młodszych dzieci, wyglądały na około 8, może 9 lat.
- Panie dyrektorze, możemy pana pomalować? - spytała najwyższa dziewczynka w grupie, chyba też najstarsza.
- Pomalować? - spytałem, a dzieci wskazały na jedno ze stoisk.
- Nasza klasa maluje wszystkim twarze. prosimy! - Uśmiechnąłem się do nich ciepło uznając, że mogę się poświęcić.Festyn jest raz do roku, a maluchy wyglądały na niezwykle przejęte swoja rolą. Po otrzymaniu zgody natychmiast zaciągnęły mnie do stoiska, gdzie z pomocą ich wychowawczyni horda dzieci malowała już kilka innych ofiar tej łapanki.

Zahaczyłyśmy o stoisko ze słodyczami, gdzie kupiłam sobie watę cukrową, którą razem jadłyśmy.

- Jak ci się układa z Bonem? - dopytywała Revens Shura usatysfakcjonowana faktem, że jej przyszywana siostra znalazła sobie kogoś normalniejszego i mniej niebezpiecznego. Ja za to zostałem usadzony na jednym z krzeseł, a otaczająca mnie grupka dzieci nagle dostała w swoje ręce farby i pędzle.

- Dobrze - uśmiechnęłam się urywając kawałek waty.

- A klaun nie sprawia ci już kłopotów? - pytała woląc się upewnić. Niby przez ostatnich kilka miesięcy nic się nie działo, jednak demony potrafią być niezwykle cierpliwe.
Horda dzieci umalowała mnie tak, że w ich mniemaniu zostałem tygrysem, gdyż, jak to powiedziały, "pasuje mi do kłów". Muszę przyznać, że to całe malowanie wyszło im całkiem przyzwoicie.

- Nie, nie sprawia - odpowiedziałam przyglądając się innemu stoisku.

Dzieci wyglądały na dumne ze swego dzieła, więc na dalszą łapankę potencjalnych chętnych na malowanie twarzy wyruszyły wraz ze mną.
- Na rany Chrystusa, co ci się stało? - usłyszałem obok siebie głos Angela.
- Te urocze maluchy postanowiły pomalować mi twarz, co zresztą widzisz - odpowiedziałem pokazując w uśmiechu kły, ku uciesze towarzyszących nam dzieci, które teraz witały się radośnie z "panem paladynem" lub też "panem aniołkiem".
- Victoria, czy ty też widzisz Angela i Mephisto w roli nianiek? - spytała Shura wskazując w naszym kierunku.

Spojrzałam w kirunku, który wskazywała Shura. Pan Pheles z pomalowaną twarzą i "pan aniołek". Zaśmiałam się widząc to.

Dzieci przyniosły więcej farbek i nakazały Angelowi się pochylić. Ten chciał protestować, jednak pomogłem dzieciom go unieruchomić przytrzymując go w miejscu.
- Nie za dobrze się bawisz? - warknął Artur wpatrując się we mnie z niezadowoleniem.
- Wspaniale, choć maluchy chyba równie dobrze.

Obserwowałam tę scenę z uśmiechem. A to ciekawe.

Po kilku minutach i Angel był cały wymalowany.
- Jest pan lwem! - oznajmiła radośnie najstarsza dziewczynka w grupie. Wtedy puściłem Angela, który wyrwał się natychmiast rozcierając nadgarstki, które wcześniej mu unieruchomiłem za plecami.
- No proszę. Ja nie mogłam wygrać z żadnym z nich, pokonały ich dzieci.

- Mam pytanie... Dlaczego pan Pheles chciał zerwać pakt? Cieszę się, że nie muszę już chodzić na te lekcje i wgl, ale trochę mnie to zdziwiło.

- Nie powiedział ci? - spytała Shura ze zdziwieniem wpatrując się w Victorię niepewna, czy dziewczyna nie żartuje.
- Trochę się załamał. Wiesz, on z zasady nie ufa ludziom. Lubi ich, ale im nie ufa. Nie licząc Shiro nie znam osoby, której by rzeczywiście i w pełni zaufał. A później znalazłaś się ty. - Wyjaśniła Kirigakure wracając wzrokiem do mnie i Angela.
- Pobawią się panowie z nami? - spytało jedno z dzieci.

Spojrzałam na Shurę zdziwiona.
- Załamał?

Naturalnie, że zgodziłem się na propozycję zabawy z dzieciakami, ku zdziwieniu Angela. Ostatecznie i on zmiękł widząc hordę dzieci wokoło nas i ich proszące spojrzenia, których nie powstydziłby się Kot ze Shreka. Wziąłem na barana chłopca, który nie nadążał za całą grupą i wyglądał na najmłodszego, po czym dzieci zaczęły nas ciągać po całym terenie, z zapasem farbek i nagabując kolejne osoby.

- No tak, Mephisto. Był na tyle zdesperowany, że się mi wyżalił. Mnie, czaisz? - Shura pokręciła głową z niedowierzaniem dla podkreślenia absurdu tej sytuacji.

Wat.
- Tobie? A może sobie żarty stroi?

Shura odprowadziła wzrokiem nasza wesołą gromadkę.
- Ten duet nianiek zostanie mi w pamięci do końca życia... - mruknęła pod nosem.
- Nie wyglądał, jakby żartował. W dodatku to, co mi opowiedział, zgadzało się z tym, co sama mówiłaś, choćby odnośnie lekcji.

- Sama nie raz mówiłaś że to podejrzany typ. Nie wiesz co mu w głowie siedzi.

- Przyjął ode mnie alkohol. Ode mnie. Alkohol. I tak, jest podejrzany. Powinien widnieć w słowniku pod hasłem "anormalność" lub "dziwak". Najlepiej pod oboma. - Dla podkreślenia swych słów uniosła przy tym dwa palce.

Zachichotałam.

Kilka dni po zakończeniu festynu, niemalże w przeddzień letnich wakacji Ryuji Suguro czekał w umówionym miejscu na Victorię Revens. Trochę się denerwował całą sytuacją. Niby chodzili ze sobą od przeszło pól roku, jednakże wciąż w niektórych sytuacjach czuł się niepewnie. Najwiekszym problemem dla niego była bariera kultur. Revens wychowała się w Europie, on sam zaś w Japonii, co daje zupełnie inny sposób życia. Bał się przez to, że czymś nieświadomie urazi lub przestraszy dziewczynę.

Przyszłam w umówione miejsce, gdzie zastałam Suguro, do którego się zaraz uśmiechnełam.
- Hej