Japonia

Japonia, którą wszyscy znamy i kochamy.

Siedziałam w samolocie modląc się o to by nic się nie stało. Przed lotem wzięłam tabletki na uspokojenie.
Gdy wylądowaliśmy niemal zaczęłam całować ziemię.

Suguro przez cały czas siedział po jednej stronie dziewczyny, zaś Kirigakure po drugiej i na zmianę ja pocieszali. Chłopak trzymał victorię za rękę chcąc dodać jej otuchy.
- E, nie było tak strasznie. Widzisz? Nawet najmniejszych turbulencji - podsumowała Shura wpatrując się z namysłem w niebo.

- Mimo wszystko wolę stać na ziemi - powiedziałam spokojnie.

- Chodźcie, jest już popołudnie, a jeśli chcemy zwiedzić miasto to musimy zatrzymać się w jakimś hotelu, motelu czy innym pensjonacie. Pół dnia nie wystarczy nawet na samo centrum - zauważyła Kamiki ciągnąc grupę ku stacji metra.

Szłam za Shurą rozglądając się przy tym. Niby miasto jak miasto, a jednak było w nim coś wyjątkowego.

Rin z prawdziwie rozanielonym uśmiechem rozglądał się po otoczeniu.
- Hej, Bon, twoja mama pozwoli mi korzystać z kuchni? - spytał Suguro z nadzieją w głosie, a ten tylko wzruszył ramionami. W końcu dotarli do stacji metra, skąd Izumo, jako osoba najlepiej zorientowana w planie miasta, powiodła ich do jednego z niewielkich moteli.
- Skoro to tylko jedna noc możemy się zatrzymać tutaj.

Spojrzałam na motel, do którego zaprowadziła nas Izumo. Nadal wygląda lepiej niż szkolny akademik.

Po opłaceniu pokoi, co wielkodusznie zrobiła Shura oznajmiając, że poczuwa się jako opiekun "tej bandy", wszyscy zostawili w nich swoje bagaże i ruszyli na podbój Tokio. Oficjalnie przewodnikiem została Kamiki, jednak to Rin wciąż rzucał się od jednego punktu do drugiego próbując przeciągnąć opierającą się temu tę wycieczkę niemalże po całym mieście, aż do wieczora, kiedy to wszyscy wrócili do motelu, by przespać się i odpocząć przed kolejnym dniem.

Tokio to duże miasto, więc bieganie po całym szybko zmęczyło dziewczynę. Gdy dotarła do swojego pokoju zaraz poszła do łazienki żeby się wykąpać i móc iść potem spać.

Z racji tego, że mieszkali w motelu, dziewczęta wylądowały w jednym pokoju i panowie w drugim. Wymęczeni podróżą i zwiedzaniem miasta wszyscy dość szybko posnęli nie przejawiając nadmiernych chęci rozmawiania czy grania w cokolwiek do późna. Następnego dnia wszyscy zostali obudzeni przez zapach wspaniałego śniadania przygotowanego przez Rina, który jak nigdy wstał wcześnie rano wyprzedzając w tym wszystkich poza Bonem. Po śniadaniu cała ekipa znów ruszyła na podbój Tokio, tym razem jednak dalszych zakątków. Po zwycięskim powrocie do motelu szybko spakowali swoje bagaże i ruszyli pociągiem ku Kioto.

Gdy dotarli do Kioto ruszyli na podbój pięknych terenów w pobliżu miasta. Dziewczyny żywo i wesoło rozmawiały na różne tematy.
Po jakimś czasie ożywione towarzystwo dotarło w góry, które porastały bambusy. Był to niesamowity widok. Zwłaszcza z większej wysokości. Dlatego też wcześniej wspomniana młodzież dotarła w wyższe miejsce.
- Jaki widok! - zawołała Victoria podchodząc do barierki, nad którą się pochwyliła, by zxobaczyć rośliny.
- Uważaj, zeby nie wypaść - powiedział Shima stojacy kawałek dalej.
- Będzie dobrze - odpowiedziała uśmiechając się szeroko.
Dziewczyna patrzyła na długie, zielone pędy bambusa. Gdzieś między nimi zauważyła jakiś ruch. Licząc na to, że to panda, wychyliła się bardziej, by móc ją dostrzec. Ale niestety straciła równowagę i z krzykiem poleciała w dół, gdzie spadła na ileś pędów. Te słabsze się złamały, lecz te silniejsze przebiły dziewczynę. Umarneła na miejscu.
Pan Bóg był smutny że się tak skończyło i zrobił, ze meteor spadł na ziemie i wszyscy ludzie umarneli.