Paryż

Patrzyłam na pana Phelesa niezbyt zachęcona do tego, by oglądać wszystko razem z nim.

Posłałem jej karcące spojrzenie.
- To naprawdę nie są żarty. Wystarczy zagadać nic nie znaczącą osobę, ta się gdzieś spóźni, wydarzenia potoczą się inaczej i już nie wrócisz do czasu, jaki znałaś. Nie narodzi się Hitler lub Ghandi, sama możesz nie zaistnieć. Oto paradoks podróży w czasie. Ponadto nie możesz spotkać samej siebie...

- Trudno, żebym spotkała samą siebie w czasach, w których nawet nie żyli moi rodzice - powiedziałam patrząc na pana Phelesa. - Mam nieskończoną liczbę życzeń, a pan musi je spełniać, więc chcę sobie pozwiedzać sama. A pan ma mnie zacząć szukać po upływie trzech dni.

- Nie siebie możesz spotkać. Mnie. Co prawda wybrałem moment, w którym przebywałem w Moskwie, jednak nic nie jest pewne. - Zamarłem słysząc słowa Revens. Oszalała. Ona do reszty oszalała.
- Zginiesz - powiedziałem bez cienia emocji w głosie, wciąż w szoku.

- A pana dlaczego nie mogę spotkać? - spytałam zdziwiona. On raczej nie wpłynął na to, że się urodziłam.

Błagam, niech nie będzie na tyle uparta...
- Bo cię nie pamiętam. Nie spotkaliśmy się wcześniej, niźli po twoim przybyciu na Leogrę. To wciąż zakłócenie w czasie nawet, jeśli ja wiem o możliwości naginania go, ba, sam nim manipuluję.

- I co w związku z tym? - nadal nie rozumiałam o co chodzi. Nie zbliżać się do pana Phelesa, który teraz jest w Moskwie... Swoją drogą, ciekawe co tam robił.

- Zmieniasz przeszłość, proste. Prawdopodobnie bym cię zabił widząc cię na Leogrze... Lub przynajmniej traktował jak potencjalną iskrę zapalna dla kolejnej wojny - wyjaśniłem starając się zachować spokój.

Takie buty.
- Zrozumiałam. Mogę iść? - spytałam z nadzieją w głosie.

Westchnąłem ciężko kiwając głową.
- Jeśli zamierzasz przeżyć trzy dni tak, jak teraz stoisz to idź. I nie rób nic głupiego. Najlepiej nie rób nic, co mogłoby wpłynąć na kogokolwiek. I tak nie mogę cię powstrzymać.

- Tak, tak - powiedziałam po czym udałam się spokojnie w kierunku bliżej nieokreślonym.
W przeciągu tych trzech dni udało mi się wyjechać z Paryża i dotrzeć do jakiejś pobliskiej wioski, w której zakupiłam trochę jedzenia. O dziwo moja podróż przebiegała bez problemów.

Z moimi koneksjami i kontaktami przetrwanie trzech dni bez bycia rozpoznanym okazało się dość trudne, jednak nie niemożliwe. Mnisi chętnie przyjęli pielgrzyma modlącego się o ozdrowienie chorej zony, a w klasztorach zazwyczaj nie bywałem, wiec byłem tam względnie spokojny. Po tym czasie wiedziałem jedynie mniej-więcej, w którym kierunku powinienem się udać, by znaleźć Revens. Wyruszyłem więc w podróż wraz z jakaś przedziwną karawaną.

Przez następne dwa tygodnie kierowałam się ku północy Włoch. W nocy zatrzymywałam się w klasztorach, gdzie ze spokojem jadłam kolację, a rano śniadanie, po którym wyruszałam w dalszą podróż. Po drodze udało mi się kupić jakiś płaszczyk, który "chronił" mnie przed deszczem.
Gdy dotarłam do Włoch postanowiłam udać się do Wenecji.

Ta dziewczyna ma niezłe tempo podróży, a ma ledwie trzy dni przewagi nade mną. Mimo wszystko przymus poruszania się jak normalny człowiek, w dodatku bez konie, by nie zwracać na siebie żadnej niepotrzebnej uwagi, znacząco utrudnia taka pogoń. Moment,w którym dotarłem do Włoch był dla mnie dużym szokiem. Ona zdawała się wiedzieć, co robi...

Przez kolejne kilka dni udało mi się dotrzeć do Wenecji. Dokładnie na tych samych zasadach, co podróż do Włoch.
Będąc na miejscu dowiedziałam się, że za kilka dni wypływa statek do Austrii. Postanowiłam nim popłynąć, a następnie udać się na Węgry lub, żeby było śmiechlej - do Berlina i tam zaczekać na pana Phelesa.
Wykupiłam miejsce na statku, po czym udałam się do kościoła żeby się schronić przed nadchodzącym deszczem, ewentualnymi zbirami oraz żeby popatrzeć jak to wyglądało w przeszłości.

Dotarłem aż do Wenecji by dowiedzieć się, że więź dalej prowadzi przez morze. Wspaniale... Przez pakt będę wiedział, kiedy Victoria znajdzie się na skraju życia i śmierci i wtedy raczej nie będę się przejmować czymś tak prozaicznym jak obietnice, zwyczajnie się do niej teleportuję, jednak póki co może być i ciężko pobita, więziona czy cokolwiek innego, a ja nic o tym nie wiem. Martwiłem się o nią bardziej, niźli powinienem przez pakt i bardziej, niźlibym się o to podejrzewał.

Płynąc do Austrii, nasz statek został przejęty przez Turków, którzy popłynęli nim do, wówczas, Konstantynopola. Kobiety przyprowadzili do osmańskiego pałacu, w którym, jak się później dowiedziałam, mieszkał sułtan. Tak oto stałam się częścią jego haremu i rozpoczęłam naukę zasad panujących w haremie oraz kultury.

Czekając na jakikolwiek okręt płynący w odpowiednim kierunku mogłem jedynie obserwować jak Victoria się przemieszcza. Zupełnie, jak gdyby kapitan jej statku uznał, że ta trasa nie jest odpowiednia i zmienił plany w połowie ich realizacji. Teraz byłą gdzieś na wschód stąd. W końcu udało mi się dostać na statek płynący ku tamtym wodom.

Po kilku dniach pobytu w haremie zorganizowano ucztę dla sułtana, podczas której ja i kilka innych dziewczyn musiałyśmy tańczyć jakieś arabskie tańce.
Po zakończonym pokazie dostałam od sułtana purpurową chustę. Nie do końca wiedziałam o co chodziło. Następnego dnia rano dowiedziałam się, że oznacza to iż sułtan chce spędzić ze mną noc, do czego przez cały dzień byłam przygotowywana, a wieczorem odprowadzono mnie do jego komnaty.
Niestety, na jednej nocy się nie skończyło. Co kilka dni musiałam tam chodzić. Początkowo przeszkadzało mi to, bardzo. Z czasem jednak było mi wszystko jedno.

Statek zatrzymał się w jednym z tureckich portów. Też sobie znalazła kraj... Choć mogła wybrać gorzej. Miałem złe przeczucia odnośnie nagłej zmiany trasy statku, którym płynęła Revens, jak i samego miejsca, w jakim się znalazła. Podając się za kronikarza pragnącego spisać dzieje tej krainy mogłem w miarę spokojnie podróżować przez Turcję, ba, niektórzy sami wskazywali dogodne trasy do podróży. W końcu dotarłem do Konstantynopola, gdzie zaprowadzono mnie przed oblicze sułtana, bym mógł opisać jego majestat i sposób sprawowania rządów. Tutaj więź paktu była znacznie silniejsza, czyli dziewczyna musiała być blisko. W jednej z głównych sali pałacu, gdzie przebywało wielu możnych gości, znalazłem miejsce na uboczu, jako obserwator. Zrobiło mi się słabo, kiedy zobaczyłem Victorię pośród kobiet należących do haremu sułtana. Ta sytuacja zdecydowanie nie należała do najlepszych, choć niewątpliwie możliwe były gorsze. Mogła być martwa, kaleka, szalona. Tłumacząc się nagłym atakiem choroby i przymusem powrotu w rodzinne strony, by podjąć skuteczniejsze leczenie wyjaśniłem, że czym prędzej opuszczę pałac. Na korytarzu udało mi się odnaleźć Victorię i przy pierwszej okazji, kiedy nie było nikogo w pobliżu, przeniosłem nas do czasów nam współczesnych. Znaleźliśmy się znowu w ogrodzie, który opuściliśmy kilka tygodni temu, choć w tym czasie nie minęła nawet sekunda.
- Victoria... Spójrz na mnie, co ci się stało? - spytałem pełen złych przeczuć. Choć kobiety w haremie sułtana prócz spełniania jego seksualnych zachcianek nie są zagrożone w żaden sposób, ba, nikt nie ma prawa ich tknąć, nie zmieniało to faktu, że dziewczyna prawdopodobnie padła ofiarą wielokrotnego gwałtu.

Odruchowo spuściłam głowę i skłoniłam się jak nakazywała tego etykieta, która obowiązywała mnie w towarzystwie sułtana.
- Nic, panie - odpowiedziałam po turecku. Chyba wciąż nie docierało do mnie, że to pan Pheles do mnie mówi, a nie sułtan.

Złapałem dziewczynę za ramiona potrząsając nią delikatnie.
- Victorio Revens, to ja, Mephisto Pheles, Johann Faust, Samael, czy jakkolwiek inaczej mnie nazywasz - powiedziałem wyraźnie, w jej rodzimym francuskim. Po chwili wahania i niepewności, co powinienem zrobić, przyciągnąłem Revens do siebie obejmując ją czule.
- Jesteśmy w domu, Victorio.

- A. Więc to tylko pan... - odpowiedziałam gapiąc się na jakiś kwiatek po mojej lewej. Te w Konstantynopolu były ładniejsze...

Odsunąłem się od dziewczyny porażony zmianą w jej zachowaniu w stosunku do tego, jaka była przy naszym ostatnim spotkaniu. Co oni jej zrobili...
- Victorio, spójrz na mnie - powiedziałem chwytając ją delikatnie za brodę by spojrzała mi w oczy.
- Co oni ci zrobili? - spytałem cicho nie wiedząc, czy chcę znać odpowiedź. Doskonale wiedziałem, do czego są zdolni ludzie, a świadomość tego jakie okropności mogły spotkać tak bliską mi osobę była naprawdę przytłaczająca. Na Mrok, kochałem ją, a nie mogłem jej ochronić...

Patrzyłam na pana Phelesa w ten sam sposób co przed chwilą na kwiaty.
- Po prostu pokazano mi moje miejsce - powtórzyłam za jednym se służących sułtana.