Paryż

- Może jednak nie? Naprawdę wolałabym unikać odrywania nóg od ziemi - przyznałam zakłopotana. - Wolę iść stać w kolejce po bilety na zwiedzanie Luwru... Chyba że potrafiłby pan je wyczarować i weszlibyśmy bez stania w kolejce...

- Luwr? To jakieś trzy i pół kilometra na wschód, w dodatku po drugiej stronie rzeki. Masz ochotę na spacer czy wolisz teleportację? - spytałem porzucając pomysł latania i odwracając wzrok od obleganej przez turystów wieży.

- Spacer - stwierdziłam próbując określić w którą stronę jest wschód.

Ruszyłem więc w odpowiednim kierunku wedle życzenia Revens. Paryż przez te lata niezwykle się zmienił, jednak odwiedzałem miasto wielokrotnie, a główny plan ulic pozostał wciąż niezmienny.
- Byłaś kiedyś w Luwrze? Choćby i ze szkołą?

Szłam za dyrektorem oglądając miasto.
- Nie. W podręcznikach są zdjęcia obrazów, które są w nim przechowywane.

- Mieszkałaś w Paryżu i nie odwiedziłaś Luwru? dziwne. Byłem przekonany, że wasze szkoły wysyłają tam sowich uczniów by zbliżyć ich do kultury, sztuki oraz historii - stwierdziłem ze szczerym zdziwieniem. Spacer przez miasto byłby rzeczywiście przyjemny, gdyby pominąć tłumy turystów z aparatami.

- Wysyłają dopiero na pewnym etapie nauki. Wcześniej są to wycieczki do kina lub teatru. Czasem do tańszych muzeów. A Luwr do takich raczej nie należy - powiedziałam zerkając na pana Phelesa. Ciekawe jak długo jeszcze tu będziemy...

Pokiwałem głową dając znak, że rozumiem. Rzeczywiście, dziesięciolatki z pobytu w takim miejscu nie wyniosą raczej nic prócz tandetnych pamiątek rodem z chińskich fabryk. Droga minęła nam dość szybko i w końcu ujrzeliśmy szklana piramidę stanowiącą wejście do znajdującego się za nią gmachu. Obie budowle łączył podziemny hall Napoleona z przejściami do wszystkich trzech skrzydeł muzeum. Kolejka do wejścia była zdecydowanie mniej przerażająca niźli ta przy wieży Eiffla. Czyżby sztuka okazała się zbyt wymagająca w odbiorze? Stanęliśmy w kolejce do kasy biletowej mogąc obserwować różnorodne mrowie turystów przewijających się poza piramidą.

Patrzyłam na ludzi stojących w kolejce do kasy zastanawiając się jak wielu z nich pochodzi z Francji. Co jakiś czas spoglądałam na pana Phelesa, myśląc co go tak nagle wzięło na spełnianie moich marzeń.

Kasjerzy byli naprawdę zaprawieni w swoim fachu, więc kolejka poruszała się dość szybko. Kupiłem bilety dla nas obojga i wreszcie udało nam się wejść do muzeum.
- Co chciałabyś zobaczyć najpierw? Są tu trzy skrzydła, Richelieu, Sully i Denon. - Wskazałem na plan i krótką rozpiskę obiektów umieszczonych w poszczególnych skrzydłach.

Czytałam co znajduje się w każdym ze skrzydeł. Wszystko ciekawe, jednak najbardziej zainteresowało mnie skrzydło Denon. Klejnoty koronne, Egipt za panowania rzymskiego...
- Denon - powiedziałam wciąż patrząc na rozpiskę.

Pociągnąłem dziewczynę delikatnie za rękę we właściwym kierunku, by wszechobecni turyści nas nie rozdzielili. W holu napoleona było ich najwięcej. Później zdecydowanie się przerzedzało i można było ze spokojem zwiedzać muzeum oglądając obrazy. Jedynymi niemalże niedostępnymi miejscami było najbliższe otoczenie Mony Lisy obrazy innych, najcenniejszych i najbardziej znanych dziel.
- Lubię muzea. Przypominają mi czasy, kiedy ludzie nie byli tak ślepi. Wiedzieli o nas.

- Ludzie zawsze wiedzieli o demonach. Te wszystkie mity, legendy itp nie wzięły się znikąd, prawda? Sam pan mówił podczas jednego z wykładów w minione wakacje. Teraz po prostu brak im wiary w takie rzeczy. - zatrzymałam się na moment i spojrzałam w stronę jednej z grupek i zamrugałam kilka razy. Wydawało mi się, że widziałam tam znajomą twarz.

- Owszem, od zawsze wiedzieli. Kiedyś nie znali narzuconych dziś samodzielnie barier, byli potężniejsi duchowo jako społeczeństwo. Szamani, uczeni magowie, guślarki, szeptuchy, wiedźmy czy czarnoksiężnicy, oni wszyscy wykorzystywali prawa sił, które dziś ludzkość tak starannie ignoruje. Z drobnymi wyjątkami, rzecz jasna, jednak na tle całej waszej rasy jest niewielu takich ludzi. - Widząc, ze Victoria intensywnie wpatruje się w jakiś punkt z całą pewnością nie będący jednym z wystawianych eksponatów odwróciłem się w tym samym kierunku.
- Twój Romeo? - spytałem z nieco złośliwym uśmiechem.

- Tak mi się zdawało... - powiedziałam cicho. Cóż, przynajmniej sobie z nim porozmawiałam w tamtej kawiarni. Westchnąwszy ruszyłam dalej przed siebie.
- Jakich władców pan znał? - spytałam starając się zmienić temat.

Victoria zdawała się smutna, zapewne z powodu zniknięcia tamtego mężczyzny.
- Wszystkich. Ot, takie małe hobby, z moimi możliwościami podróżowanie po dworach królewskich i podszywanie się pod uczonych, kapłanów czy pisarzy i poetów nie było niczym trudnym. Ciekawi cie któryś z nich?

- Podszywał się pan pod kapłana? - zapytałam z uśmiechem. To musiało być zabawne, chciałabym zobaczyć. Spojrzałam na mężczyznę obserwując jego twarz.

Uśmiechnąłem się z zadowoleniem.
- Niejednego i ie tylko chrześcijańskiego. Kłamstwa nie są dla mnie czymś trudnym, a z wiedzą dostępną demonom i umiejętnością manipulowania ludźmi potrafię uchodzić i za proroka bądź mędrca po objawieniach- odpowiedziałem zerkając na dziewczynę. Rzeczywiście, demon w roli kapłana był dość zabawnym zjawiskiem, jednak czy demon egzorcysta takim nie był?

Słuchałam z uśmiechem na ustach. Ciekawe jak to było żyć w dawnych czasach. Zatrzymałam się przy jednym z obrazów i zaczęłam uważnie się mu przyglądać.

Również przyglądałem się obrazowi ponad ramieniem Victorii, kiedy za plecami usłyszałem głos kogoś, kto zdawał się jednocześnie panikować i być niezwykle podekscytowany.
- Francis, widzisz tego gościa? - Powiedział konspiracyjnym szeptem, który i tak dotarł do moich uszy. Ludzie, za grosz ogłady...

Mimo tego że skupiłam się na obrazie słyszałam jakieś dźwięki dochodzące zza moich pleców.
- Znowu widzisz dziwne stworzonka, Arthurze? - Głos był znajomy... To ten blondyn, którego spotkałam w kawiarence! O cholera.

- Cicho, jeszcze cię usłyszy! To demon. Ten, tam, z fioletowymi włosami. Musisz go widzieć, nie ukrywa się - szeptał dalej mężczyzna najwidoczniej nie rozumiejąc sceptycyzmu rozmówcy. Oho, czyżby mag? Niewielu ich spotykam ostatnimi czasy. Zastanawiałem się, czy nie zabawić się strasząc człowieka, jednak zrezygnowałem z tego pomysłu. Miałem się nie wyróżniać i nie przyciągać zbytniej uwagi.
- Coś nie tak? - spytałem widząc, że Revens wyraźnie się spięła.

- Po prostu zdawało mi się, że słyszałam jakiś znajomy głos... - odpowiedziałam starając się skupić na obrazie.
- Fioletowe włosy, mówisz? Widziałem dzisiaj jednego faceta z fioletowymi włosami, przeszkodził mi w czymś. A taka ładna panna to była... - jednak nie wydawało mi się. Faktycznie był tam Francis.

- To demon, mówię ci. Ile demonów szwendających się ot tak po ulicach Paryża widziałeś? Patrz, to tamten. - Mężczyzna zdawał się być teraz bardziej podekscytowany niźli przestraszony. Proszę, tylko nie kolejny zbzikowany satanista...
- Słyszenie głosów nie oznacza zazwyczaj nic dobrego, choć niektórzy po takich doznaniach tworzą nowe religie - zauważyłem stając obok Victorii.

- Tak? - zapytałam udając, że nie wiem o co chodzi.
- A ty znowu swoje. Dałbyś już spokój. Widzisz latające króliczki, jednorożce i inne dziwne rzeczy. Twoi niewidzialni przyjaciele są tutaj razem z tobą?