Pokój Victorii

Skinąłem głową ze spokojem. Patrzyłem na nią z pewnym smutkiem, po czym odwróciłem wzrok wpatrując się w podłogę.
- Wykorzystasz tę szansę?

- Oczywiście - powiedziałam. Chciałam się przytulić do pana Phelesa jednak bałam się to zrobić. Bez powodu nie zachowywał dystansu.

- Wiesz, że nie będzie tak jak wcześniej? Nie od razu... - powiedziałem zmęczonym głosem nie odrywając wzroku od podłogi.

- Domyślam się... - odpowiedziałam patrząc na mężczyznę. - Ale mimo to, dziękuję że mi pan wybaczył.

Skinąłem głową, po czym wróciłem do swoich pokoi pozwalając dziewczynie to przemyśleć. Przez kolejnych kilkanaście miesięcy było raczej spokojnie. Bon dał radę powrócić do zwykłej przyjaźni z Victorią. Relacje między mną, a moją uczennica się ociepliły i odnowiły na tyle, na ile możliwe to w naszej sytuacji. Jak wielokrotnie wcześniej pojawiłem się w jej pokoju w obłoku fioletowawego dymu.
- Victorio?

- Słucham? - zapytałam podnosząc wzrok znad książki, w której ukryłam przed Shurą telefon.

Spojrzałem z ukosa na Shurę, która tylko obrzuciła mnie krytycznym spojrzeniem i wróciła do polerowania swojej katany.
- Pozwolisz ze mną? Chciałbym ci coś pokazać.

Zerknęłam na niezadowoloną Shurę.
- Jasne. - Trzymając książkę w ręku podeszłam do pana Phelesa.

Chwyciłem dziewczynę za rękę i odliczając po niemiecku do trzech przeniosłem nas wprost do wymiaru Gox.

Gdy wróciliśmy do mojego pokoju, ze smutkiem odkryłam, że moje książka i telefon zostały w tamtym wymiarze.

Shura spojrzała na nas nieco podejrzliwie. Wciąż nie do końca akceptowała nasz związek, o czym doskonale wiedziałem. Nie pozwalała jej na to nieufność względem mnie.

-... Zostawiłam telefon... - wydukałam patrząc na dyrektora.

Pokręciłem głową z rozbawieniem i zniknąłem na sekundę, by pojawić się z książką w ręku. Pomiędzy jej stronicami znajdował się telefon Victorii.

- Dziękuję - powiedziałam z uśmiechem, po czym, chcąc zdenerwować Shurę, pocałowałam pana Phelesa.

Objąłem ponownie dziewczynę odpowiadając na pocałunek tym samy. Shura uznała reagowanie za coś uwłaczającego jej godności lub też zbędnego i ostentacyjnie nas ignorowała.

Po chwili odsunęłam się od pana Phelesa.
- Muszę się uczyć - powiedziałam na wytłumaczenie.

- Rozumiem - odparłem puszczając ją niechętnie. Skłoniłem się dwornie przed narzeczoną oraz Shurą i zniknąłem w obłokach fioletowawego dymu.

Na dniach przygotowałem rytuał prowadząc Victorię aż na skraj Otchłani. Kobicie udało się ją przekroczyć o własnych siłach, łamiąc tym samym barierę ograniczającej ją dotąd śmierci. Nasz ślub odbył się nieco ponad dwa lata później, w jednym z pomniejszych kościołów watykańskich. Był to naturalnie ślub konkordatowy, gdyż z wiadomych względów nawet nie próbowałem przysięga czegokolwiek przed Bogiem czy innym bogiem. W uroczystości wzięli udział liczni egzorcyści, w tym i Shura ostatnimi czasy nadzwyczaj adorowana prze Yukio i Angela. Dodatkowo całość uświetniło pojawienie się istoty, którą z dużą dozą tolerancji można było określić jednorożcem zmiksowanym z płaszczką, a która wzbudziła duże poruszenie wśród egzorcystów. Od tamtej chwili minęły dwa lata.
- Kończysz już szkołę... Przeniesiesz się wreszcie do mnie na stałe? Większość twoich rzeczy i tak już tam jest... - powiedziałem stając obok biurka, przy którym moja żona przeglądała notatki przed ostatnimi egzaminami.

- Taaa - odpowiedziałam czytając jedną z definicji. Westchnęłam stwierdzając, że już nic więcej mi do głowy nie wejdzie. - Mówiłam ci jakiś czas temu, że mam mdłości, przypominasz sobie? - spojrzałam na Mephisto.

- Mhm... - mruknąłem potwierdzając, że owszem, pamiętam. Milczałem czekając, aż rozwinie temat.

Wstałam, po czym podeszłam do szafki nocnej stojącej obok łóżka, w którym czasem wciąż musiałam spać z Shurą.
- Chodź tu i siadaj - wskazałam mu łóżko, jednocześnie kucając przy szafce. Otworzyłam ją i zaczęłam szperać w poszukiwaniu przedmiotu, który schowałam tutaj dzisiejszego ranka. Wolałam nie ryzykować, że Shura to odkryje.

Posłusznie poszedłem za nią i usiadłem na brzegu łóżka. Przyznam, że zaintrygowała mnie. Kto nie lubi niespodzianek?

Wyciągnęłam szkatułkę, w której to ukryłam. Usiadłam obok męża otwierając ją, po czym wyciągnęłam coś co prawdopodobnie było dla niego czymś obcym.
- Wiesz co to? - zapytałam patrząc na twarz mężczyzny.

Spojrzałem najpierw na przedmiot, a później na żonę łącząc fragmenty układanki.
- Test ciążowy. Wynik...?

Uśmiechnęłam się.
- Jestem w ciąży - odpowiedziałam z tym samym wyrazem twarzy.

Niby sam już się domyśliłem, niemniej jednak informacja ta była dla mnie szokiem. Cóż, jak widać nawet z pomocą magii zdarzają się wpadki. Wpatrywałem się przez chwilę w ukochaną nie wiedząc, co powiedzieć, po czym uśmiechnąłem się niepewnie.
- To wspaniale - powiedziałem z nieudawaną radością. Może i nie staraliśmy się o dziecko, jednak cieszyłem się z faktu, że zostaniemy rodzicami. Odsunąłem na bok wyjętą przez Victorię szkatułkę, po czym przytuliłem kobietę czule.
- Teraz muszę troszczyć się o ciebie podwójnie.