Sala treningowa

- Po co miałbym chcieć czegoś takiego? - spojrzałam na mężczyznę. Walić postanowienia. Gap się na niego. - Mam gorszy dzień, nie zrozumie pan. Gdyby nie to, to poszłoby mi lepiej. I nie stałabym naprzeciw pana jak kołek, w dodatku cała czerwona. - Skrzyżowałam ręce na piersi perfidnie wgapiając się w jego twarz.

Zachichotałem cicho. Gorszy dzień?
- Czy Belial będzie pytać o gorszy dzień, czy też raczej zabije cię bez skrupułów? - spytałem odwzajemniając jej spojrzenie. Patrzyłem swymi oczami o pionowych, gadzich, lub jak kto woli kocich, źrenicach prosto w jej oczy.
- Uwierz, mogę się tak bawić cały dzień. Chcesz się czegoś nauczyć?

- To.Tylko.Trening.  
Moje policzki, jak zawsze w takich sytuacjach postanowiły zrobić się jeszcze bardziej czerwone, ja jednak wciąż gapiłam się w pana Phelesa.
- Pod warunkiem, że nie będzie to wymagało ruchu. - Zamilkłam na moment. - Jak bardzo ma pan podzielną uwagę? - zapytałam ni z gruszki ni z pietruszki. Trochę odbiegało to pytanie od tematu, ale może pomoże w rozładowaniu napięcia. Liczyłam też na to, że się odsunie gdy dotrze do niego to że w każdej chwili mógłby tu wejść jakiś uczeń lub nauczyciel, a my, stojąc tak blisko nie wyglądamy jak uczennica i nauczyciel.

- Trening ma cię przygotować do prawdziwego starcia - odpowiedziałem natychmiast z delikatną nutka gniewu w głosie.
- Mam wystarczająco podzielną uwagę. I wciąż czekam, aż spróbujesz uciec. Jeśli rzeczywiście chcesz się czegokolwiek nauczyć to kombinuj. Przeciwnik silniejszy wcale nie nie musi być niepokonany. Każdy ma jakieś słabe strony. Tak jak z poszczególnymi typami demonów. Pomyśl. - Zachęcałem ją dalej do działania wciąż czekając na jakąś reakcję.

- W pana przypadku mógłby to być ogon, ale nie da mi pan okazji do tego by go nadepnąć, przytrzasnąć drzwiami czy cokolwiek innego, prawda? - zapytałam uśmiechając się. Wizja pana dyrektora piszczącego z bólu, po tym jak ogon przeżył niefajną przygodę, była ciekawa.
Nagle wpadłam na pomysł jak uciec, ale było to, po pierwsze głupie, po drugie niezręczne. Spróbować nie zaszkodzi. Chyba...
Dobra. Raz kozie śmierć. Trzy, dwa, jeden... Zrobiłam pół kroku w przód i pocałowałam mężczyznę. Korzystając z okazji, uniosłam lekko nogę, by uderzyć go kolanem w krocze, co też zrobiłam. Chwilę później biegłam w stronę wyjścia mając nadzieję, że będzie tam stał jeszcze przez jakiś czas.

- Owszem, nie dam - potwierdziłem jej przypuszczenia zadowolony, że kombinuje we właściwym kierunku. Już miałem kontynuować zachęcanie jej do twórczego działania, jednak dziewczyna wreszcie postanowiła coś zrobić. Pocałowała mnie, po czym kopnęła w kroczę i uciekał. Spodziewałem się każdej z tych rzecz, jednak z osobna, nie na raz. Przez kilka sekund stałem zgięty wpół patrząc za oddalającą się uczennicą. Zaraz po tym jednak teleportowałem się prosto do drzwi zastępując jej drogę. Byłem jednocześnie wściekły, że udało jej się mnie podejść i w dodatku śmiała zrobić coś takiego, oraz rozradowany, że Revens bliższe jest przetrwanie walki niźli honorowe jej wygranie. W dodatku rzeczywiście zaczęła kombinować.
- Gratulację. Spodziewałem się czegoś takiego, ale nie na raz. Mimo wszytko za stary jestem na takie numery, więc wybacz, tak łatwo się mnie nie pozbędziesz. Niemniej jednak zadanie wykonałaś.

Zatrzymałam się około dwa metry przed drzwiami, po czym wysłuchałam tej "pochwały".
- Gdy wiatr w oczy wieje, człowiek mądrzeje. - Zacytowałam nasze francuskie powiedzonko. - Jednak robię jakieś postępy? - zapytałam patrząc na mężczyznę i jednocześnie zastanawiając się czy mnie wypuści, czy będę musiała się tu trochę pomęczyć.

- Do przodu nawet kamień się potoczy, jeśli ktoś go zmusi. Pytanie, czy chcesz się rozwijać, uczyć. Wiesz, dlaczego pozwoliłem ci odkryć moja tożsamość i dlaczego chciałem móc cię uczyć w zamian za milczenie? - spytałem opierając się o drzwi i machając nerwowo ogonem. Zmuszanie jej do nauki jest bez sensu, jeśli sama nie zrozumie, czy chce się uczyć. Choć moje metody nauczania raczej odbiegają od tych standardowych.

W odpowiedzi na pytanie zadane przez dyrektora pokręciła głową.
- Nie mam pojęcia. W sumie to zastanawiało mnie to od samego początku... - Taka prawda. Nie czytam mu w myślach, nie jestem dobra w odgadywaniu tego co ludzie planują. A już zwłaszcza tacy dziwacy.

- Jeszcze nie czas, by ci wszystko tłumaczyć, skoro sama do tego nie doszłaś. Wiedz jednak, że miałem ku temu powody. Nie jesteś jedyną osobą w szkole, która ma prywatne lekcje, choć jako jedyna uczysz się ze mną. Niektórzy egzorcyści sami biorą pod swoją pieczę pojedynczego ucznia, jak to się działo lata temu. Uczeń i mistrz, tak działał każdy zawód. Czasem nawet kilku uczniów. Przyuczali ich na swoich następców, pomocników. To lepszy sposób uczenia niźli całą klasą, pozwala na indywidualne podejście. A teraz idź i przygotuj się, jutro idziemy w teren. - Zakończyłem to przykrótkie przemówienie odsuwając się od drzwi, by dziewczyna mogła wyjść.

Pokiwałam głową i dygnęłam.
- Do widzenia. - Wyszłam z pomieszczenia kierując swoje kroki do mojego pokoju. Jednocześnie myślałam o tym, że pocałowałam dyrektora szkoły.

Jednym ruchem dłoni podniosłem oba leżące na podłodze sali miecze i odesłałem je za pomocą telekinezy na właściwe miejsce, po czym teleportowałem się wracając do swego gabinetu.