Gabinet dyrcia

Westchnąłem cicho. Kobieta miała rację, a ja miałem już serdecznie dość tego wszystkiego. Przyjąłem od niej kolejna puszkę piwa i natychmiast ją otworzyłem.

- Zdrówko! - Podniosła puszkę wysoko do góry, po czym wypiła.

Zgodziłem się na toast Shury bez najmniejszych oporów również upijając duży łyk.
- Rozumiem, że mnie nie zaatakujesz, nie wyśmiejesz, ani nic podobnego?

- Nie mam w tym aktualnie żadnego interesu. - Przyznała zgodnie z prawdą.

Skinięciem głowy dałem znać, że przyjąłem to do informacji, po czym wróciłem do piwa.
- Dziękuję. Za wysłuchanie, radę, obecność...

- Hue hue, podwyżka mi się za to należy

- Bij do Watykanu, nie do mnie. Doskonale wiesz, że pracujesz dla nich, ja tu jestem tylko łącznikiem. - Wzruszyłem ramionami w wyrazie bezsilności.

Westchnęła zrezygnowana.

Dziwiło mnie, że Shura wykazała tyle dobrej woli i rzeczywiście próbowała mi pomóc. To dość niecodzienne z jej strony.
- Nic nie poradzę, takie życie. Ja pracuję z nimi od stuleci, a wciąż mi nie ufają.

- Nie dziwię się, jesteś d-e-m-o-n-e-m. Ja też ci nie ufam. - Pociągnęła sporego łyka trunku.

- Jestem również egzorcystą, w dodatku dłużej, niźli żyje którekolwiek z was - zauważyłem teraz już spokojniejszy. Może to sam fakt, że mogłem komuś o tym wszystkim opowiedzieć, dać ujść tym narastającym emocją, uzyskać jakieś słowa wsparcia, a może lata doświadczenia. Tyle lat, a wciąż daje się omotać tej iluzji przywiązania... Przyjaźń, miłość, a oni wszyscy giną lub odchodzą. Cóż, przynajmniej jestem tego w pełni świadomy.

Wzruszyła ramionami.
- Życie

- Ludzie - dodałem doskonale zdając sobie sprawę ze zmienności, a nieraz i głupoty ludzi.

- Masz jakiś problem? Nikt nie kazał ci bawić się uczuciami małolaty i się w niej później zakochiwać. Sam jesteś sobie winny tego, że ludzie cię ranią.

Spojrzałem na Shurę uważnie zaskoczony jej nagłą zmianą zachowania. Fakt, łatwo się upija...
- Bardziej ona zabawiła się moimi... A ty jesteś pijana. Chcesz, bym pomógł ci wytrzeźwieć?

- Przecież to ty najpierw zacząłeś się nią bawić. Podchodziłeś bardzo blisko, szeptaleś na ucho różne rzeczy, dotykałeś... I po jakimś czasie się zakochałeś. Nie dziękuję, jestem w zupełności trzeźwa.

- I wyrzuciłem ją z okna - dodałem, co by oskarżenia były kompletne.
- Miała się nauczyć panować nad sobą, swoim ciałem.

- Trochę to nieodpowiedzialne, nie sądzisz?

- Wyrzucanie ludzi przez okno? Perfekcyjnie nad tym panuję - odpowiedziałem starannie ignorując fakt, że Kirigakure zapewne miała na myśli pozwolenie sobie na zakochanie się w ludzkiej kobiecie przez to, że wpierw umyślnie się do niej zbliżyłem.

- Założe się że przynajmniej zemdlała.

- Tak, jednak nic się jej nie stało. Naginam czas do swojej woli, jak doskonale wiesz, więc nie było możliwości, by coś jej się stało. - Starałem się wyjaśnić to możliwie jasno.

- Cos mogło odwrócić twoją uwagę i co wtedy?

Westchnąłem kręcąc głową z rezygnacją.
- Kirigakure, nie przeżyłbym pod tą postacią na Ziemi tylu długich lat, gdybym wciąż popełniał banalne błędy i dawał się rozpraszać. Wiem, co robię.

- Zwłaszcza pakując się do łóżka siedemnastolatce.

- Nie żałuję tego - odpowiedziałem zgodnie z prawdą.
- Ona też nie wyglądała na zawiedzioną.