3.0

Puściłem dziewczynę, wstając z łóżka.
- Ma panna jeszcze sporo czasu do rozpoczęcia lekcji... - Zawiesiłem głos, odwracając się w jej kierunku. - Przepraszam. Za wczoraj... Chciałem zmusić pannę do użycia mocy. Jak mówiłem wcześniej, nigdy bym panny nie skrzywdził. Trzeba jednak znaleźć inny sposób od wzbudzania strachu.

Myśli ze nie chce do szkoły. Gdy usłyszała tłumaczenia dyrcia patrzy na niego zła.
- Nilt normalny nie robi czegoś takiego - znowu bliska płaczu.

Wróciłem na łóżko, przyklękając obok dziewczyny.
- Moje metody nie są normalne - powiedziałem z pełną powagą.
- Jest panna moją uczennicą. Nie stanie się pannie nigdy żadna krzywda, lecz wydarzenia mogą być cokolwiek... dziwne.

Trochę szok ze sie tak przyznał.
- To było straszne, nie dziwne

- Zadziałało. Nie chcę tego powtarzać, dlatego powiedziałem, że musimy znaleźć inny sposób.

Pokiwała głową.

- Zabiorę pannę z powrotem do akademiku. Nie chcę, by musiała panna nadrabiać więcej zaległości w lekcjach.

- Nie chcę isc do szkoły...

- Inni zapewne również nie chcą. Jeden dobry powód, dla którego miałbym pannie pozwolić dziś opuścić lekcje?

Patrzy na niego z takim "serio?"
- Co pan wczoraj zrobił? To ze siedzę i nie krzycze nie znaczy ze jestem spokojna.

- Wpierw, choć to przedwczoraj, szukałem panny przez cały dzień po Japonii nie mając pojęcia, czy panny ojciec nie wpadł na jakiś genialny pomysł. Wszak to bóstwo wojny. Następnie panna uciekła. Znów z pomocą tegoż bóstwa. Później prosiłem pannę, by do mnie przyszła, gdy się obudzi. Jak panna wie, bez reakcji. Wieczorem zaś nie uczyniłem pani najmniejszej krzywdy. To jedynie strach, granie na psychice.

- Pana "granie na psychice" można nazwać przemocą psychiczną, która jest przestępstwem i wywołuje w umyśle człowiek nieodwracalne procesy. I mogę to zgłosić na policję oraz zadbać o to by pan Angel wraz z całym Watykanem się dowiedzieli.
Nie idę do szkoły, ponieważ zdrowie psychiczne mi na to nie pozwala. Mam nadzieję, że to wystarczy jako argument.

Uśmiechnąłem się do niej tak niewinnie, jak tylko demon może się uśmiechnąć.
- Proszę więc sformułować zarzuty. Co pannie zrobiłem? Konkretnie proszę.

- Udawanie lub nie, że zamierza mnie pan zgwałcić? A zapomniałam, jeszcze robił mi pan krzywdę.Ręka nadal mnie boli.

- Skąd taki wniosek? - spytałem ze spokojem.
- Pytałem, czego panna pragnie. Odpowiedzi nie uzyskałem. Co zaś się ręki tyczy, ostrzegałem. I prosiłem, by panna się uspokoiła, bo w przeciwnym razie zrobi sobie krzywdę.

- Łóżko, ja, pan. Pan mnie trzymał i nie mogłam się ruszyć. Trudno nie wyciągnąć z tego takich wniosków.

Westchnąłem z udawanym żalem.
- Ludzie i ich skojarzenia... Seksualność to niewątpliwie wasz ulubiony temat. Och, przepraszam. Panny jedynie w połowie.

Patrzy na niego czerwona. Na pewno wiedział, ze tak to się skończy. Z takimi skojarzeniami.
- Wcale nie..

- Znam ludzka psychikę lepiej, niźli większość przedstawicieli tego gatunku. Niemniej jednak doceniam panny cnotliwość, czy też może zwykłą przyzwoitość. Liczne uczennice tejże szkoły naprawdę się starają, by znaleźć się w moim łóżku. Zupełny brak poszanowania siebie.

Trochę się dziwi bardziej.
- ... O co panu chodzi.

- Doceniam panny zachowanie. Coś, co powinno być zupełnie normalne... Mówię o zachowaniu innych uczennic szkoły, oczywiście nie wszystkich, które, najprościej mówiąc, chcą uprawiać ze mną seks. To nie problem. Problemem jest fakt, że się z tym nie kryją. Panna na szczęście jest wyjątkiem.

Się zarumienila mocno i spuszcza wzrok, bo się wstydzi.
- W-wcale nie...

- Nie? Och, czyli panna się nie uważa za wyjątek? - spytałem z demonicznym uśmiechem, unosząc brew.

Się rumieni bardziej.
- Nie o to mi chodziło! - tak troszku się stresuje. I jest zawstydzona.

- O co więc pannie chodziło?